Congress slumps and BJP blossoms

THINKING ALOUD

Source: Organiser - Weekly Date: 3/4/2012 8:57:22 AM

By Dr Jay Dubashi

Mumbai is a city of gold. If you don’t believe it, ask Amitabh Bachchan or Shah Rukh Khan, who came to Mumbai with nothing and are now its uncrowned kings. Or ask a man called Kripashankar Singh, who came from Bihar forty years ago with nothing on his back except a towel and is now the owner of a hundred cars, twenty flats in the city and thousands of crore worth properties in Jharkhand. He is also the president of Mumbai Congress Committee, an unusual job for a man who is semi-literate and speaks broken Marathi if at all, which may be one reason why his high-ups in Delhi, some of whom can’t speak any Indian language either, have favoured him with the job that has showered on him such untold riches.

But money is not everything, as Kripashankar has now discovered, and so has his friend, Sharad Pawar. They came together for the first time to fight municipal elections together and hoped to oust the ruling front led by Shiv Sena and BJP. The front has been in power for the last seventeen long years and the opposition expected it to crumble under the onslaught of the above two billionaires. That is also precisely what Prithviraj Chavan, Chief Minister of Maharashtra, had promised his bosses in Delhi, and Kripashankar and Pawar had believed him.

That is not what happened. The Congress tally slumped from 76 last time to 50, a loss of 26 seats, while Shiv Sena and BJP together held their own. In fact, they would have done much better had not a party called Maharashtra Navanirman Sena or Manase, led by a nephew of Bal Thackeray’s, increased its strength unexpectedly by 21 seats. Pawar’s Nationalist Congress stayed put at its old level.

Everybody expected Shiv Sena and BJP, the so-called saffron brigade, to lose heavily. There was the anti-incumbency factor as also the fact that the demographics of Mumbai has changed dramatically over the last five years and there are more people of non-Marathi origin in Mumbai than before and those who call themselves Marathi have become so “westernised” that they have become virtually non-Marathis and disdain their roots. But this time a large section of non-Marathi apparently decided to vote for Shiv Sena and BJP and dumped the Congress. For the next five years, Sena and BJP will together rule Mumbai (along with Thane and Nagpur) and the Kripashankars and the Pawars will be twiddling their sore thumbs.

Congress runs the state government with the help of Pawar’s party and had promised huge funds for the Corporation, if elected to power. The Sena was somewhat apologetic about its performance but had promised better results in future. It had nothing in its favour but the charisma of Bal Thackeray. The man addressed a few meetings in Mumbai which, as usual, drew big crowds. He said he couldn’t promise much because he had no funds. But he promised something else. He spoke about the Maratha pride and how the city was being destroyed by Congressmen and other Marathis who shunned Maratha pride in favour of the so-called secularism which was essentially a Western import. The fight, he said, was not about flyovers and roads, not even about security and schools, it was essentially about Marathi or Maratha culture vs. imported culture, and was therefore a do-or-die fight for the soul of Mumbai, nothing else.

This went down very well, for Indians know who is their real enemy and who is their real friend. A person from Italy cannot be their real friend, even if the person now works through her progeny. In his editorials in Saamana, a daily newspaper, Thackeray is always very harsh on the dynasty who is never spared. He is probably the only political leader in India who attacks the dynasty frontally and makes no bones about its negative impact on the country. And this is what makes him such a powerful critic of Congress and the Pawars and the Mulayam Singhs who are always pussy footing about the dynasty’s role in Indian politics.

Politics is not about money, nor is it only about development. No party ever says it is against development; it is therefore futile to say that your party is for development. But a political party is not only about development, which would reduce it to the level of Public Works Department. A political party is about the country’s soul, its culture and its history, and its role in the nation’s life. A political party is not put together by Tatas and Birlas. It is put together by its farmers and its workers, its professionals and its soldiers, and, above all, its young men and women and their ideals. Without them, it is nothing but a Public Works Department.

Thackeray emphasises that development is important but only if you do not forget the philosophy behind it. Politics is not only about how many flyovers you have built – Hitler and Stalin also built them along with concentration camps and gas chambers – and how many roads you have asphalted. It is not about the size of your airports or the height of your skyscrapers. It is not about the speed of your suburban trains or the grandness of five-star hotels. They are all important and make a great difference to people’s lives. But there is more to politics than that, even if it is municipal politics.

Neither Pawar nor Kripashankar Singh, nor, for that matter, Prithviraj Chavan, current Chief Minister of the state, realise this. Bal Thackeray may now be an old man – he turned 85 last month – but he is an authentic Marathi or Maratha, just as Winston Churchill was an authentic Englishman. Thackeray speaks the language of the insider, not an outsider posing as an insider, as some Congress leaders, particularly in Delhi do. His words go straight home, and when he says he has nothing to offer, people understand what he is trying to say.

And what he is trying to say is very much what people elsewhere are also trying to say. He is saying that the so-called secular people are phony, they do not understand this great Hindu nation, and are therefore unfit to rule the country. We are being ruled by foreigners in every sense of the word – foreign dynasties, foreign money, foreign ideas – and are slowly losing our freedom. It is not therefore a fight for this or that, but for the very soul of the nation, and it is not only a fight for Mumbai, but also, figuratively, for Delhi.

Congressmen like Chavan and Kripashankar do not know what has hit them. Chavan had promised that Shiv Sena and BJP would be routed and wiped off the map on counting day. They simply could not believe the figures as they appeared on the screen. Is this a sign of the shape of things to come in the assembly elections due two years from now, or perhaps in Uttar Pradesh too? The Congress is on its way out, along with the dynasty, with its unending line of sons and daughters – not to speak of grandsons and granddaughters – and, of course, its retinue of servants like Chavan and Kripashankar!

http://organiser.org//Encyc/2012/3/4/THINKING-ALOUD.aspx?NB=&lang=4&m1=&m2=&p1=&p2=&p3=&p4=

The hypocrisy of our intellectuals

THE MOVING FINGER WRITES

Source: Organiser - Weekly      Date: 3/3/2012 11:23:18 PM

By M.V. Kamath

What on earth is happening in India? Established values are collapsing like a house of cards and all that one heard from our intellectuals is a scream of laughter. The Congress is engulfed in a sea of scandals. The BJP is in no better position, as in Karnataka. And the less said about other parties, the better. No Congress leader in Delhi has deigned to resign, let alone apologise for the picture of Dr Manmohan Singh sitting pretty in his Prime Ministerial chair braving all charges of neglect and indifference to what is going on around him.

There is not a word of regret from the DMK or its leader Karunanidhi about the doings of A Raja. And now three Ministers of the Karnataka government have resigned, caught in the act of watching porn clips on their cell phones while attending a session of the Legislative Assembly. In Andhra Pradesh three IAS officers, along with nine others have been charged with criminal breach of trust, misappropriation of government property and cheating the Andhra Pradesh Industrial Infrastructure Corporation (APTTC). Among the four IAS officers charged, ironically leads the Home Secretary of the Andhra Pradesh Government, no less, the very man who supposedly is the administrator of law and order in the state! The charge sheet runs to over 1,000 pages! Actually Home Secretary BP Acharya is not the first IAS officer to be arrested. Already in jail is Industries Secretary Y Srilakshmi, also an IAS. The arrested have supposedly rendered the state exchequer poorer by Rs 43.5 crore.

In Mumbai, former Army Vice Chief, Lt Gen Noble Thamburaj has been booked by the CBI in a land dispute case, along with a private builder and a Defence Estate Officer on charges of criminal conspiracy and misconduct. Even the Judiciary seems to be slipping. In early February, the Supreme Court took strong exception to the tendency among litigants to attach opinions by former apex court judges during the hearing of a PIL (Public Interest Litigation) in which the petitioner had annexed the opinion of five former Chief Justices in support of his case, apparently despite a disclaimer from the Justices that their opinions are not to be used in any court proceedings. Expressing his displeasure, one of the Supreme Court judges is quoted as saying “In this country no value is attached to the question of the honour of this Court. Everything melts before money”.

Then here is another sample of double talk. A report in the media says the Congress in Goa has welcomed into the party a former national secretary of the Nationalist Congress Party (NCP) who had been arrested for illegal mining of iron ore and released on bail subsequently. Crime obviously pays. Money everywhere flows like flood water. In mid-January, unaccounted money to the tune of Rs 28.53 crore was seized from different parts of Uttar Pradesh, ahead of the election and in Punjab a similar amount (Rs 23.7 crore) was seized by the Income Tax Department, that is chicken feed in the context of Rs 100 crore seized from a UP liquor baron reportedly close to Mayavati who had denied tickets to nearly half of the state’s sitting MLAs for reasons that are easily guessed. It is to this level of degradation that the country has been reduced. It is all very well for the three BJP MLAs in Karnataka to resign on charges of watching obscenity, but what are we doing when Facebook and Google are carrying objectionable content? The Karnataka Ministers were plain stupid but what are these two networking sites doing?

According to Press Council chairman Justice Markandey Katju, these sites should be ready to face legal action on failure to remove objectionable content uploaded on them. As he put it: “I have seen the content on these sites and found them to be highly objectionable, which may disrupt social harmony. If they fail to check these contents, they should be ready to face legal action”. According to Katju he totally supports the views of Telecom Minister Kapil Sibal on the issue of regulating and putting a check on content of these social sites. The argument put forward by these sites is that it is not possible to remove objectionable content from being uploaded in huge quantity.

The question is : What is objectionable? How much of sex and peripheral subjects is permissible in any website? Or, for the matter, in the print media? A few weeks ago, a Kolkata daily published as many as nineteen pictures of bikini clad and voluptuous girls in one issue. Outlook (February 2) carried an ad for condoms—Kohinoor condoms. Ti shows a man and a woman looking hungrily at each other, sitting on a bed and the copy says: “Your day is long. Now your night will be long too. Take more time. Give more love. Presenting Kohinoor Xtra Time condoms. The climax-delay lubricant gives you more time every night. And help you keep your love-going on and on”. Very innocent ad, it will be argued. But how will a youngster still in his early teens view it? or is it part of the sex education that is marked out these days for the young?

Instead of focusing on porn clips, would the Ministers have been considered ill-behaved if they were paging through copies of Playboy or Debonair? What needs to be realized is that our society is going through an unprecedented cultural change. In an age of Contract Marriage, Live-ins and pre-marital sex and the like, having a peep at porn clips sounds like child’s play. And may it be remembered that conservatism and so-called hard-core Hindutva exist across parties and are not BJP-specific? One has to live in rural areas to understand it, as I do. The Sri Ram Sena is branded with opposing St Valentine Day and young women having drinks in pubs past midnight. In many parts of north India, parents are opposed to their daughters marrying out side their castes and there are instances reported of the killing of the couple.

Values in India are undergoing changes which are resented in many sections of our society. A clash, in such circumstances between no-changers and pro-changers  is inevitable. Again, with money and power accumulation becoming societal standards, the moral deterioration of people across all segments is getting increasingly noticeable. The Marxist concept of change described in terms of Thesis, anti-Thesis, Synthesis is what we are witnessing. Old values are under siege; a new and settled society is yet to be formed. Sneering at No-Changers doesn’t take us anywhere. The process of change is inevitably painful and sometimes repugnant. The three Karnataka Ministers are not exceptional. They are part of the large army of porn-peepers. Some of whom can be found in all segments of our society, including the media.

http://organiser.org//Encyc/2012/3/3/THE-MOVING-FINGER-WRITES.aspx?NB=&lang=4&m1=&m2=&p1=&p2=&p3=&p4=

மீண்டும் மீண்டும் மண்ணைக் கவ்வும் ராகுல்

காங்கிரஸ் கட்சியின் வருங்காலத் தலைவர், நாளைக்கே பிரதமர் பதவி கிடைத்தாலும் ஏற்றுக் கொண்டு சிறப்பாக செயல்படக் கூடியவர்,அலெக்சாண்டர் போல் பிரமாதமான தலைவர் என்றெல்லாம காங்கிரஸாரால் கோஷ்டி கானம் பாடப்பட்டு வரும் ராகுல் காந்திக்கு ஐந்து மாநிலத் தேர்தலில் மீண்டும் ஒரு பெரும் தோல்வி கிடைத்துள்ளது. அவரது உத்திகளுக்குக் கிடைத்த பெரும் அடியாக இது கருதப்படுகிறது.

பெரிய சோகம் என்னவென்றால், தான் எம்.பியாக உள்ள அமேதி தொகுதிக்குட்பட்ட அத்தனை சட்டசபைத் தொகுதிகளையும் அவரது கட்சி சமாஜ்வாடியிடம் பறி கொடுத்திருப்பதுதான். இதுதான் காங்கிரஸை நடுநடுங்க வைத்துள்ளது.

கடந்த சில ஆண்டுகளாகவே காங்கிரஸின் கொள்கை வகுப்பு, தேர்தல் உத்திகள், வேட்பாளர் தேர்வு என பல முக்கிய விஷயங்களை ராகுல் காந்தியிடம் தூக்கிக் கொடுத்து விட்டனர். இதனால் பிரதமரை மதிக்கக் கூடத் தேவையில்லை என்ற அளவுக்கு காங்கிரஸார் போய் விட்டனர். அடுத்த பிரதமர் ராகுல் காந்திதான், என்ற அளவுக்கு அவர்கள் நினைக்கத் தொடங்கி விட்டனர். விளைவு, இப்போது ஒவ்வொரு மாநிலத் தேர்தலிலும் ராகுல் காந்தியின் கொள்கை பலத்த அடியை வாங்க ஆரம்பித்துள்ளது.

பீகார் சட்டசபைத் தேர்தலில் காங்கிரஸ் வாங்கிய மரண அடியை இன்னும் கூட அக்கட்சியினர் மறந்திருக்க முடியாது. அதேபோல ஒரிசாவிலும் ராகுல் காந்தியின் உத்திகளுக்கு பலத்த அடி கிடைத்தது. தமிழகத்திலும் ராகுல் காந்தியின் அணுகுமுறைகள் கடந்த சட்டசபைத் தேர்தலின்போது கேவலமான தோல்வியையே தழுவியது.

இப்போது உ.பியிலும், பஞ்சாபிலும், கோவாவிலும் காங்கிரஸ் வாங்கியுள்ள அடியைப் பார்த்தால், இந்த மாநில மக்களும் ராகுல் காந்தியை ஏற்கவில்லை என்பதையே வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது.

உ.பியில்தான் ராகுல் காந்தியின் அணுகுமுறை பெரும் தோல்வியைத் தழுவியுள்ளது. காங்கிரஸ் கட்சி வெல்லக் கூடும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்ட பல தொகுதிகளையும் அந்தக் கட்சி நழுவ விட்டுள்ளது. முலாயம் சிங் யாத்வையும், மாயாவதியையும் தேர்தல் பிரசாரத்தின்போது கடுமையாக விமர்சித்துப் பேசி வந்தார் ராகுல் காந்தி. தேர்தல் பிரசாரத்தின்போது அவர் அடித்த ஸ்டண்ட்டைப் பார்த்தபோது அனைவருமே வியந்து போயிருந்தனர். ஒருவேளை காங்கிரஸ் பெரிய வெற்றியைப் பெற்று விடுமோ என்று கூட நினைக்கத் தோன்றியது.

ராகுல் காந்திக்கு உதவி புரிய சகோதரி பிரியங்கா காந்தி, தனது கணவருடன் உ.பியில் முகாமிட்டு ஊர் ஊராகப் போய் வந்தார். ராகுல் காந்தி போகாத இடமே இல்லை என்று கூறும் அளவுக்கு ஷேவிங் செய்யக் கூட நேரமில்லாமல் தாடியுடன், உ.பியை வலம் வந்தார்.நடந்து போனார், விவசாயிகளுடன் உட்கார்ந்து பேசினார், குடிசைகளுக்குள் புகுந்து சாப்பிட்டார், இன்னும் என்னவெல்லாமோ செய்தார். ஆனால் கடைசியி்ல வாக்குகளைப் பெறத் தவறி விட்டார்.

இதில் கிளைமேக்ஸ் என்னவென்றால் தனது அமேதி தொகுதியில் ஒரு சட்டசபைத் தொகுதியில் கூட அவரால் காங்கிரஸை வெற்றி பெற வைக்க முடியவில்லை என்பதுதான். அமேதி எம்.பி. தொகுதிக்குட்பட்ட 6சட்டசபைத் தொகுதிகளையும் சமாஜ்வாடி பிடித்து விட்டது. இது ராகுல் காந்திக்கு பெருத்த அவமானமான செய்தி என்பதில் சந்தேகமில்லை. தனது சொந்தத் தொகுதியைக் கூட அவரால் தக்க வைக்க முடியவில்லை.

ராகுல் காந்தியின் புயல்வேகப் பிரசாரம் காங்கிரஸுக்குக் கை கொடுக்கவில்லை. அவரது தேர்தல் உத்திகள், அணுகுமுறைகளுக்கும் பெரும் தோல்வியாக மாறியுள்ளது.

உ.பியைப் போலவே பஞ்சாபிலும் காங்கிரஸ் மண்ணைக் கவ்வியுள்ளது. கோவாவில் ஆட்சியை பாஜகவிடம் பறி கொடுத்து விட்டது. மணிப்பூரை மட்டுமே தக்க வைத்துள்ளது. அதுவும் கூட அந்த மாநில முதல்வர் இபோபிசங்கின் தனிப்பட் செல்வாக்குதான் காரணமே தவிர காங்கிரஸின் செல்வாக்கு அல்ல.

உ.பியில் கடந்த முறை வாங்கியதை விட சில சீட்களை கூடுதலாகப் பெற்றுள்ளது காங்கிரஸ். உத்தரகாண்ட்டில் கூட பாஜகவிடமிருந்து ஆட்சியை இன்னும் அது முழுமையாக பறிக்கவில்லை, இழுபறிதான் காணப்படுகிறது. மொத்தத்தில் ஐந்து மாநில பொதுத் தேர்தல் ராகுல் காந்திக்கு மட்டுமல்லாமல் காங்கிரஸுக்கும் பெருத்த ஏமாற்றம்தான்.

இளைஞர் காங்கிரஸாரை மட்டுமே நம்பி அவர் களப் பணியாற்றுவது பலன் தராது என்பது புரிந்து போய் விட்டது. மேலும் அவரது அதிபுத்திசாலித்தனமான பேச்சுக்களும் மக்களிடம் எடுபடவில்லை என்பது தெள்ளத் தெளிவாகி விட்டது.

இனியும் காங்கிரஸ் மேலிடம் ராகுலை முழுமையாக நம்பியிருப்பது எந்த அளவுக்கு அந்தக் கட்சிக்கு உதவும் என்பதும் புரியவில்லை.

http://suriyantv.com/?p=24295

ஐந்து மாநிலத் தேர்தலும் இந்திய அரசியலும்

March 8, 2012

- சேக்கிழான்

‘மணிப்பூரில் காங்கிரஸ் மகத்தான வெற்றி; பாஜக படுதோல்வி’

நல்ல வேளை, இவ்வாறு செய்தி வெளியிடவில்லை நமது ஊடகங்கள். ஐந்து மாநிலத் தேர்தலுக்கு முன்னதாக நமது ஊடகங்கள் ‘ராகுல் அண்ட் கோ’வுக்கு அளித்த முக்கியத்துவத்தைப் பார்த்தவர்கள் இவ்வாறுதான் தேர்தல் முடிவு செய்தியாகுமோ என்று அஞ்சாமல் இருக்க முடியாது. அநேகமாக அடுத்த மாத ‘காங்கிரஸ் சந்தேஷ்’ இதழில் இவ்வாறு செய்தி வரலாம்.

அடுத்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலுக்கு இன்னும் மூன்றாண்டுகள் உள்ள நிலையில், இந்த ஐந்து மாநிலத் தேர்தல்களை அதற்கான முன்னோட்டமாகவே ஊடகங்கள் முன்னிறுத்தின. காரணம் இல்லாமல் இல்லை. நாட்டின் மிகப் பெரிய மாநிலமான 403 உறுப்பினர்களைக் கொண்ட உத்தரப்பிரதேச சட்டசபைக்கு நடந்த தேர்தல் நமது அரசியல் சூழலில் மிகுந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தக் கூடியதே.

சென்ற நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் உ.பி.யில் கிடைத்த வெற்றியால் உத்வேகம் அடைந்திருந்த காங்கிரசுக்கு நமது ஊடகங்களும் கொம்பு சீவி விட்டன. ராகுல், பிரியங்கா, சோனியா, ராபர்ட் வதேரா… இவர்கள் உ.பி சென்று தும்மினாலும் கூட செய்தி வெளியிட்டு சேவகம் செய்தன. அருண் நேரு, நீரஜா சவுத்ரி, சேகர் குப்தா போன்ற இதழியல் பிரபலங்களை களமிறக்கி உ.பி.யில் காங்கிரசுக்கு ஆதரவான சூழல் நிலவுவதாக ஒரு பொய்யான சித்திரம் தீட்டப்பட்டது. மாறாக அங்கோ மாயாவதியின் பகுஜன் சமாஜ் கட்சிக்கு எதிரான மக்களின் அதிருப்தி அலை வாக்குகளாக மாறத் தயாராக இருந்தது.

இந்த நிலையில் பிரதான எதிர்க்கட்சியான முலாயம் சிங்கின் சமாஜ்வாதி கட்சியும், முன்னாள் ஆளும் கட்சியான பாஜகவும் கூட அங்கு களத்தில் இருந்தன. மக்கள் யாரை ஆதரித்தால் என்ன, எங்கள் ஆதரவு காங்கிரசுக்குத் தான் என்று சொல்லாமல் சொல்லின ஊடகங்கள். என்ன காரணமோ, மத்திய அரசு அதிகாரத்துக்கே வெளிச்சம்.

மத்திய அரசு உ.பி.யில் காங்கிரஸ் வெல்வதற்காக அனைத்து தகிடு தத்தங்களையும் செய்தது. மாயாவதி அரசில் சுகாதாரத் திட்டத்தில் நிகழ்ந்த ஊழல் குறித்து தீவிரமாக விசாரித்தது சி.பி.ஐ. மாயாவதியால் வெளியேற்றப்பட்ட அமைச்சர் குஷ்வாகாவை பாஜக கட்சியில் சேர்க்க, அவர் மீது ஊழல் வழக்கு தொடுத்து, பாஜகவின் அரசியல் வியூகத்தை சிதறடித்தது சி.பி.ஐ. வழக்கம் போல இதிலும் சொதப்பிய பாஜக, கட்சியில் சேர்ந்த சில நாட்களில் அவரை தானாக வெளியேறச் செய்தது. இந்த நாடகத்திலும் ஊடகங்களின் நிர்பந்த பலம் தெளிவாகத் தெரிந்தது.

பாஜக அயோத்தி குறித்து பேசினாலும், பேசாவிட்டாலும் அதையே செய்தியாக்குவது ஊடகங்களின் கடமை. ஊழல் கடலில் மூழ்கி முத்தெடுக்கும் சோனியா உ.பி அரசை ‘ஊழல் அரசு’ என்று வர்ணிக்கும் போது, அதையே தலைப்புச் செய்தியாக்கும் தார்மிக ஆவேசமும் கொண்டது நமது ஊடகங்களின் தனிப்பெரும் திறன். (குட்டுப் பட்டாலும் மோதிரக் கையால் குட்டுப்பட வேண்டாமா?) இப்படிப்பட்ட நிலையில் தான், பிற்படுத்தப்பட்ட ஜாதிகளும் சிறுபான்மையினரும் தேர்தல் களத்தை தீர்மானிக்கும் உ.பி.யில் தேர்தல் 7 கட்டங்களாக நடந்தது.

மாயாவதியின் அரசை 5 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஏன் தேர்ந்தெடுத்தார்களோ, அதே நோக்கத்துக்காக – ஆட்சி மாற்றம் தேவை என்பதற்காக – அடுத்த நிலையில் உள்ள முலாயம் சிங் தலைமையிலான அரசை இப்போது ஏற்படுத்தி இருக்கிறார்கள் உ.பி. வாக்காளர்கள். இதற்கு அவரது சிறுபான்மையினர் ஆதரவு நிலைப்படும் உதவி இருக்கிறது. உ.பி.யில் சரிபாதி தொகுதிகளில் வெற்றிவாய்ப்புகளை நிர்மானிப்பவர்களாக இஸ்லாமியர்கள் கணிசமான எண்ணிக்கையில் உள்ளனர். அவர்கள் யாரை ஆதரிப்பார்களோ அவர்களே வெற்றி பெற முடியும் சூழல் உ.பி.யின் பிரத்யேகமான நிலை. இந்த வாக்குகளைக் கவரவே ‘இஸ்லாமியருக்கு ஒதுக்கீடு’ என்ற கோஷத்தை காங்கிரஸ் முன்வைத்தது. ஆனால், புதிதாக குடை பிடிக்கும் காங்கிரஸ் கட்சியை விட, ஏற்கனவே வால் பிடிக்கும் சமாஜ்வாதியே போதும் என்று உ.பி. வாழ் இஸ்லாமியர்கள் முடிவு செய்து விட்டார்கள். அதன் விளைவே, 224 தொகுதிகளில் வெற்றியுடன் தனிப் பெரும்பான்மையாக முலாயம் மீண்டும் முதல்வராக முடிந்தது.

மாயாவதி அரசின் கரை காணாத ஊழல்கள், அதிகார அத்துமீறல்கள், ஆடம்பரச் செயல்பாடுகளால் வெறுப்புற்றிருந்த மக்களுக்கு ஒரு நிவாரணம் தேவைப்பட்டது. அப்படியே சீட்டுக்கட்டை மாற்றுவது போல, பொதுவான வாக்காளர்களும் காட்சியை மாற்றிக் காட்டி இருக்கிறார்கள். சென்ற நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் உ.பி.யில் 22 எம்.பி.களுடன் வென்ற காங்கிரஸ் இம்முறை தனது கணக்கை அதிகப்படுத்த தீவிரமாக முயன்றது. அக்கட்சியின் இளவரசர் ராகுல் ‘புயல்வேக பிரசாரம்’ செய்தார். அவரது சகோதரியும், அவர்தம் கணவரும், அன்னையும் கூட உ.பியில் தெருத் தெருவாக சுற்றினார்கள்.

மத்திய அமைச்சர்களும் சளைக்கவில்லை. அமைச்சர் சல்மான் குர்ஷித் ‘’காங்கிரஸ் வென்றால் இஸ்லாமியர்களுக்கு தனி ஒதுக்கீடு வழங்கப்படும்’’ என்று விதிகளை மீறி அறிவித்தார். பிறகு தேர்தல் ஆணையத்தின் கண்டிப்பால் மன்னிப்பு கேட்டார்; அதை அடுத்து, மற்றொரு மத்திய அமைச்சர் வேணி பிரசாத் வர்மா மீண்டும் இதையே வலியுறுத்திக் கூறி, அவரும் மன்னிப்பு கேட்டார். (இதே போன்ற தவறுகளை வேறு கட்சியினர் செய்திருந்தால் நமது தேர்தல் ஆணையம் எத்தகைய நடவடிக்கை எடுத்திருக்கும் என்று தெரியுமா?) மற்றொரு மத்திய அமைச்சரான ஸ்ரீ பிரகாஷ் ஜெய்ஸ்வால், ”உ.பியில் யாருக்கும் பெருமான்மை கிடைக்காவிட்டால் ஜனாதிபதி ஆட்சி அமலாகும்” என்று தேர்தல் முடிவதற்கு முன்னதாகவே மிரட்டினார்.

ஒருபுறம் மாயாவதியின் அதிகார துஷ் பிரயோகம்; மறுபுறம் மத்தியில் ஆளும் காங்கிரஸ் (தான் மட்டுமே ஆள்வதாக அக்கட்சிக்கு நினைப்பு!) கட்சியின் அதிகார துஷ்பிரயோகம். இந்த வாய்புக்களை பாஜக மிகச் சிறப்பாகவே பயன்படுத்தியிருக்க முடியும், ஆனால் செய்யவில்லை.

மத்தியப் பிரதேசத்திலிருந்து களமிறக்கப்பட்ட துடிப்புமிக்க பெண் தலைவர் உமா பாரதி பா.ஜ.கவுக்காக இயன்ற அளவு பிரசாரம் செய்தார். சிதறிய நெல்லிக்காய் மூட்டைகளாக இருந்த பாஜக தலைவர்கள் ஆட்சியை மாற்ற மக்களிடம் வாக்கு கேட்டனர். பாஜகவால், தனது வெற்றிகரமான குஜராத் முதல்வர் நரேந்திர மோடியை உ.பி.யில் பிரசாரம் செய்யவைக்கக் கூட முடியவில்லை. இப்படி பல காரணங்களால், சென்ற தேர்தலில் வென்ற 51 தொகுதிகளைக் கூட தக்கவைக்க முடியவில்லை; பாஜகவின் வீழ்ச்சி கடந்த பத்தாண்டுகளாகத் தொடர்கிறது. பாஜகவின் உ.பி. சரிவு ஏமாற்றம் அளிக்கிறது. ஆயினும், காங்கிரசை விட பரவாயில்லை என்னும் அளவுக்கு 46 தொகுதிகளில் வென்று மூன்றாவது இடம் பிடித்திருக்கிறது.

மாயாவதியின் பகுஜன் சமாஜ் மக்களின் எதிர்பார்ப்புகளை ஏமாற்றியதால் 78 தொகுதிகளில் மட்டும் வென்று ஆட்சியை இழந்திருக்கிறது. (சென்ற தேர்தலில் இக்கட்சி வென்ற தொகுதிகள் 206). காங்கிரசுக்கு தனியே 26 எம்.எல்.ஏக்கள் மட்டுமே கிடைத்திருக்கிறார்கள் (சென்ற தேர்தலில் வென்ற தொகுதிகள் 22). காங்கிரசின் கூட்டணி கட்சியான அஜித் சிங்கின் ராஷ்ட்ரிய லோக்தளம் 9 தொகுதிகளில் வென்றிருக்கிறது. முந்தைய தேர்தலில் 97 இடங்களைப் பெற்ற சமாஜ்வாதி கட்சி இப்போது தனிப் பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சியைப் பிடித்திருக்கிறது. சரியோ, தவறோ, மக்களாட்சியின் மாண்பே இத்தகைய அமைதிப் புரட்சி தான். இனிவரும் ஐந்தாண்டுகள் முலாயம் தலைமையிலேனும் உ.பி.யில் நல்லாட்சி நடக்கட்டும்!

பிற மாநிலங்களின் முடிவுகள்:

பஞ்சாப் (117), உத்தரகண்ட் (70), கோவா (40), மணிப்பூர் (60) ஆகிய மாநிலங்களிலும் தேர்தல் முடிவுகள் மக்களாட்சியின் சிறப்பை வெளிப்படுத்தி இருக்கின்றன. மணிப்பூரில் ஆளும் காங்கிரஸ் (42) தன்னை தக்கவைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. கோவாவில், பாஜக – மகாரஷ்டிரவாதி கோமந்தக் கட்சி கூட்டணி (24), காங்கிரஸ் அரசை வெளியேற்றி இருக்கிறது. பஞ்சாபில், பலரது கணிப்புகளையும் மீறி, பிரகாஷ் சிங் பாதல் மீண்டும் முதல்வர் ஆகி இருக்கிறார்; பாஜக- சிரோமணி அகாளிதளக் கூட்டணி (68) மீண்டும் வெற்றிவாகை சூடி இருக்கிறது. உத்தரகண்டில் மட்டுமே நிச்சயமற்ற நிலைமை ஏற்பட்டிருக்கிறது. இங்கு ஆட்சியில் இருந்த பாஜக 31 தொகுதிகளுடன் பின்தங்கினாலும், 32 தொகுதிகளில் வென்ற காங்கிரசாலும் வெற்றியைக் கொண்டாட முடியாத நிலை ஏற்பட்டிருக்கிறது. அங்கு யார் ஆட்சி அமைத்தாலும், சுயேச்சைகளின் கரமே ஓங்கி இருக்கும்.

நடந்து முடிந்த ஐந்து மாநிலத் தேர்தல் முடிவுகள் தெளிவாக உரைப்பது, தற்போது மத்தியில் ஆளும் காங்கிரஸ் தலைமையிலான கூட்டணிக்கான எச்சரிக்கையே. இனிமேலும், அதிகார மமதையுடன் பேசும் திக்விஜய் சிங், கபில் சிபல் போன்றவர்களின் வழிகாட்டுதல்களில் மத்திய அரசு செயல்படக் கூடாது என்பதை அக்கட்சி உணர வேண்டிய தருணம் இது. ‘ஊழல் திலகம்’ காங்கிரசின் ஊழலுக்கு எதிரான முழக்கத்தை மக்கள் நம்பத் தயாரில்லை என்பதும் வெளிப்பட்டிருக்கிறது. அதே சமயம், காங்கிரஸ் கட்சிக்கு மாற்றான பாஜக இன்னும் வலுப்பெற வேண்டியதன் அவசியத்தையும் இத்தேர்தல் சுட்டிக் காட்டியுள்ளது.

பஞ்சாபில் அரசுக்கு எதிரான மக்களின் மனநிலையை அகாலிதள கூட்டணியால் மாற்ற முயன்றபோது, உத்தரகண்டில் பாஜகவால் அவ்வாறு செய்ய முடியாதது ஏன் என்று அக்கட்சி பரிசீலிக்க வேண்டும். கோவாவில் பெற்ற வெற்றியால் திருப்தி அடைந்துவிடாமல், சுயபரிசோதனைகளில் பாஜக இறங்க வேண்டிய தருணம் இது. சமாஜ்வாதி கட்சியின் எழுச்சி ‘மூன்றாது அணி’ என்ற பகல் கனவுக்கு வித்திடலாம். இவை தேசிய அளவில் ஐந்து மாநிலத் தேர்தல் முடிவுகளின் பிரதிபலிப்பாக இருக்கும்.

இனியேனும், ஊடகங்கள் காங்கிரஸ் கட்சிக்கு ஜால்ரா அடிக்காமல், உண்மை நிலையை நடுநிலையுடன் செய்திகளாக தர வேண்டும். ‘பஞ்சாபில் அகாலிதளக் கூட்டணி தோற்கும்; உத்தரகண்டில் பாஜக படுதோல்வி அடையும்; கோவாவில் காங்கிரஸ் வெல்லும்; உ.பி.யில் யாருக்கும் பெரும்பான்மை கிடைக்காது’ என்றெல்லாம் நமது ஊடகங்கள் கூறிவந்த செய்திகள் அனைத்தும் பொய்யென்பது தெரிந்துவிட்டது. அவர்களின் நோக்கம் மக்களை திசை திருப்புவதாகவே இருந்துள்ளது. மக்களை யாரும் முட்டாளாக்க முடியாது என்பதை இப்போது ஊடகங்கள் புரிந்துகொண்டிருக்கும். இதுவும் தேர்தல் கூறும் பாடம் எனில் மிகையில்லை.

http://www.tamilhindu.com/2012/03/up-and-state-elections-mar-2012/

Do we need, we women, one day be set aside for us? Are we in danger or have little presence to remind us that we exist? We are probably too modest to show how we are exceptional.
If all women are wonderful, the Indian woman is admirable.

I would like to describe the morning of an Indian village woman, as I've seen her at work :

Getting up early in the morning (4 am) stepping carefully over the sleeping ones aligned in the small lounge, she sweeps the porch and the sandy threshold of the house. With a dexterity of her own, she wets the soil, an area of approximately twenty square feet, drawing from her bucket, using the palm of her hands, a mixture of water and fresh cow dung (once dried it gives a rigid road and avoid germs).
Before the soil absorbs the mixture, bent in two, she draws a Kolam (see future article on this subject) by dragging between your thumb and forefinger a white powder, a mixture of rice flour and limestone : a gift to insects and birds, a good action in the morning. It is also because the goddess of wealth, Lakshmi enters only clean and welcoming houses.

She then goes into the kitchen, carefully empties the water of the previous day in a pot to wash the jars that contain it.
Then she puts one jar on her head, other one on her hip, after rolling up her sari decently to do easily one kilometer, accompanied by her neighbours aged between 18 to 75 years to the nearest drinking water point . Some men use their bicycles to carry the water but they must wait for women to be served first. In India, water is rationed and available only a few hours in the morning and evening , one hour at noon. By day, priority for farmers to irrigate their fields. In times of drought, water can not be used and each family must dig at home to find ground water. Water is precious.

Back home, with her load of water (approximately 30 L), she closes the pitchers with a plate. The water remains cool in any season.
Then in the backyard, she uses the manual iron water pump located in an old well's place to fill buckets and jugs. Water is undrinkable and is slightly salty, slightly opaque but is used for dish washing, laundry and bathing. In the light of oil lamps, she cleans her "stove" made of three clay hearths put on the floor, coating it with liquid cow dung, then draws beautiful kolams and lights the fire with wood provided in the backyard, a little kerosene and cakes of dried cow dung with straws. She blows in an iron pipe to stoke the fire and when the three homes are supplied, she puts huge jugs aluminum or terracotta to heat the bath water for the whole family.


Meanwhile, sitting squatting, having handy in a half empty coconut shell full of " soap" made of ash, mud and cow dung and a sponge made of coconut fibers, she washes first of all stainless steel dishes, and then vigorously rubbed the pots and containers in terracotta blackened by fire wood. She rinses the dishes using a bucket of water, her left hand holding the dishes and her right hand pouring the water on them. Then she plunges them into a clean water in another half bucket. She puts upside down all the dishes in the sun to drain and dry.

Before the household wakes up, she goes to the barn, sweeps and collects the valuable dung in a bucket. Then she milks the cow, speaking softly to her.

She goes back home to make coffee for everyone: good roasted and grounded coffee, then filtered with its aroma rising the nostrils of the big sleeper. She boils the milk because no one drinks coffee without milk in India. She takes out two ladles of milk to make her yogurt and add a quarter of water to the boiling milk or more depending on the number of people at home. When there are less people, she sells out some to the milkman who supplies the houses that have no more dairy cows. The coffee is ready, sweet and kept warm in each cup by the fire. Everyone serves oneself but she will serve her husband herself, a way to wish him good morning.

Meanwhile, she takes "her bath" or a shower rather quickly in the bathroom where she has previously completed and cooled slightly the water from the boiling jugs in a large bucket of copper she has carried so far. She rubs a piece of dry saffron on a stone to clean her face and uses a scented Ayurvedic soap that removes the smell of dung. She leaves her clothes to soak and wash them later with the clothes of her family. She will then do her make up in front of the mirror: cream, sandalwood powder, kohl and the traditional pottu (red dot on the forehead with either a liquid or Kumkum, red powder obtained with dried and milled saffron).

While other family members go to shower one by one, she prepares a strong breakfast : idlis (cakes made of dough with steamed rice and white lentils soaked and ground , steamed in round shaped pan) with coconut or tomato chutney.

At around 8:00 am, everyone is sitting cross-legged on the floor, in front of a small banana leaf and waits to be served by the hostess.

For her, the day has just begun ..

Should we admire or complain her?

A Catholic Defends Hindu Deities!

A Catholic Defends Hindu Deities!

We have reproduced below the open letter written by Dr. Mrs. Hilda Raja to Mr N. Ram, the Editor of ‘The Hindu’ and posted on her ‘Hildraja’s Blog’. She has written a similar letter to Mr. Aditya Sinha, the Editor-in-Chief of The New Indian Express.

Obviously the Editorial campaigns run by the two newspapers to bring back M. F. Hussain to India shocked and angered her. The letter has been re-posted on many blogsites. You can be sure that the letters were not published by the two newspapers.

Dr. Mrs. Hilda Raja, a former professor in Stella Maris College, Chennai was associated with many NGOs as a Development Consultant: she was Consultant for UNICEF and the World Bank funded Tamil Nadu Government’s Water Resources Consolidation Project. She was a member of the National Curriculum Development Committee for Community Development in the TATA Institute of Social Sciences (TISS) and a permanent member on the board of the National Schools of Social Work. She was associated with many church organizations and was nominated a member on the Advisory Committee of the Catholic Bishops Conference of India. She was on the Editorial Board of the New Leader, a national fortnightly for the Catholics published from Chennai.

She and her husband, a retired professor from Loyola College, Chennai live with their son and family in Vadodara.This is what Dr. Mrs. Hilda Raja has to say of her life and beliefs:

“Much water has flowed since those days - having studied throughout in Minority Institutions and reared in a Christian ethos I am aware of what I have lost and what I have gained! It is a tragedy that one should seek Jesus and his values outside the church. I am fully convinced that the Hindu soul is secular and the Hindu dharma which guides the lives of the Hindus are totally misunderstood by other religions. There is no place for conversion because this ancient land of ours was already oriented to its Creator and the people had connected to the Supreme Being of the Cosmos. Much before Christianity / Islam appeared our forefathers had their religion. It was their openness and utterly secular outlook which enabled all world religions to make India their home. To me India and all that it holds is sacred.”

CHO RAMASWAMY: Cho Ramaswamy, who needs no introduction as a political commentator, journalist, lawyer and satirist (and of course as an actor and film maker-director) directly addressed Hussain in his inimitable style. His article, 'Feel Free Mr. Hussain, Go Paint Qatari Leaders' has appeared in the Deccan Chronicle of March 10, 2010. The article may be accessed from: http://ur.lc/hrc*

*Update - June 12, 2011: It appears Deccan Chronicle has since removed Cho Ramaswami's article from its website. Therefore this link does not work any more. However the article was reproduced by some bloggers and is available on the internet.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Dear Ram,

I have taken time to write this to you Ram for the simple reason that we have known you for so many years - you and The Hindu bring back happy memories. Please take what I am putting down as those that come from an agonized soul. You know that I do not mince words and what I have to say I will - I call a spade a spade - now it is too late for me to learn the tricks of being called a ‘secularist’ if that means a bias for, one, and a bias against, another.

Hussain is now a citizen of Qatar - this has generated enough of heat and less of light. Qatar you know better than me is not a country which respects democracy or freedom of expression. Hussain says he has complete freedom - I challenge him to paint a picture of Mohammed fully clad.

There is no second opinion that artists have the Right of Freedom of expression. Is such a right restricted only to Hussain? Will that right not flow to Dan Brown-why was his film - Da Vinci Code not screened? Why was Satanic Verses banned - does Salman Rushdie not have that freedom of expression? Similarly why is Taslima hunted and hounded and why fatwas have been issued on both these writers? Why has Qatar not offered citizenship to Taslima? In the present rioting in Shimoga in Karnataka against the article Taslima wrote against the tradition of burqua which appeared in the OUTLOOK in Jan 2007.No body protested then either in Delhi or in any other part of the country; now when it reappears in a Karnataka paper there is rioting. Is there a political agenda to create a problem in Karnataka by the intolerant goons? Why has the media not condemned this insensitivity and intolerance of the Muslims against Taslima’s views? When it comes to the Sangh Parivar it is quick to call them goons and intolerant etc. Now who are the goons and where is this tolerance and sensitivity?

Regarding Hussain’s artistic freedom it seems to run unfettered in an expression of sexual perversion only when he envisages the Hindu Gods and Goddesses. There is no quarrel had he painted a nude woman sitting on the tail of a monkey. The point is he captioned it as Sita. Nobody would have protested against the sexual perversion and his orientation to sexual signs and symbols. But would he dare to caption it as ‘Fatima enjoying in Jannat with animals’?

Next example is the painting of Saraswati copulating with a lion. Here again his perversion is evident and so is his intent. Even that let’s concede cannot be faulted - each one’s sexual orientation is each one’s business I suppose. But he captioned it as Saraswati. This is the problem. It is Hussain’s business to enjoy in painting his sexual perversion. But why use Saraswati and Sita for his perverted expressions? Use Fatima and watch the consequence. Let the media people come to his rescue then. Now that he is in a country that gives him complete freedom let him go ahead and paint Fatima copulating with a lion or any other animal of his choice. And then turn around and prove to India-the Freedom of expression he enjoys in Qatar.

Talking about Freedom of Expression - this is the Hussain who supported Emergency - painted Indira Gandhi as Durga slaying Jayaprakas Narayan. He supported the jailing of artists and writers. Where did this Freedom of Expression go? And you call him secularist? Would you support the jailing of artists and writers Ram – would you support the abeyance of the Constitution and all that we held sacred in democracy and the excessiveness of Indira Gandhi to gag the media-writers - political opponents? Tell me honesty why does Hussain expect this Freedom when he himself did not support others with the same freedom he wants? And the media has rushed to his rescue. Had it been a Ram who painted such obnoxious, degrading painting - the reactions of the media and the elite ‘secularists’ would have been different; because there is a different perception/and index of secularism when it comes to Ram-and a different perception/and index of secularism when it comes to Rahim/Hussain.

[We are not aware of this masterpiece by Hussain, but can understand The Hindu’s compulsions in welcoming the infamous Emergency. Earlier the paper was hounded out by the then DMK government, some say, for being a Brahmin business. There were rumours that the paper was actually planning to shift outside Tamil Nadu possibly to Bangalore.

In any case when Indira Gandhi dismissed the DMK government soon after imposing emergency she became the enemy’s enemy - a friend! She appointed The Hindu’s proprietor-editor to head Samachar - the news agency she cobbled up after nationalising and amalgamating four private news agencies – in order to control the flow of all information in the country. Her advisers were well-versed with George Orwell’s 1984.

For The Hindu, as with the rest, self preservation was more important and democratic freedoms be damned! Newspapers which till then proudly proclaimed that they fought the British, suddenly caved in and genuflected before the empress of emergency - the only honourable exceptions being Ram Nath Goenka’s ‘Indian Express’ and C. R. Irani’s ‘The Statesman’.

All this was before N. Ram’s time. When he became Chief of the empire, the decent thing he could have done was to change the name of the paper – wasn’t it anathema to his secular ideals? Again commercial interests prevailed over cherished ideals, for with the name also goes the paper’s brand equity.

RNG and CRI have passed from the scene. Where Indira Gandhi could not bend the two patriarchs from their ideals, the passage of time and commercial interests have certainly made their successors crawl before the establishment. Some newspapers have developed an incestuous relationship with the electronic media thus removing any checks and balances that the one may have on the other. - VOXINDICA]

It brings back to my mind an episode that happened to The Hindu some years ago [1991]. You had a separate weekly page for children with cartoons, quizzes, and with poems and articles of school children. In one such weekly page The Hindu printed a venerable bearded man-fully robed with head dress, mouthing some passages of the Koran-trying to teach children .It was done not only in good faith but as a part of inculcating values to children from the Koran. All hell broke loose. Your office witnessed goons who rushed in-demanded an apology-held out threats. In Ambur, Vaniambadi and Vellore the papers stands were burned-the copies of The Hindu were consigned to the fire. A threat to raise the issue in Parliament through a Private Members Bill was held out-Hectic activities went on-I am not sure of the nature and the machinations behind the scene. But The Hindu next day brought out a public apology in its front page. Where were you Ram? How secular and tolerant were the Muslims?

[All four newspapers in Bangalore, Deccan Herald, Indian Express, The Hindu and The Times of India faced the wrath of a ‘particular community’, at one time or other and promptly apologised. A former senior journalist and popular columnist writing for Indian Express then had to go underground several days for fear of his life.

The recent attack against Kannada Prabha in Mangalore seems all the more poignant because, only a couple of days before the incident, her stable-mate The New Indian Express self-righteously scorched 'right wing thugs' for hounding out M. F. Hussain with such incandescence, that the TNIE seems to have had no battery power left to be used against the offenders of Kannada Prabha.

The external intelligence agency of a small West Asian nation, reportedly has a way to persuade the nation's opponents to cease and desist from a course of action considered inimical to its interests. It issues a verbal warning first, then an orthopedic warning and finally a permanent one. It works. The agency is both respected and feared.

Our pseudo-secular media friends too understand the logic and never complain. They comply. This is the reason why last year a Hyderabad newspaper promptly apologised to a ‘particular community’ even before it was asked to do so.

On the other hand all that the Hindus do is clog internet space to vent their anger and therefore evoke only derision from our PSMF. It is easy to deride ‘Internet Hindus’ without any fear of retribution, orthopaedic or otherwise. Recently, the shrieking shrew of a news channel told a questioner that he was a moron, all for asking why the media practised double standards. You are right, the questioner was a Hindu. According to an 'IH' who commented on a newspaper article, the ‘Kashmir' siren of another news channel had the temerity to call all Hindu protesters ‘gutter-snipes’. - VOXINDICA]

Well this is of the past - today it is worse because the communal temperature in this country is at an all time high - even a small friction can ignite and demolish the country’s peace and harmony. It is against this background that one should view Hussain who is bent on abusing and insulting the Hindu Gods and Goddesses. Respect for religious sentiments, need to maintain peace and harmony should also be part of the agenda of an artist-if he is great. If it is absent then he cannot say that he respects India and express his longing for India.

Let’s face it-he is a fugitive of law. Age and religion are immaterial. What does the media want-that he be absolved by the courts? Even for that he has to appear in the courts-he cannot run away-After all this is the country where he lived and gave expression to his pervert sadist, erotic artistic mind under Freedom of Expression. I simply cannot jump into the bandwagon of the elite ‘secularist’ and uphold what he had done. With his brush he had committed jihad - bloodletting.

The issue is just not nudity - Yes the temples - the frescos in Konarak and Kajhuraho have nude figures - But does it say that they are Sita, Sarswati or any goddesses? We have the Yoni and the Phallus as sacred signs of Life - of Siva and Shakthi - take these icons to the streets, paint them - give it a caption it becomes vulgar. Times have changed. Even granted that our ancients sculptured and painted naked forms and figures, with a pervert mind to demean religion is no license to repeat that in today’s changed political and social scenario and is not a sign of secularism and tolerance. I repeat there is no quarrel with nudity - painters have time and again found in it the perfection of God’s hand craft.

Let me wish Hussain peace in Qatar - the totalitarian regime with zero tolerance. May be he will convince the regime there to permit freedom of expression in word, writing and painting. For this he could start experimenting painting forms and figure of Mohamed the Prophet and his family. And may I fervently wish that the media - especially The Hindu does not discriminate goons - let it not substitute tolerance for intolerance when it comes to Rahim and Antony and another index for Ram.

I hope you will read this in the same spirit that I have written. All the best to you Ram.

Dr. Mrs. Hilda Raja

http://www.voxindica.net/2010/03/catholic-defends-hindu-deities.html

வூடு கட்டி அடிக்கிறாங்க

பாரதி உணவுப் பொருள் விலை உயர்வு... பெட்ரோல் விலை உயர்வு... அத்தியாவசியப் பொருட்கள் விலை உயர்வு என்று மூன்றுபுறமும் மொத்தடிபட்டுக் கொண்டிருக்கும் நடுத்தர வர்க்கத்துக்கு நான்காவது புறமிருந்தும் ஒரு பேரிடி. அது வீட்டு வாடகை உயர்வு. வேலை தேடி கிராமங்களிலிருந்து சென்னை போன்ற நகரங்களுக்குப் படையெடுப்போரின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருவதால், சென்னையில் வசிப்போரின் தற்போதைய எண்ணிக்கை 46 லட்சம். படிப்படியாக உயர்ந்த இந்த மக்கள் தொகை காரணமாக வீடுகளுக்கான டிமாண்ட் அதிகமானது. மற்றொருபுறம். நகர் மயமாக்கலில் தீவிரம், பன்னாட்டுக் கம்பெனிகளின் வரவு ஆகியவற்றால் அதிக சம்பளம் நிறைந்த வேலைகள்... மக்கள் கையில் தாராளப் பணப்புழக்கம்... இவையெல்லாம் வாடகை உயர்வுக்குக் காரணம் என்கிறார்கள். இது தவிர இன்னும் பல காரணங்களும் உள்ளன. "இன்றைய நிலையில் சென்னை என்றல்ல மதுரை, திருச்சி, கோவை, நெல்லை, சேலம், ஈரோடு என்று தமிழகத்தின் பெருநகரங்களின் வீட்டு வாடகைகள் எல்லாமே அதிகரித்துதான் வருகின்றன..." என்கிறார் ஈரோட்டில் தனியார் நிறுவனமொன்றில் வேலை பார்க்கும் மகேஷ். "ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி, நான் குடியிருந்த வீட்டுக்கு வெள்ளையடிச்ச ஹவுஸ் ஓனர், ‘இந்த மாசத்திலேர்ந்து ஆயிரம் ரூபா வாடகை உயர்த்தியிருக்கேன்...’னு கூலா சொல்லிட்டுப் போயிட்டார். இவங்க நினைச்சுக்கிட்டால் வாடகையை உயர்த்துறாங்க... ஆனால், நான் வேலை செய்யற கம்பெனில மூணு வருஷமா இன்க்கிரிமெண்ட்டே இல்லே... என்ன பண்ணித் தொலைக்கிறது..? மத்த செலவுகளைக் குறைச்சுக்கிட்டு, சமாளிச்சிக்கிட்டு இருக்கோம்..." என்கிறார் திருச்சி காஜாமலைக் காலனியைச் சேர்ந்த குமரேசன் பரிதாபமாக. தரகர்கள் தர்பார் "வீடுகளின் திடீர் திடீர் வாடகை அதிகரிப்புக்கு புரோக்கர்களும் ஒரு முக்கியக் காரணம்..." என்கிறார் மதுரையைச் சேர்ந்த பாண்டுரங்கன். "இவர்களுக்கு ஹவுஸ் ஓனர் மற்றும் வாடகைதாரர் என்று இரண்டு தரப்பிலும் ஒரு மாத வாடகை கமிஷன் கிடைக்கிறது என்கின்ற காரணத்தால், ஆறாயிரம் வாடகை உள்ள வீட்டை எட்டாயிரம் என்றும் எட்டாயிரம் வாடகை உள்ள வீட்டை பதினோராயிரம் என்றும் இஷ்டத்துக்கு உயர்த்திடறாங்க... இவங்களுக்குக் கிடைக்கும் சில ஆயிரம் கமிஷனுக்காக சாதாரணக் குடிமக்களின் வயிற்றெரிச்சலைக் கொட்டிக்கிறாங்க..." -கோபத்துடன் குமைந்தார் பாண்டுரங்கன். "வாடகைக்கு வீடு பிடிக்கணும்னா புரோக்கர்கள் பிடிச்சாதான் முடியும். ஏன்னா, எங்கே வீடு காலியா இருக்குனு அவங்களுக்குத்தான் தெரியும். சில இடத்துல வீட்டு ஓனரே புரோக்கர் வேணாம்னு சொல்வாங்க. இவங்க விடமாட்டாங்க... ‘நீங்க தரவேண்டாம். நாங்க குடிவர்றவங்ககிட்ட மட்டும் கமிஷனை வாங்கிக்கிறோம்’னு இந்த சைடுல வாடகையை அதிகமா சொல்லி கமிஷனைக் கறந்திடுவாங்க..." என்கிறார் சென்னையில் வீடு வாங்கி, விற்கிற தொழிலில் ஆலோசகராக 12 வருடங்களாக ஈடுபட்டு வரும் கிருஷ்ணமூர்த்தி. அவரிடம் எதிர்காலத்தில் வீட்டு மனைகளின் விலை குறைய வாய்ப்புண்டா? என்று கேட்டோம். "மக்கள்தொகைப் பெருக்கம், நல்ல சம்பளம் காரணமாக முன்னெல்லாம் அதாவது இரண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி 100 ரூபாயா இருந்த சதுர அடி இன்னைக்கு 300 ரூபாக்குப் போகுது. வீடுன்னு பார்த்தால், இப்போதைக்கு 450 - 500 சதுர அடிக்கு சிங்கிள் பெட்ரூம் வீடு 15 லட்சம் முதல் 20 லட்சம்வரை போகுது. 650 -700 சதுர அடிக்கு டபுள் பெட்ரூம் 25 லட்சம் முதல் 35 லட்சம் வரையும் 800 சதுர அடி 28 லட்சம் முதல் 32 லட்சம் வரையும் போகிறது. இப்போ தமிழ்நாடு அரசு வேற, நிலமதிப்ப அதிகப்படுத்தப் போறதா சொல்லியிருக்காங்க. இனி குறைய வாய்ப்பே இல்ல" என்று ஆதங்கப்பட்டார். சென்னையில் இடம் வாங்கி விற்கும் தொழில் செய்துவரும் நாகராஜ், "இடநெருக்கடி தாங்க முக்கியக் காரணம். இப்பல்லாம் சென்னையில ஓர் இடத்தக் கூட காலியா பாக்க முடியாது. அப்படி இருந்தா, அந்த இடம் ஏதோ பிரச்சினைல இருக்குனு அர்த்தம். பெரும்பாலான ஏரியாவுல வீடு சதுர அடி 2,000க்கு மேல போட்டு இருக்கு. அடுத்ததா, இதில் போட்டியும் அதிகமாயிடுச்சு. வீடு கிடைக்கிறதே கஷ்டமா இருக்கிறதால முன்னப்பின்ன ஆனாலும் முடிச்சுடத்தான் பாக்குறாங்க" என்றார். அட்வான்ஸ் அடாவடி... வீட்டு வாடகையை கூட சமாளித்து விடலாம். ஆனால், வீட்டு உரிமையாளர்கள் வாங்கும் முன்பணம்தான் பல நேரங்களில் மூர்ச்சையடைய வைக்கிறது. நகரங்களில் வாடகையைப்போல் பத்து மடங்கு முன்பணம் வசூலிக்கப்படுகிறது. "தாம்பரத்தில் மூன்றாயிரம் வாடகையில் குடியிருந்த நான், மேற்கு மாம்பலத்துக்குக் குடிவந்தபோது ஒன்பதாயிரம் ரூபாய் வாடகை. அட்வான்ஸ் 90 ஆயிரம். மூன்று காசு வட்டிக்குக் கடன் வாங்கி, அந்த அட்வான்ஸ் பணத்தைக் கொடுத்தேன்..." என்கிறார் தனியார் நிறுவனம் ஒன்றில் வேலை செய்து வரும் சந்திரசேகரன். இப்படி பல மடங்கு முன்பணம் கேட்பதால், வெளியூரிலிருந்து சென்னைக்கு வேலைக்கு வந்திருக்கும் பெண்கள் பலரும் மகளிர் விடுதியில் தங்குகின்றனர். அதிகம் போனால் மாதம் 3,500 முதல் 5,000 வரை உணவுடன் சேர்த்துக் கொடுக்க வேண்டியிருக்கும். இதுவே நான்குபேர் வீடு எடுத்து தங்கினால் குறைவாகத்தான் வரும். ஆனால், 8,000 ரூபாய் வாடகை வீட்டுக்கு 80,000 அட்வான்ஸ் என்பது இயலாத நிலையில்தான் விடுதியில் தங்கியிருப்பதாகக் கூறுகிறார்கள். டார்ச்சரில் இத்தனை வகைகளா? சென்னையில் அடையாறு, திருவான்மியூர், தி.நகர், வடபழனி, சாலிகிராமம், வளசரவாக்கம், பூந்தமல்லி, அண்ணாநகர், வேளச்சேரி என ஏரியாவுக்குத் தகுந்த மாதிரி வாடகை கதிகலங்க வைக்கிறது. அதிலும் வீட்டு உரிமையாளர்களின் விசாரணைகள் கிட்டதட்ட சிபிஐ என்கொயரி மாதிரியே இருக்கும். ‘வெஜ்ஜா? நான்வெஜ்ஜா? வீட்டில் எத்தனை பேர்? உறவினர்கள் யாராவது வருவார்களா? உடல்நிலை சரியில்லை என்றாலும் முறைவாசல் தெளிக்க வேண்டும்...’ குடிபோவதற்கு முன்பே நமக்குக் கண்ணைக் கட்ட ஆரம்பித்துவிடும். பல்லாவரத்தில் குடியிருந்த நரசிம்மன், "நான் குடியேறியபோது எங்களுக்கு ஒரு குழந்தைதான் இருந்தது. ரெண்டு வருஷம் பிரச்சினையில்லே... ரெண்டாவது வருஷம் என் மனைவி கர்ப்பம் ஆனாங்க. உடனே ஹவுஸ் ஓனர், ‘அந்தக் குழந்தை பிறக்கறதுக்குள்ளே வீட்டைக் காலி பண்ணிடுங்க. இல்லாட்டி, வாடகையை ஆயிரம் ரூபாய் ஏத்திக் கொடுத்துடுங்க...’ என்று சொன்னார். மனிதாபிமானமே இல்லாத ஒருத்தர் வீட்டில் குடியிருக்கக் கூடாதுன்னு முடிவு செய்து, அடுத்த மாதமே காலி செய்துட்டோம்..." என்றார் வேதனையுடன். அரசு ஒரு மின்சாரக் கட்டணம் வசூலிக்கிறதென்றால், இவர்கள் வசூலிக்கும் மின்கட்டணமோ அதைவிடப் பல மடங்கு அதிகமாக இருக்கும். சென்னையில் கரண்ட் பில் ஒரு யூனிட்டுக்கு 4 ரூபாய் முதல் 6 ரூபாய் வரை வாங்கப்படுகிறது. கேட்டால், ‘தனி மீட்டர் இல்லை. சப் மீட்டர்தான்’ என்பார்கள். இதுதவிர, பராமரிப்புக்கு 200, தண்ணீருக்கு 150 என எப்படியும் வாடகை போக அதிகமாக ஐநூறு முதல் ஆயிரம் ரூபாயைத் தொட்டுவிடும். பாடலாசிரியர் குகை மா. புகழேந்தி கூறும்போது, "இ.பி.ல.யூனிட்டுக்கு 75 பைசா வாங்கும்போதே இவங்க தனியா, கூடுதலா 4.50 பைசா வாங்குறாங்க. இனி இ.பி. 3.50 ஆகப் போகுது. அப்போ 10 ரூபாய் வரை வாங்குவாங்க. அப்போ மாசா மாசம் 2,000 ரூபாய் கரண்டுக்கே அழ வேண்டியிருக்கும். வீடுகளில் குடியிருப்போரிடம் வீட்டு உரிமையாளர்கள் கூடுதல் கட்டணம் வசூலித்தால் மின் இணைப்பு துண்டிக்கப்படும் என்று தமிழக அரசு எச்சரித்திருக்கிறது. ஆனா, யாருமே அதைக் கண்டுக்கறதில்லே" என்றார். பேச்சிலர் ROCKS முன்பெல்லாம் ‘குடும்பத்தினருக்குதான் வீடு, பேச்சிலர்கள் கெட் ஆவுட்’ கோஷம் போட்ட வீட்டு உரிமையாளர்கள், கடந்த சில ஆண்டுகளாக பேச்சிலர்களுக்கு மட்டுமே வீடு என்று தங்கள் கோஷத்தை மாற்றிக் கொண்டார்கள். அதனால், பேச்சிலர் வீட்டில் நல்ல மழை. இதற்குப் பல காரணங்கள் உள்ளன. பேச்சிலர்கள் தங்கியிருந்தால், சொந்தக்காரர்கள் அதிகம் வரமாட்டார்கள். நான்கைந்து இளைஞர்கள் சேர்ந்து ஒரு வீட்டில் தங்கியிருப்பதால், வாடகை அதிகம் என்றாலும் அவர்கள் பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளமாட்டார்கள். பாடலாசிரியர் குகை.மா.புகழேந்தி, "வீட்டு வாடகை உயர்வுக்கு முதல் காரணம் ஐடி கம்பெனியின் பெருக்கம்தான். அதனால, 1,500 ரூபாய் கொடுக்க வேண்டிய இடத்துக்கு நாலு பேர் சேர்ந்து 7,000 கொடுக்கத் தயாராகிடுறாங்க. சென்னைய விட்டு தள்ளிப் போனாதான் 2,000, 3,000 ரூபாய்க்கு வீடு பாக்க முடியும். அதுகூட குருவிக்கூடு மாதிரி சின்னதாத்தான் இருக்கும். ஆனால், இப்ப அதுக்கும் பிரச்சினை.நான் 1,500 ரூபாய்க்கு வாடகைக்கு வந்தேன். இப்ப ஆறு மாசத்துக்கொருதரம் ஐநூறு, ஆயிரம்னு ஏத்தி கடைசியா 4,000 ரூபாயாகிடுச்சு. நான் காலி பண்ணினால், அங்கே அதிக வாடகை கொடுத்து ஐடி கம்பெனி ஆட்கள் அங்கே குடிவரத் தயாரா இருக்காங்க... இந்த நிலையில் ஒருநாள், சொந்தக்காரங்க யாரையோ குடி வைக்கப் போறோம்னு சொல்லி என்னைக் காலி பண்ண வச்சாங்க. நானும் டைம்கேட்டு காலி பண்ணிட்டேன். அப்புறம் பாத்தா, அங்கே அதிக வாடகைக்கு வேறு சிலரைக் குடி வச்சிருக்காங்க..." என்று ஆதங்கத்துடன் தெரிவித்தார். ‘ஐடி மக்களும் குறிப்பாக பேச்சிலரும்தான் சென்னையில் வீட்டு வாடகை உயர்விற்கு காரணம்’ என்று பலரும் கூற, ஐடி நிறுவன ஊழியர் சுப்பு, "எனக்கு வீடு, ஆவடில இருக்குங்க. ஆனா, ஆபீஸ் பக்கத்துலயே பாக்கலாம்னு விசாரிச்சப்போ தலையே சுத்துது. 3,000, 4,000 வாடகை வீட்டுக்கு 7,000 ரூபாய் சொன்னாங்க. முதல்ல இங்க வந்த ஐடி மக்கள், என்ன வாடகையா இருந்தாலும் கொடுக்கத் தயாரா இருந்ததை அவங்க தங்களுக்குச் சாதகமா மாத்திக்கிட்டாங்க. அதேபோல வெளிநாடு போய்ட்டு இங்க வந்து செட்டிலாக வந்தவங்களுக்குப் பணத்தோட அருமை தெரியல. நாலு பேரு போய் வீடு கேக்கும்போது ஐடினு சொன்னதும் கொஞ்சம் இல்ல, ரொம்பவே அதிக வாடகை சொல்வாங்க. ஒரு ஆளுக்கு 3,000,4,000ம்னு கணக்குப் பண்ணி நாலு பேருக்கு 12,000 ரூபாய்ல இருந்து 15,000 வரை வாங்குவாங்க. ‘ரொம்ப அதிகம் சார்’னு சொன்னா, ‘என்ன சார் ஐடில இருக்கீங்க’ அப்டினு கூலா சொல்றாங்க" என்று தங்கள் பக்க நியாயத்தை முன்வைத்தார். "கணிப்பொறித் துறையில் உள்ளவர்களால் மட்டுமே வாடகை உயர்வு என்பதை ஏற்க முடியாது. சதவிகிதத்தில் வேண்டுமானால் இது கொஞ்சம் அதிகமாயிருக்கலாம். இன்றைய காலக்கட்டத்தில் அனைத்து தொழில்களுமே சிறப்பாக உள்ளன. நல்லா சம்பாதிக்கிறாங்க. தாராளமா கைல பணம் புழங்குது. அதிகமா அலையவும் மக்கள் தயாராயில்லை. அதனால, எங்க வீடு இருந்தாலும் அவங்க கேட்கிற வாடகையைக் கொடுத்துட்டு குடிபோகவே விரும்பறாங்க..." என்று பெருமூச்சு விடுகிறார் கம்ப்யூட்டர் ஹார்டுவேர் அண்ட் சர்வீஸில் இருக்கும் ஆனந்த். அசோக் லேலாண்டில் பணியாற்றும் மஞ்சுநாத், "நிலத்தோட மதிப்பு அதிகரிச்சுட்டேபோறதுதான் வாடகை உயர்வுக்கு முக்கியக் காரணம். ஐடி மக்கள் மட்டுமே காரணம்னு சொல்ல முடியாது. பேச்சிலர்ஸ் அஞ்சு பேருக்கு 10,000 கொடுக்கிறது பிரச்சினையா இருக்காது. ஆனா, ஒரு ஃபேமிலி 10,000 கொடுக்கிறது பெரிய தொகைதான். இப்போ 15,000, 20,000 மாசச் சம்பளம் இல்லைனா சென்னையில் காலம் தள்ள முடியாது. இதையெல்லாம் கட்டுப்படுத்த அரசு ஏதாவது வழி பண்ணணும்... இந்த ஏரியாவுல இவ்ளோதான் வாடகை இருக்கணும்னு சொல்லணும்... அதை மீறி அதிகமா வாடகை வசூலிக்கிற வீட்டு உரிமையாளர்களை கைது நடவடிக்கைக்கு உட்படுத்தணும்" என்றார் ஆவேசமாக. ஓனர்கள் புலம்பல்ஸ் வீட்டு உரிமையாளர்களை வாடகைதாரர்கள் வறுத்தெடுத்துக் கொண்டிருக்க, வீட்டு உரிமையாளர்கள் சிலரிடம் பேசினோம். பூந்தமல்லியைச் சேர்ந்த புனிதா, "இப்போலாம் தொழிற்சாலைகள், கம்பெனிகள் அதிகமாயிடுச்சு. பஸ் போக்குவரத்துக்குப் பக்கமா இருக்கணும் இல்லைனா, ஆபீஸ் பக்கத்துலயே வீடு இருக்கணும்னு எதிர்பாக்கிறாங்க. அதுலயும் தனி வீடு, இ.பி, தனியா இருக்கணும்னு அவங்கவங்களுக்கு தகுந்த எதிர்பார்ப்புகளோட வர்றாங்க. இதனால, போட்டி அதிகமாயிடுச்சி. ஒருத்தர் வீட்டை காலி பண்ணிட்டுப் போனால், அந்த வீட்டை நாலு பேர் கேட்டு வர்றாங்க. டிமாண்ட் அதிகமா இருந்தால், வாடகை ஏறாமல் என்ன செய்யும்? விக்கிற விலைவாசியில எங்களுக்கும் வேறு வழி தெரியலை..." என்றார். "வீட்டுச் சொந்தக்காரர்கள் எல்லோரும் கைப்பணத்தை வைத்துக்கொண்டு வீடு கட்டுவதில்லை. வங்கியில் 14 சதவிகித வட்டியில் கடன் வாங்கித்தான் கட்டுகிறார்கள். அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் 4 சதவிகித வட்டிதான். இங்கு வங்கி வட்டி விகிதம் அதிகம் இருப்பதும் ஒரு காரணம். வங்கியின் கடனை அடைக்கவே ஐந்து வருடம் முதல் பத்து வருடம்வரை ஆகிறது. இதில் நடுநடுவே வங்கிகள் வட்டி விகிதத்தை அதிகப்படுத்தி, கட்ட வேண்டிய இன்ஸ்டால்மெண்ட் தொகையையும் அதிகமாக்கிடும். இதுக்கு நடுவே, நாம் ஒரு பட்ஜெட் போட்டு வீட்டைக் கட்ட ஆரம்பிச்சிருப்போம். நாளுக்கு நாள் உயரும் சிமெண்ட், கம்பி, மண், செங்கல் போன்ற கட்டுமானப் பொருட்கள், மின் வசதி, தண்ணீர் வசதிக்கென அலைந்து, அங்கங்கே லஞ்சமாக் கொடுக்கக் கூடிய பெருந்தொகை இதெல்லாம் பட்ஜெட்டைப் பஞ்சராக்கிடும். வீடு கட்டும்போது செங்கல், ஜல்லி எல்லாம் கொட்டும்போது ரோட்டுல கொட்டுறாங்கனு ஒரு கம்ப்ளைண்ட் வரும். அதுக்கு கவுன்சிலர்ல இருந்து கவனிக்க வேண்டியிருக்கு.வெளியில இருந்து யார் வேணும்னாலும் என்ன வேணும்னாலும் பேசலாம். ஒரு ஹவுஸ் ஓனரா ஒரு மாசம் இருந்து பார்த்தீங்கனா, நாங்க படற சிரமத்தை நீங்க புரிஞ்சுக்குவீங்க..." என்கிறார் அயனாவரத்தைச் சேர்ந்த சுப்பிரமணியன். புறநகர் புறப்பாடு நடுத்தர மக்களின் வருமானத்தில் ஏறக்குறைய 35 சதவிகிதம் வீட்டு வாடகைக்கே போய்விடும் நிலையில், வீட்டு வாடகை உயர்ந்து அது சம்பாத்தியத்தில் 40 சதவிகிதமாகி விடுகிறது. இந்த நிலையில் தங்கள் வருமானத்துக்குக் கட்டுப்படியாகும் விதமாக வாடகை குறைவான வீடுகளைத் தேடி ஓடுகிறார்கள். இவர்களைக் கரம் நீட்டி வரவேற்று ஆறுதல் அளித்து வந்தவை, சென்னைப் புறநகர்ப் பகுதிகள்தான். ஆரம்பத்தில் கிண்டி போன்ற பகுதிகளில் வாடகை குறைவு என்று அங்கே திமுதிமுத்தார்கள். பிறகு கிண்டிக்கும் டிமாண்ட் அதிகரித்து, அங்கும் வாடகை உயர்ந்தது. விழி பிதுங்கிய நடுத்தர வர்க்கம் பிறகு, தாம்பரத்துக்குப் படையெடுத்தது. இப்பொழுது வாடகை அங்கேயும் விஸ்வரூபம் எடுத்துவிட்டது. இப்போது, சென்னையில் வேலையை வைத்துக்கொண்டு தாம்பரத்தைத் தாண்டி வண்டலூர், கூடுவாஞ்சேரி, செங்கல்பட்டு என்று தங்கள் குடியிருப்பை அமைத்துக் கொண்டவர்கள் பலர். இவர்கள் அங்கிருந்து இங்கு பணிக்கு வரவேண்டியிருப்பதால், சாலைப் போக்குவரத்து நெருக்கடியும் அதிகரித்துவிட்டது. "சென்னைக்கு வந்த புதிதில் பதினைந்து வருஷத்துக்கு முன், கோடம்பாக்கத்துல இருந்தேன். ஆரம்பத்தில் வாடகை ஆயிரத்து ஐநூறு ரூபாய்தான். படிப்படியாக உயர்ந்து,ஆறு வருஷத்தில் மூவாயிரம் ரூபாயா ஆயிடுச்சி. இனி கட்டுப்படியாகாதுன்னு மீனம்பாக்கத்தில் இரண்டாயிரத்து ஐநூறு ரூபாய் வாடகைக்குக் குடிவந்தேன். அதுக்கப்புறம் அங்கேயும் வாடகையை அதிகமாக்கினாங்க. பல்லாவரம் போனேன்... அதுக்கப்புறம் இப்ப செங்கல்பட்டுல குடியிருக்கேன். வாடகை மூவாயிரத்து ஐநூறு. தினமும் ரெயில்ல போய் வந்துக்கிட்டிருக்கேன்..." என்கிறார் தனியார் நிறுவனத்தில் பணிபுரியும் சாரங்கன். ஒய் நாட்? ‘இட விலையை அரசு கட்டுப்படுத்தாத வரையில் வாடகைப் பிரச்சினைக்கு ஒரு தீர்வு வரப்போவதில்லை. இட விலையின் பிரச்சினை, வாடகையில் மட்டும் பிரதிபலிக்கவில்லை. ஹோட்டலில் சாப்பிடும் இட்லியில் தொடங்கி, ஒரு பக்கம் டிடிபி டைப் பண்ணுவதுவரை விலையேற்றத்தை மறைமுகமாக ஏற்படுத்துகிறது. தற்போதைய நிலையில் ரியல் எஸ்டேட் கட்டுப்படுத்த முடியாத கறுப்புச் சந்தையாக மாறிவிட்டது. ஓர் இடத்தின் உண்மையாகப் பதியப்படும் மதிப்புக்கும் பணம் கொடுக்கும் மதிப்புக்கும் மிகப் பெரிய இடைவெளி இருக்கிறது. இது ஊழல் கொழிக்கவும் லஞ்சம் செழிக்கவுமே துணை நிற்கிறது. நான் 97ல் சென்னைக்கு வந்தபோது 2,000 ரூபாய்க்கு வாடகைக்கு இருந்தேன். இன்று அதுவே 10,000 ரூபாய் ஆகியிருக்கிறது. எந்தக் கட்சி ஆட்சிக்குவந்தாலும் கறுப்புச் சந்தைகளை ஊக்குவிக்கிறது. பத்திரப்பதிவில்தான் அரசுக்கு அதிக லாபம். எனவே, வீடு வாடகை உயர்வுக்கு ஐடி நிறுவனங்களின் பெருக்கம் என்று ஒரேயடியாகச் சொல்ல முடியாது" என்று அரசே காரணம் எனக் குற்றம் சாட்டிய அமீர் அப்பாஸ் தொடர்ந்து, "சீனா மாதிரியான நாடுகளில் 90 வருஷம் அக்ரிமெண்ட்டுக்கு அரசாங்கமே இலவசமா இடம் கொடுக்குமாம். அங்கே யாரும் இடத்தை விலைக்கு வாங்க முடியாதாம். இங்கே பார்க் செரட்டன், சோழா மாதிரியான ஹோட்டல்ல ஒருநாளைக்கு அறை எடுத்துத் தங்குவதற்கு 25,000ம்னா அங்க அதே மாதிரி ஹோட்டல்ல தங்க, நம்ம ரூபாய் மதிப்புக்கு 2,000ம்தான் ஆகுமாம். எப்படி இது சாத்தியம்னு இதைப் பத்தி சீன நண்பர் ஒருத்தர்ட்ட கேட்டபோது, ‘கட்டுமானச் செலவு மட்டும்தான் அவங்களோடது. அதனால, குறைச்சுக் கொடுக்க முடியுது’னு சொன்னாராம். இது வாய்வழித் தகவல் கிடையாதுங்க. ஆதாரப்பூர்வமான தகவல். இது, நடிகர் ராஜேஷ், ‘நான் கண்ட சீனா’ அப்படிங்கிற புத்தகத்துல எழுதியிருக்கிற குறிப்பு... இங்க 50 லட்சத்துக்குப் பதிவு பண்ற இடத்த, ஒன்றரைக் கோடி கொடுத்து வாங்கிக் கட்டும்போது அதுதான் ஊழலுக்கு ஊத்துக்கண்ணா இருக்கும்" என்று வெதும்பினார். பெட்டி செய்தி: சட்டம் என்ன சொல்கிறது? "ஒரு வீட்டின் வாடகை என்பது எப்படி நிர்ணயிக்கப்பட வேண்டும் என்று தமிழகக் கட்டிடங்கள் (குத்தகை மற்றும் வாடகைக் கட்டுப்பாடு) சட்டப்படி, ஒரு வீட்டின் ஒட்டு மொத்த மதிப்பில் ஒன்பது சதவிகிதத்தையே வருட வாடகையாக வாங்க வேண்டும் (அதாவது ஒரு லட்சம், வீட்டின் மதிப்பென்றால் 9 சதவிகிதம் வைத்து வருடத்திற்கு 9,000 ரூபாய் வரும். 12 மாதங்களுக்குப் பிரித்தால், மாதத்திற்கு 750 ரூபாய் வரும்). ஒரு வீட்டின் மதிப்பென்பது நில மதிப்பு மற்றும் கட்டிட மதிப்பைக் கணக்கிட்டு வருவதாகும். இப்படி கணக்கிட்டுக் குடியிருப்புக்கு 9 சதவிகிதமும், கமர்ஷியலுக்கு 12 சதவிகிதமும் வாடகை நிர்ணயிக்க வேண்டும். அடுத்து, கட்டிட மதிப்பு என்பது அதன் தளங்களைப் பொறுத்தது. மூன்று தளங்கள் இருக்கிறதெனில், முதல் தளத்திற்கு மொத்த நிலத்தின் மதிப்பையும் அந்தத் தளத்திற்கான கட்டிட மதிப்பையும் கணக்கிட வேண்டும். இரண்டாம் தளமென்றால், நிலத்தின் மதிப்பில் பாதியையும் மூன்றாவது தளமென்றால், நிலத்தின் மதிப்பில் மூன்றில் ஒரு பங்கையும் கணக்கிட வேண்டும். இத்துடன் ஒரு வீட்டின் கூடுதல் வசதிகளைப் பொறுத்து (கார் பார்க்கிங், லிஃப்ட், ஏசி, வாட்டர் ஹீட்டர், ஃப்ர்னிச்சர், எலிவேஷன், ஓவர் டேங்க் போன்றவை) கணக்கிட்டுக் கொள்ளலாம். கரண்ட் உள்ளிட்ட வசதிகளைப்பொறுத்து, மொத்த மதிப்பில் 7.5 சதவிகிதம்வரை வருடத்திற்கு நிர்ணயிக்கலாம். தாம் கொடுக்கும் வாடகை அதிகம் என்று குடியிருப்பவர் நினைத்தால், சிறு வழக்கு நீதிமன்றத்தில் மனு போடலாம். அதன் பின்னர், குடியிருப்பவர் ஒரு என்ஜினீயரையும் வீட்டு உரிமையாளர் ஒரு என்ஜினீயரையும் வைத்து, வீட்டின் மதிப்பைக் கணக்கிட்டு அவரவர்களுக்குச் சாதகமாக சமர்ப்பிப்பார்கள். எது சரி? எது தவறு என்பதை இரண்டு என்ஜினியர்களும் கொடுத்த விவரங்களிலிருந்து சரி பார்த்து தீர்ப்பு வழங்குவார்கள். தமிழ்நாடு கட்டிடங்கள் சட்டம் 1960, பிரிவு 10/2 ன்படி குடியிருப்பவர் வாடகை கொடுக்காமல் இருப்பது, உள் வாடகை அல்லது மேல் வாடகைக்கு விடுவது, வீட்டு உரிமையாளரை ‘நீ ஓனரே இல்லை’ எனச் சொல்வது, மூன்று மாதங்களுக்கு மேல் வீட்டைப் பூட்டியே வைத்திருப்பது, வீட்டை சேதப்படுத்துவது போன்ற காரணங்களுக்காக குடியிருப்பவரை காலி செய்யச் சொல்ல முடியும். தமிழ்நாடு கட்டிடங்கள் சட்டம் 1960, பிரிவு 10/3 ன்படிவீட்டு உரிமையாளரின் வாரிசுகளுக்கு வீடு தேவை என்றாலோ, தன் சொந்தத் தேவைக்கு வேண்டுமென்றாலோ குடியிருப்பவரைக் காலி செய்யச் சொல்ல சட்டம் இருக்கிறது. தமிழ்நாடு கட்டிடங்கள் சட்டம் 1960, பிரிவு 14 பி -ன் படிவீட்டை இடித்துக் கட்டவேண்டும் என்றால், அவரைக் காலி செய்யச் சொல்லலாம். வீட்டின் உரிமையாளர் வாங்கும் வாடகை நியாயமானது இல்லை என்கிறபோது சென்னைவாசிகள் என்றால், சென்னை உயர்நீதிமன்ற வளாகத்தில் இருக்கும் சிறு வழக்கு நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடரலாம். மற்ற மாவட்டத்திலுள்ளவர்கள், முன்ஷிப் நீதிமன்றங்களை அணுகலாம். வீட்டு உரிமையாளருக்கும் குடித்தனக்காரருக்கும் இடையே ஏதாவது பிரச்சினை வந்து, பேச்சுவார்த்தையே இல்லாமல் போய்விடுவதும் உண்டு. அதுபோன்ற நேரங்களில், வீட்டு உரிமையாளரின் வங்கிக் கணக்கில் வாடகைப் பணத்தை போட்டு வரலாம். வங்கிக் கணக்கு பற்றிய விவரம் கிடைக்கவில்லை எனில், மணியார்டர் செய்யலாம். அதையும் வாங்க மறுத்து திருப்பி அனுப்பினால், சிறு வழக்கு நீதிமன்றத்தில் டெபாசிட் செய்து வந்தால், குடித்தனக்காரர் மீது வீட்டின் உரிமையாளர் குற்றம் எதுவும் சொல்ல முடியாது. இதேபோல், வாடகைக்கு இருப்பவர் சரியாக வாடகை தரவில்லை அல்லது வாடகையே தரவில்லை என்றாலும் வீட்டின் உரிமையாளர் நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடரலாம். வாடகை சரியாக தரவில்லை என்பதற்காக மின்சாரம், தண்ணீர் சப்ளையை நிறுத்துவது சட்டப்படி தவறு. நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தே இழப்பீடு பெற முடியும். வீட்டைக் காலி செய்ய வைக்க குடியிருப்பவர் வீட்டைக் காலி செய்ய வேண்டும் என்றால், குறைந்தது இரண்டு முதல் மூன்று மாதங்களுக்கு முன்னறிவிப்பு தரவேண்டும். இந்த விஷயத்தை ஆரம்பத்திலேயே அக்ரிமெண்ட்டில் எழுதிக் கொள்வது நல்லது. சொந்தக் காரணம், மகன்/மகளுக்கு வீடு தேவை என்பது போன்றவற்றுக்காக வீட்டை காலி செய்யச் சொல்லலாம். அதே நேரத்தில், வீட்டின் உரிமையாளருக்கு அந்தப் பகுதியில் வேறு ஒரு வீடு இருந்து, அது காலியாக இருக்கும் பட்சத்தில் வாடகைக்கு இருப்பவரைக் காலி செய்ய வைக்க உரிமை இல்லை. வீட்டை இடித்துக் கட்டுவது என்றால், சம்பந்தப்பட்ட உள்ளாட்சி அமைப்புகளிடம் அனுமதி வாங்கியதற்கான ஆதாரத்துடன்தான் வீட்டைக் காலி செய்யச் சொல்ல முடியும். வீட்டைக் காலி செய்த பிறகு இடிக்கவில்லை என்றால், ஏற்கெனவே வாடகைக்கு இருந்தவரை அதில் குடியமர்த்த வேண்டும். வீட்டை இடித்துக் கட்டிய பிறகும் பழைய வாடகைதாரர்கள் வீட்டைக் கேட்டால், அவர்களுக்குமுன்னுரிமை கொடுக்க வேண்டும். வீட்டின் உரிமையாளர் ஒருவேளை தவறான தகவல் கொடுத்து காலி செய்ய வைத்தால், குடித்தனக்காரர் அதற்கான நஷ்ட ஈடு கோர வாய்ப்பிருக்கிறது. பெட்டி செய்தி: அக்ரிமெண்ட் அவசியம்! வீட்டு உரிமையாளர் மற்றும் வாடகைக்கு வருபவர் உறவு நீடித்து நிலைத்து நிற்க, சில அடிப்படையான சட்ட விஷயங்களை அறிந்து வைத்திருப்பது அவசியமாகும். இதற்கு வழக்கறிஞர் வேலுமணி தரும் சட்டப்பூர்வமான ஆலோசனைகள்... ஒப்பந்தம் முதலில் வீட்டு உரிமையாளர் மற்றும் வாடகைக்கு வருபவர் அக்ரிமெண்ட்/ஒப்பந்தம் போட்டுக் கொள்வது மிக முக்கியம். 20 ரூபாய் முத்திரைத்தாளில் முன்பணம், மாத வாடகை எவ்வளவு எனத் தெளிவாக ஒப்பந்தம் போட்டுக் கொள்வது மிக அவசியம். ஒப்பந்தத்தில் முன்பணம், மாத வாடகை, பராமரிப்புக் கட்டணம் தவிர வேறு ஏதாவது கட்டணங்கள் இருந்தால், அதையும் கட்டாயம் குறிப்பிட வேண்டும். அதில் ஏதாவது மாற்றம் செய்ய வேண்டும் என்றால், இரு தரப்பினரும் சேர்ந்துதான் மேற்கொள்ள முடியும். முன்பணம் வீட்டுக்கான முன்பணம் பெற வரம்பு எதுவும் நிர்ணயிக்கப்படவில்லை. சந்தை நிலவரத்தைப் பொறுத்தே இது இருக்கிறது. சென்னை போன்ற நகரங்களில் மாத வாடகையைப்போல் பத்து மடங்கும் மற்ற நகரங்களில் சுமார் ஐந்து மடங்கும் முன்பணம் வாங்குகிறார்கள். அவரவர் சாமர்த்தியத்திற்கேற்றாற்போல் பேரம் பேசி குறைத்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான். வாடகை வாடகைக்குப் போகிறவர் முன்பணம் தொடங்கி, அனைத்துக்கும் உரிமையாளரிடம் ரசீது பெற்றுக் கொள்வது அவசியம். இதற்காக அச்சடித்த ரசீதுகள் எதுவும் தேவையில்லை. சாதாரண வெள்ளைத் தாளில் எழுதி வாங்கிக் கொண்டாலே போதுமானது. தேவைப்பட்டால், ரெவின்யூ ஸ்டாம்ப் ஒட்டியும் வாங்கிக் கொள்ளலாம். http://www.puthiyathalaimurai.com/this-week

2-ஜி ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழல் - நடந்தது என்ன..? மிக எளிமையான விளக்கம்..!

உண்மையாக இந்தக் கட்டுரைதான் எனது தளத்தில் ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழல் ஒரு அறிமுகம் என்னும் தலைப்பில் முதலில் வெளிவந்திருக்க வேண்டும். இந்த அளவுக்கு எழுதுவதற்கு எனக்கு அறிவு போதாததால் கிடைத்தத் தகவல்களை மட்டும் வைத்து சிலவற்றையும், பல எடுத்துக்காட்டுக் கட்டுரைகளையும் தொகுத்து அளித்திருந்தேன்.

இந்தக் கட்டுரையை ஓய்வு பெற்ற ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரியான திரு.என்.முருகன் அவர்கள், துக்ளக் இதழில் கடந்த டிசம்பர் மாதம் எழுதியிருக்கிறார். இப்போதுதான் படிக்க முடிந்தது.. படித்தவுடன் நிச்சயமாக இதனை எனது தளத்தில் பதிவு செய்தாக வேண்டும் என்கிற வெறியும் ஏற்பட்டுவிட்டது.

ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழல் பற்றி மிக எளிமையாக, மிகச் சுருக்கமாக அழகாகத் தொகுத்தளித்திருக்கிறார்..! முழுவதையும் படித்துப் பாருங்கள். இதுவரையில் நீங்கள் அறிந்திருந்த ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழல் பற்றிய சந்தேகங்கள் உங்களுக்குள் இல்லாமல் போகலாம்..!

இனி முருகன் ஸார் எழுதியிருப்பது :

நம் நாட்டில் தொலைபேசிகள் லேண்ட்லைன் எனப்படும் கம்பிகளின் மூலம் வீடுகளிலும், அலுவலகங்களிலும் 1994 வரை இயங்கி வநதது சரித்திரம். அதன் பின், முதல் முறையாக பிற நாடுகளில் ஏற்பட்ட விஞ்ஞான முன்னேற்றத்தின் புதிய கண்டுபிடிப்புகளினால் ஒயர்லெஸ் எனப்படும் கம்பியில்லா டெலிபோன்களையும், கைப்பேசி எனப்படும் செல்போன்களையும் உருவாக்கக் கொள்கை முடிவு செய்யப்பட்டது.

இதே காலக்கட்டத்தில்தான், பொருளாதார தாராளமயக் கொள்கையும், பெரிய அளவில் அமலுக்கு வந்தது. இதனால், அதுவரை மத்திய அரசின் ஏக போகத்தில் இருந்த டெலிபோன் தொழிலில் தனியார் கம்பெனிகளையும் அரசு ஈடுபடுத்தியது.

ஒயர்லெஸ் செல்போன்கள் இயங்க, ஸ்பெக்ட்ரம் என்ற அலைக்கதிர்கள் அவசியம். அதாவது வானவெளியில், இயற்கையிலேயே ரேடியோ ஃப்ரீக்வன்ஸி ஸ்பெக்ட்ரம் என்னும் அலைவரிசை உள்ளது. இது உலகெங்கிலும் வியாபித்திருப்பதால், இதை உபயோகித்து ஒயர்லெஸ் கருவிகள் மூலம் செல்போன்களை இயக்கலாம். இதைப் பன்னாட்டு டெலிபோன்கள் சங்கம் என்ற அமைப்பு எந்த நாட்டிற்கு எந்த அளவு அலைக்கதிர்கள் என்று நிர்ணயம் செய்து ஒதுக்கீடு செய்யும்.

நம் நாட்டிற்கு ஒதுக்கப்பட்ட ஸ்பெக்ட்ரம் அலைவரிசை 9 கிலோ ஹெர்ட்ஸ் முதல் 400 கிலோ ஹெர்ட்ஸ்வரை.

ஒரு நாட்டிற்கு ஒதுக்கப்பட்ட அலைவரிசையில் மற்ற நாடு இயங்கக் கூடாது. காரணம், ஒன்றையொன்று பாதித்து மொத்த உபயோகமும் தடைப்பட்டுவிடும். இது போன்ற அலைக்கதிர்களை பெரும்பாலும் இந்திய ராணுவம் பழைய காலங்களில் தங்கள் தொலைத் தொடர்புக்கு ஒயர்லெஸ் கருவிகள் மூலம் பயன்படுத்தி வந்தது. பின்னர் அவை தனியார் மற்றும் அரசு தொலைபேசி கம்பெனிகளின் செல்போன் உபயோகத்திற்கு ஒதுக்கிவிடப்பட்டன. இவற்றைத் தனியார் கம்பெனிகளுக்கு விடுவதில் 2001-ம் ஆண்டு குறிப்பிட்ட ஒரு முறை பின்பற்றப்பட்டது. அதன்படி ஒரு குறிப்பிட்ட தொகை, அலைவரிசை லைசென்ஸ் தொகையாக வசூலிக்கப்பட்டது.

அந்த ஆண்டு முதல் தனியார் கம்பெனிகள் செல்போன்களை அறிமுகம் செய்தன. யாருமே எதிர்பாராதவகையில் செல்போன்களின் உபயோகம் நம் நாட்டில் அதிகரித்தது. இதில் உலகிலேயே நம் நாடு இரண்டாவது இடமென்றும், சைனாவுக்கு அடுத்து உலகிலேயே அதிக செல்போன்கள் உள்ள நாடு இந்தியா என்றும் ஒரு சர்வே கூறுகிறது.

2001-ம் ஆண்டு முதலில் இரண்டு வகையான ஒயர்லெஸ் அலைக்கதிர்கள், சி.எம்.டி.ஏ. மற்றும் ஜி.எஸ்.எம். அமல்படுத்தப்பட்டன. பெரிய கம்பெனிகள் சில சி.எம்.டி.ஏ. சர்வீஸைவிட ஜி.எஸ்.எம். வளர்ச்சியே சிறந்தது என்ற கணக்குடன் தங்களுக்கும் புதிய ஜி.எஸ்.எம். லைசென்ஸ்கள் வேண்டும் என்ற வகையில் காய் நகர்த்தின.

இதேவேளையில், இரண்டு விஷயங்கள் உருவாகின. ஒன்று செல்போன்களின் உபயோகம் மிகவும் அதிகமானது. மேலும் எஸ்.எம்.எஸ். என்ற செய்திக் குறிப்புகள் போக, புகைப்படங்கள், வீடியோக்கள் போன்றவற்றைப் பகிர்ந்து கொள்ளுதல் போன்ற புதிய அம்சங்கள் விஞ்ஞான வளர்ச்சியினால் உருவாயின. இது போன்ற சேவைகளுக்கு அலைக்கதிர்களின் அடுத்தத் தலைமுறை, இரண்டாம் ஜெனரேஷன் எனப்படும் 2-ஜி திட்டமிடப்பட்டது.

இந்த 2-ஜி அலைக்கதிர் ஒதுக்கீடு வருவதைத் தெரிந்து கொண்டு ஏற்கெனவே டெலிபோன் வியாபாரத்தில் இங்கு இயங்கி வரும் இந்தியக் கம்பெனிகளும், வெளிநாட்டுக் கம்பெனிகள் சிலவும், டெலிபோன் வியாபாரத்திற்கு எந்த சம்பந்தமும் இல்லாத பல கம்பெனிகளும் தீவிரமாகக் களத்தில் இறங்கி, லைசென்ஸ் பெற முயற்சித்தன.

பல கோடி ரூபாய்கள் கை மாறி, பல விதிமீறல்களின் மூலம், சிலர் லைசென்ஸ் பெறுகின்றனர். இதில் நடைபெற்ற முறைகேடுகளில் முதன்மையானது 2001-ம் ஆண்டு விதிக்கப்பட்ட லைசென்ஸ் கட்டணத்தையே 2008-ம் ஆண்டிலும் வசூலித்ததுதான்.

2001-ம் ஆண்டு நம் நாட்டில் டெலிபோன் சந்தாதாரர்களின் எண்ணிக்கை 40 லட்சமாக இருந்தது. 2008-ம் ஆண்டு அது 35 கோடி சந்தாதாரர்களாக உயர்ந்தது. எனவே 2001-ம் ஆண்டு ஒரு செல்போன் கம்பெனியின் வியாபார வருமானம் எவ்வளவு இருந்திருக்க முடியுமோ அது சுமார் 88 மடங்கு உயர்ந்துள்ளது. ஆனால் 2001-ம் ஆண்டு விதித்த லைசென்ஸ் கட்டணத்தைத்தான் நான் வசூலித்தேன் என்று அத்துறையின் அமைச்சர் கூறுகிறார்.

அது எவ்வளவு தூரம் தனியார் கம்பெனிகளுக்கு கொள்ளை லாபத்தை ஈட்டித் தந்தது என்பதைக் கணக்கிட்டுள்ளது தணிக்கைத் துறையின் அறிக்கை. ஸ்வான் என்ற கம்பெனி இதற்கு முன் டெலிபோன் துறையில் எந்த முன் அனுபவமும் இல்லாத ஒரு ரியல் எஸ்டேட் கம்பெனி. அமைச்சரின் உதவியுடன் 13 சரகங்களுக்கான ஸ்பெக்ட்ரம் ஒதுக்கீட்டை வெற்ரிகரமாகப் பெற்ற கம்பெனி இது. ஒதுக்கீடு லைசென்ஸ் பெற்று சேவையை தொடங்கும் முன்னரேயே தனது பங்குகளில் 50 சதவிகிதத்தை ரூ.3597.50 கோடிக்கு விற்றுவிட்டது இந்தக் கம்பெனி. அதன்படி பார்த்தால் இக்கம்பெனியின் மொத்த மதிப்பீடு ரூபாய் 7195 கோடி.

இந்த மதிப்பீட்டைக் கூர்ந்து நோக்கினால், இந்தக் கம்பெனியிடம் செல்போன் சேவையை வழங்குவதற்கு தேவையான கட்டமைப்பு வசதிகள் எதுவும் கிடையாது என்பது தெரியும். அதாவது எல்லா இடங்களிலும் ஆயிரக்கணக்கான செல்போன் டவர்கள், மற்ற பல கருவிகள் வாங்க இது போன்ற ஒரு கம்பெனிக்கு 25000 கோடி முதல் 35000 கோடி வரை தேவைப்படலாம்..

இதில் எதையும் செய்யாமல், இக்கம்பெனிகளின் மதிப்பீடு ரூபாய் 7195 கோடி என்றால், அந்த முழுத் தொகையும் இந்தக் கம்பெனி பெற்ற 2-ஜி ஸ்பெக்ட்ரம் அலைவரைசியின் மதிப்பீடுதான். அந்த மதிப்பீட்டிற்கு இந்தக் கம்பெனி அரசுக்குச் செலுத்திய லைசெனஸ் கட்டணம் ரூபாய் 1651 கோடி மட்டுமே..!

இதைப் போலவே யுனிடெக் என்ற கம்பெனி, ரூ.6120 கோடி மதிப்பீடுள்ள 2-ஜி அலைவரிசைகளை 1651 கோடி செலுத்திப் பெற்றுள்ளது. இந்த வகையில் 2008-ம் ஆண்டில் மத்திய தொலைத் தொடர்புத் துறை 122 லைசென்ஸ்களை வழங்கியுள்ளது என்றால், அவற்றால் அரசிற்கு ஏற்பட்டுள்ள மொத்த இழப்பை நாம் கணக்கிட்டுக் கொள்ள வேண்டியதுதான்..!

மேலும் இந்த 122 லைசென்ஸ்களில் 85 லைசென்ஸ்கள் தகுதியில்லாத கம்பெனிகளுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளன. பல கம்பெனிகள் தவறான தகவல்களை அளித்திருந்தும், அவற்றை வேண்டுமென்றே, சரியானபடி ஆய்வு செய்து நிராகரிக்காமல், லஞ்ச ஊழல் காரணமாகவே லைசென்ஸ்கள் வழங்கப்பட்டுள்ளதாகத் தெரிகிறது.

இதுபோக, லைசென்ஸ் வழங்க தவறான ஒரு அணுகுமுறையும் கையாளப்பட்டுள்ளது. 2007-ம் ஆண்டு அக்டோபர் 1-ம் தேதிவரை மத்திய தொலைத் தொடர்புத் துறைக்கு 2-ஜி ஸ்பெக்ட்ரம் ஒதுக்கீடு கேட்டு 575 விண்ணப்பங்கள் வந்தன. அமைச்சரின் தலைமையில் அதிகாரிகள்கூட, 2007-ம் ஆண்டு செப்டம்பர் 25-ம் தேதிவரையிலும் பெற்றப்பட்ட விண்ணப்பங்கள்தான் பரிசீலிக்கப்படும் என்று கூறிவிட்டனர். அதன்படி 232 விண்ணப்பங்கள் பரிசீலனைக்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டன.

இந்த விண்ணப்பங்களின் குறைபாடுகளை எல்லாம் சரியாக ஆராயமல் ஒரே நாளில் 2008-ம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் 10-ம் தேதி 122 லைசென்ஸ்கள் வழங்கப்பட்டன. இந்தக் கம்பெனிகள் இவ்வாறு லைசென்ஸ்களைப் பெறுவதற்குத் தேவையான தொகையை அன்றைய தினமே செலுத்த வேண்டும் என்ற பத்திரிகைச் செய்தியை மதியம் 2.45 மணிக்குத்தான் மத்திய தொலைத் தொடர்புத் துறை வெளியிடுகிறது. ஆனால் செலுத்த வேண்டிய கடைசி நேரம் மதியம் 3.30 மணி. அதாவது வெறும் 45 நிமிடங்களில்..!

நமது கிராமங்களில், கிராம அதிகாரிகளிடமோ அல்லது பஞ்சாயத்து அலுவலகத்திலோ வரி செலுத்தும்போதுகூட, இது போன்ற கோமாளித்தனமான அறிவிப்புகள் வருவதில்லை. அகில இந்திய அளவிலும் வேறு பல நாடுகளிலும் உள்ள பல டெலிபோன் கம்பெனிகளுக்கு லைசென்ஸ் வழங்கியதைக் கூர்ந்து நோக்கும்போது, ஸ்பெக்ட்ரம் அலைக்கதிர் ஒதுக்கீட்டு நடைமுறையில் இது போன்ற கோமாளித்தனங்கள் நடந்திருப்பதைக் கண்டு எல்லோரும் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

அதைவிடவும் கேலிக்குரியது. சில கம்பெனிகள் அன்றைய தினத்தில்(10.-01-2008) 45 நிமிடங்களில் சரியான தொகைக்கு பேங்க் டிராப்ட்டை தொலைத் தொடர்புத் துறைக்கு கொடுத்துள்ளன. இந்த டிராப்ட்டுகள் ஏற்கெனவே பல தொடர்களுக்கு முன்னரே எடுக்கப்பட்டிருந்ததாம்..! ொரு கம்பெனியின் டிராப்ட் மும்பை வங்கி ஒன்றில் எடுக்கப்பட்டிருந்ததாம்.

ஆக, என்ன மாதிரியான அறிவிப்புகள் வரும் என்பதை இவர்கள் முன்கூட்டியே தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் என்பது உறுதியாகிறது. அதாவது, சரியான சிபாரிசுடன் கவனிக்க வேண்டியவர்களைக் கவனித்தால், நடைமுறைகள் எப்படியிருக்கும். என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை முன்னரே தெரிவித்து விடுவார்கள் என்பது ஊழல் நடவடிக்கையி்ன அடிப்படை.

லைசென்ஸ் வழங்குவதில் முதலில் வருபவர்களுக்கு முதலில் உரிமை என்ற நடைமுறை என்றால் - பர்ஸ்ட் கம் பர்ஸ்ட் சர்வ்ட் - விண்ணப்பங்களை தபாலில் பெறப்படும்போது அவற்றை ரிஜிஸ்தரில் வரிசையாக எழுதி, வரிசையாக டோக்கன் எண்ணிட்டு அதன்படி வரிசைக்கிரமமாக பரிசீலனை செய்யப்படும்.

இதுவரையிலும் மத்திய அரசின் அனைத்துத் துறைகளிலும் நடைமுறையில் இருக்கும் பழக்கம் இதுதான். லைசென்ஸ் கொடுக்கும்போது விண்ணப்பங்களை இதுபோல் பரிசீலனை செய்த பின் முதலில் LOI எனப்படும் Letter of Intent என்ற முதற்கட்ட அனுமதி வழங்கப்படும்.

இதைப் பெற்றுக் கொண்டவர்கள் டெபாசிட், லைசென்ஸ் தொகை, இருப்பிடச் சான்றிதழ் போன்ற பல சான்றிதழ்களைச் சமர்ப்பிக்க வேண்டும். அதன் பிறகு முழுமையாக லைசென்ஸ் வழங்கப்படும். ஆனால், இதன்படி Letter of Intent பெற்றவர்கள் அனைவரும் 2008-ம் ஆண்டு ஜனவரி 10-ம் தேதியன்று முக்கால் மணி நேரத்தில் அனைத்துச் சான்றிதழ்களையும் வழங்க வேண்டுமென்று அவர்களுக்கு பத்திரிகைச் செய்தி அனுப்பப்பட்டது.

இதன்படி பயில்வான்கள் போன்ற அடியாட்கள் கம்பெனிகளின் சான்றிதழ்களையும், வங்கி டிராப்ட்டுகளையும் கொண்டு வந்து முண்டியடித்துக் கொண்டு கெளண்ட்டரில் பணத்தைச் செலுத்திய கேலிக்கூத்து 2008-ம் ஆண்டு ஜனவரி 10-ம் தேதியன்று தொலைத் தொடர்புத் துறையில் நடந்திருக்கிறது. அரசுக்கு வேண்டியவர்களுக்கும், கையூட்டுப் பெற்றவர்களுக்கும் செய்யப்பட்ட வசதி இது என்பது சொல்லாமலேயே தெரியும்..!

நன்றி : துக்ளக் - 01-12-2010

http://truetamilans.blogspot.in/2011/03/2.html