Indian Census and Muslim population growth

I, personally, was not at all surprised; alarmed, yes -- but surprised -- no, by the "revelations" of the Census 2001. The Muslim population growth in India at one and half times the rate of Hindu population growth rate is no "revelation" and given the Hindu mindset and priorities neither is the decline in the rate of growth of Hindu population.. The broad outlines have been there for centuries for anyone to see, if only one was willing to face the reality.

In broad terms, the Muslim population in India has been growing in geometrical progression vis-à-vis Hindus who have been growing in arithmetical progression. And with the improvement of educational and economic level of the Hindus, the disparity has become even more pronounced. To put it in broader perspective, Muslim population has steadily grown from 13% in 1800 to 16% in 1850 to 20% in 1900 to 25% in 1947 and anywhere between 30 to 33% today taking into account the geographical area of pre-partitioned India. These statistics are available from various sources.

The high rate of Muslim population is not unique to India alone. Barring the isolated case of Indonesia, Muslim population growth outpaces almost every other group in just about any country in the world.

Almost ten years ago, I had analyzed the 1961 and 1991 census. The growth disparity even in the two were almost identical to one between the 1991 and 2001. Between 1961 and 1991 Muslim population had grown by 133.66% as compared to Hindu growth of 89.24% -- the Muslim population growth being 150% of the Hindu population growth.

To bring it up to date -- Between 1961 and 2001, in absolute numbers, the Hindu population has grown from 366 million to 827 million - a growth of 126% while the Muslim population in the same period grew from 47 million to 138 million -- a growth of 193 per cent. The Muslim population growth was consistent at about 50 per cent higher than the Hindu population. What is more alarming is that Hindu population growth rate has declined from 25% in the previous decades to about 20% in the decade preceding the Census while the Muslim population growth , if not increased, as the initial data had indicated, it has almost remained constant, and if declined, only marginally so. It is still a high of around 30%. The hoopla caused by census 2001 release just goes to show the hypocrisy of politicians of all hues. The controversy regarding the lack of census in J&K and Assam in 1991 and 1981 respectively, while it may satisfy the appetite of the secularists, is insignificant in broader terms.

So of the striking features of Muslim population are:

The lowest growth rates of Muslim, while still higher than that of the Hindus, are in the south. Tamil Nadu recording the lowest with 13.7 per cent followed by Kerala (15.9), Andhra Pradesh ( 17.9) and Karnataka (23) while the largest Muslim population growth has come from what are border states of Assam, Meghalaya, West Bengal, UP, Bihar, Jharkhand, Rajasthan and J&K.

Even more alarming is the fact that the percentage of population in the age group of 0-6 years was maximum among Muslims at 18.7 per cent as compared to 15.6% among the Hindus and 15.9% the national average. With further declining population growth rate among the Hindus, the percentage rate of Muslim children in the lower age bracket is only likely to go up. This is a significant 20% above the rate among the Hindus. The Muslim population percentage in the age group 0 - 6 is 15.8% as compared to 13.4% overall.

This is indication of the shape of population mix in the future. With higher rate of Muslim population growth it will only increase.

Some have put forward the argument that the Muslims being minority feel threatened and hence they need to increase in numbers, holds no water. Muslim population growth in India has been actually slightly less than in Pakistan where no threat to Muslims exist. Between 1961 and 1998, its population (96.28 % Muslim) grew from 43 million to 132 million - a growth of 207 per cent -- at the annual growth rate of 3.092%. The annual growth of Muslim population in India between 1961 and 2001 has been 2.7367%.

High Muslim population growth is in fact a part of a greater global plan to make Islam the dominant religion in the world by sheer demographics. In all fairness to Muslims, their religious leaders and most rank and file are quite open about why the Muslims want to increase their population at a faster rate. As many Muslim leaders have pointed out they are not interested in "quality of life" -- they are interested in "the quantity of the Muslim population". In the aftermath of Census release when one Muslim leader called for Muslims to practice birth control, other Muslim scholars rebuffed him and called for more children of Islam and some women groups have publicly protested against the proposed family planning.

This strategy has paid off. Muslim population growth, specially in North Africa, has filled the vacuum of declining birth rates in Europe. Demographers for several years now have been predicting that at the latest by the end of this century, Muslims will outnumber non-Muslims in Europe and it will become an extension of Arabia. Some have even called it Eurabia. Their strategy is simple -- take over the world by demographics.

Political pundits of "secular hue" in India lost no time in linking the high rate of Muslim population growth to Muslim backwardness -- both economic and educational; and if not directly so, at least by implication that it is the fault of India -- read Hindu -- government that the Muslims of India are backward. Muslim backwardness, though not a subject of this paper is not unique to India. Muslim backwardness, both economic and educational, as studies have shown is prevalent in the UK and Europe also. See

http://vinodkumar.voiceofdharma.org/articles/backwardness.htm

The myth of linking high population growth with lack of education has been amply demolished by the census itself. Muslim literacy of 59.1% in India is really not that much lower than those of the Hindus at 65.1% and in some states, it is even higher than those of Hindus. Even in those states, the Muslim population growth is still higher than those of the Hindus.

For example in Kerala, the Muslim literacy rate is 90 per cent and still their growth rate is 16 per cent in comparison to state population growth of 9.4 per cent. Similar is the situation in many states like Maharashtra, Gujarat and some others.

An impression is created in the media that the Muslims in India are victims of discrimination by the Hindus. No political commentator has bothered to inform the people that literacy rate of Muslims (59.1%) in India is considerably higher than those of Muslims in Pakistan at 43.92% (1998 Census).

Now the question arises what are long term implications of growing percentage of Muslim population for the Hindus? Many secularists like to downplay what it means in the future specially since the highest population growth rates have come from the border states.

The growth of Muslim population cannot be seen in isolation. It has to be looked upon in conjunction with exploding Muslim population in Pakistan and Bangladesh. Mass migration of Muslim population to India from Pakistan and Bangladesh in the future cannot be ruled out.. Already 10 - 30 million -- accurate figures are hard to come by -- Muslims from Bangladesh over the decades have settled in various parts of India. This will only worsen the situation in border states which already have a higher percentage and growth rate of Muslim population.

There is no better guide for the future than the past.

What has happened in the past?

As a result of Muslim invasions from the West and northwest, areas lying on way of Muslim invaders and long occupation and mass conversions of the Hindus to Islam at the point of the sword, the Hindu states of Baluchistan, NW Frontier, Punjab and Sindh became Muslim majority states. Afghanistan became completely Islamic. Bengal on the East also became predominantly Islamic -- for reasons not subject of this paper.

The net result was that Islamized areas adopted Alien culture and turned hostile to national Hindu ethos and culture -- ultimately ending up as separate Islamic states of Pakistan and Bangladesh. The fear expressed by some Hindu groups on the exploding Muslim population in India are not misplaced. Similar future for areas that become high Muslim dominated areas cannot be ruled out.

There is already a secessionist insurgency going on the in only Muslim majority state of Jammu and Kashmir where almost all the non-Muslims have been expelled. To claim Pakistan is fomenting trouble is to state only half the truth. The insurgency has much support from the local Muslim population.

What can India do?

The results of Islamization are evident from looking at what Afghanistan, Pakistan and Bangladesh are today. If India and the Hindus do not want to go the same route, the immediate things India should do prevent exploding Muslim population are:

Without any further delay implement Uniform Civil Code for all religions across India.

Implement and enforce strict birth control measures.

Strict border control to stop any illegal immigration of Muslims from Bangladesh and eventually from Pakistan.

Abolish article 370 and make the State of J&K open to all Indians.

These are the preliminary steps that should be taken immediately.

And above all, propagation of hate against other religions in the name of religion should be made a crime.

Any "romantic" and "sentimental" ideas regarding reunification of India, Pakistan and Bangladesh should be summarily dismissed. Such action would result in Islamization of India within the next few decades.

If India wants to preserve its culture, ethos and integrity, these are the minimum first steps that should be taken immediately.

Publication of Census 2001 is a timely reminder of the Muslim population explosion. Hindus can afford to ignore it only at the peril of survival of their own civilization.

Source: http://www.kashmirherald.com/featuredarticle/indiacensus.html

Girl Children are the Future of India

Perseverance and inspiration often leads to privilege but without hard work and dedication they'll be no success. The hardest profession to take in life is being a girl child. Discrimination and discrepancy are two most important factors that hamper the journey of every female from the earliest stage of life. Starting from her presence into her mother’s womb to infancy, childhood and finally to adulthood, she is outnumbered by the male dominating society of the country.

India is a country where social disadvantage outweighs natural biological advantage of being a girl. A whole range of discriminatory practices including female foeticide, female infanticide, female genital mutilation, son idolization, early marriage and dowry have buried the future of the nation. In India, discriminatory practices have greatly influenced the health and well-being of a girl child, resulting in a higher mortality rate.

It is believed that every year 12 million girls are born in the country but unfortunately only 1/3 of those survive. Some are killed in the womb, some at the time of birth, some die due to ill health and some due to poor nutritional status. Only a few numbers of girls are able to survive till their 15th birthday.

Female feticide and infanticide are the most popular social evils prevailing in the country. This evil is the outcome of poverty, illiteracy and gender discrimination. The country fails to understand, how a mother can be so ruthless and vulnerable.

It is said that God created mothers because He could not be present everywhere. Its unbelievable to realize that a God’s representative is continuously killing someone beautiful even before she can come out and see the beauty of nature.

It’s painful to confess that the trend still exists in various parts of the country. States like Maharashtra, Haryana, Rajasthan, Tamil Nadu and Punjab are most popular for practicing female foeticide and infanticide.

Poverty, gender discrimination and son preference have also influenced the nutritional status of a girl child. There are almost 75 million malnourished children existing in the country. It is estimated that 75% of the total malnourished children are girls who show signs of chronic and acute malnutrition.

Girls who manage to cross this hard phase of life, gets trapped by the evil society during adolescence and teenage. These are the stages where more nutrition is required for normal growth and development. Unfortunately, nutritional needs are neglected for girls and they are often kept locked within the four walls.

Exacerbate discrimination against female for nutrition and education has led to an increase in child marriage, reduction in fertility rates and population growth, potentially, women’s participation in nurturing the future of every nation.

Improper nutrition during adolescence results in various reproductive health disorders. The effects of these disorders further exacerbates by early marriage, closely spaced pregnancies, poor access to information about family planning, traditional practices, etc.

Girl child is the future of every nation and India is no exception. A little amount of care, a handful of warmth and a heart full of love for a girl child can make a big difference. Close your eyes, free your thoughts and hear the voice of God, He is saying something to all of us, “Save Me”.

Source: http://www.indianchild.com/girlchild/future-of-india.htm

மஹாபாரதத்தில் ஒரு நாள்

மஹாபாரதத்தில் ஒரு நாள்

மஹாபாரதம் என்ற இந்த இதிகாசம் முழுக்க முழுக்க தர்மத்தின் ஃபார்முலா. ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் தர்மத்தின் வாழும் விளக்கங்கள். “இதி ஹாஸம்” என்றால் “இது நடந்தது” என்று பொருள். நமது பண்டைய வரலாறு. இது நடக்கவே இல்லை வெறும் கற்பனை என்று சாதிப்பவர்களும் இருக்கிறார்கள்.

கற்பனைக் கதையா? தனிமனிதனால் எழுதப்பட்ட புனைவா அல்லது நடந்த உண்மையா? எதுவாயினும் கதாபத்திரங்கள் மூலமாக சொல்லப்பட்ட அத்தனை தர்மங்களும் எல்லா மனிதர்களுக்கும் எல்லா காலத்திற்கும் ஏற்றவை என்பதே இதன் பெருமை.

இந்த பரந்த பாரத நாட்டிற்கு அந்தப் பெயர் வந்ததற்கு காரணம் இந்நாட்டின் பேரரசர் பரதன். சிறுவயதில் பள்ளிக்கூட பாடத்தில் கூட படித்த ஞாபகம் உண்டு. முன்னொரு காலத்தில் இந்த நாட்டை பரதன் என்றொரு அரசன் ஆண்டு வந்தான். அதனால் இது பாரத நாடு என பெயர் பெற்றது என்று. தற்போது எந்த பள்ளிப் புத்தகத்திலும் அது போன்ற வாசகம் காண முடியாது. ஏனெனில் அது போன்ற வாசகம் இந்தியாவை இந்து நாடு என்று குழந்தைகளுக்குச் சொல்லிக்கொடுத்து விடுமே. அதனால் அப்படி போடமாட்டார்கள். சரி, அதை அப்புறம் பார்ப்போம்.

மகோந்நதமான சக்கரவர்த்தி. வீரம் பொருந்தியவர். ஹஸ்தினாபுரத்தின் எல்லைகளை விரிவுபடுத்திய வீரர் பரதன். அகண்ட பாரதத்தை ஒரு குடையின் கீழ் உண்டாக்கியவர். இத்தகைய கம்பீரமான அரசருக்கு பிற்காலத்தில் இந்த தேசம் அவரது பெயராலேயே காலங்காலமாக அழைக்கப்படப் போகிறது என்பது அப்போது தெரியாது.

தர்மவானான அவருக்கு அத்தகைய சிறப்பை உண்டாக்கிய காரியம் எது? நாட்டின் எல்லைகளை விரிவு படுத்திய வீரமா? கொடை வள்ளல் என்ற பெருமையா? அரசன் என்பதால் பயமா? இல்லை.

ஒரு நாள் அவர் வெளியிட்ட ஒரு அறிவிப்பு அவருக்கு அத்தகையப் பெரும் பெயரை உண்டாக்கியது. இந்த உலகில் எதிர் வரும் அரசாங்கங்களுக்கெல் -லாம் ஒரு சிறந்த வழிகாட்டும் தர்மமாக மாறியது.

துஷ்யந்த ராஜாவுக்கும் சகுந்தலைக்கும் பிறந்த சக்ரவர்த்தி பரத மாமன்னர் தனக்கு வயதாகி விட்டதை உணரத்துவங்கினார். தனக்குப் பிறகு இந்நாட் -டை ஆளப்போகும் இளவரசனை அறிவிக்க ஆவலுற்றார். ஆனால் யார் என்பதை அறிவிக்க வேண்டுமே. பரத மன்னருக்கு ஒன்பது மகன்கள் இருந்தனர். அவர்களில் மூத்த மகனுக்குத்தான் இளவரசன் என்ற பட்டத்தை அளிப்பார் என்று சபையோர் எல்லாம் எதிர்பார்த்து அறிவிப்புக்குக் காத்திருந்தனர்.

ஆனால் பரத மன்னன் மிகுந்த மனசஞ்சலத்திற்கு ஆளானார். தனது தாத்தாவும் மகரிஷியுமான கந்தரிடம் சென்று தனது சஞ்சலத்திற்கு தீர்வு கிடைக்குமா என்று கேட்கலானார்.

மகரிஷியே “ஒன்பது மகன்களுக்குத் தந்தையான நான் யாரை இளவரசனாக ஆக்குவது என்பதில் சஞ்சலமுற்றிருக்கிருக்கிறேன்” என்றார்.

அதற்கு ரிஷியோ “இந்தப் பிரச்சனையின் அர்த்தம், அகண்ட பூமியை வென்ற பரதன் தன்னைத்தானே வெல்லவில்லை என்பதையே காட்டுகிறது. உன்னையே நீ வெல்லாவிடில் உன்னால் ஞாயம் சொல்ல முடியாது. உன்னையே நீ வெல்ல முயற்சி செய். உனது மனம் எதை விரும்புகிறது என்று நீ முதலில் முடிவு செய். அதில் உறுதியாக இரு. எனது ஆசீர்வாதங்கள்” என்று மட்டும் சொல்லி அனுப்பிவைத்தார்.

மறுநாள் பரத மன்னன் அரசவைக்கு வருகிறார். தனது சிம்மாசனம் நோக்கிச் செல்கிறார். அருகில் அமர்ந்திருந்த தனது தாய்க்கு வணக்கம் தெரிவித்து விட்டு மகா மந்திரியை அருகில் அழைத்து தான் எழுதி வந்த ஓலையை வாசிக்கச் செய்கிறார்.

பரத மன்னரின் அறிவிப்பை மந்திரி வாசிக்கத் துவங்கினார், “நான் துஷ்யந்த புத்திரன் பரதன் எனது நாட்டு மக்களுக்கு வணக்கத்தை தெரிவிக்கிறேன். என்னுடன் வெற்றி பயணத்தில் பிரயானித்த எனது வீரர்களுக்கும் எனது வணக்கத்தையும் நன்றிகளையும் உரித்தாக்குகிறேன். அவர்களால் தான் இந்த எல்லைகள் விரிவடைந்து பெருமைமிக்க நாடு உண்டானது. இதோ இந்த ராஜ சிம்ஹாசனத்திலிருந்து சொல்ல விழைகிறேன். ஒரு அரசன் என்பவன் தேசம் மற்றும் தேச மக்களை விட முக்கியமானவன்
அல்ல.

ராஜாவுக்கு மூன்று முக்கிய கடமைகள் உண்டு.

1. நாட்டுக்கும் நாட்டு மக்களுக்கும் நீதி வழங்குவது

2. நாட்டையும் மக்களையும் காப்பது.

3. அந்தக் கடைமைகளை தவறாமல் நிறைவேற்றும் இளவரசனை நாட்டுக்குத் தருவது ஆகியவை தான் அந்த மூன்று கடமைகள்.

இந்த குணங்களை எனக்குப் பிறந்த எந்த மகனிடமும் நான் காணவில்லை”. இதை வாசித்த மந்திரி அரசனை அதிர்ச்சியுடன் பார்க்க பரதனோ மேலும் படி என்று சைகை காட்டினார். மந்திரி மேலும் படித்தார். “ஆகையால், இந்நாட்டின் ப்ரஜையும், சிறந்த வீரனுமான பாரத்வாஜ பூமன்யூவை எனது புத்திரன் ஆக்கி அவனை இளவரசனாக அறிவிக்கிறேன்” என்றார்.

அரசவையே ஒரு நிமிடம் அதிர்ச்சியில் ஆழ்ந்தது. பரதனோ, “இந்த முடிவு எல்லோருக்கும் அதிர்ச்சியை உண்டாக்கியிருக்கும். யாருக்காகிலும் கேள்விகள் இருந்தால் கேட்கலாம்” இப்படி ஒரு அறிவுப்பு வரும் என்று சற்றும் எதிர்பாராத மந்திரி மன்னரிடம் தன் கருத்தைச் சொல்ல அனுமதி கேட்கிறார்.

மன்னன் அனுமதிக்கிறான். மந்திரி கூறினார், “மகாராஜா, மனதில் தோன்றியதைத் தான் கேட்கிறேன். வாழையடி வாழையாக மன்னனின் புத்திரனுக்குத்தான் அரச சிம்மாசனம். ஆகவே…” என இழுக்கையில் மன்னன் அரியனையிலிருந்து வேகமாக எழுந்தான்.

“ஆகவேதான் இந்த பாரம்பர்யத்தை மாற்ற நினைக்கிறேன் மந்திரியாரே!” என்றார். கேவலம் பிறப்பின் அடிப்படையில் மட்டுமே யாராலும் நாட்டின் அரசனாக முடியாது. ராஜசிம்மாசனத்தின் மீதுள்ள அதிகாரம் என்பது பிறப்பின் அடிப்படையால் மட்டுமல்ல, செயல்பாடு யோக்கியதை போன்றவைகள் வைத்தே தீர்மானிக்கப்பட வேண்டும். ராஜா என்ற அதிகாரம் தன் குடும்பத்திற்காகவும் மகனுக்காகவும் அல்ல. அவனது தேசம் மற்றும் நாட்டின் விசுவாசிகளுக்காகத்தான். எனது புத்திரர்கள் கடமையும் கன்னியமும் தவறியதால் அவர்களுக்கு அரியனை ஏறும் தகுதி கிடையாது.

அரசியலின் ஆதாயம் புத்திர நலன் அல்ல உலக நலன் தான். ஒரு ராஜா என்பவன் புத்திர மோகத்தில் தனது நாட்டின் எதிர்காலத்தை அடகு வைப்பவன் அல்ல. எனது முடிவே இறுதியானது” என்று கூறி சபையை விட்டு வெளியேறினார்.

அன்றிரவு பரதனின் தாய் சகுந்தலை கவலையுடன் காணப்பட்டாள். தனது மகன் அரசனாக இருந்தும் அதிகாரத்தை தனது பேரப்பிள்ளைகளுக்கு கொடுக்காமல் யாரோ ஒருவருக்குக் கொடுத்து விட்டான் என்று வருத்தத்தமடைந்தாள். இதை கேள்விப்பட்ட பரத சக்ரவர்த்தி தன் தாயிடம் சொன்ன வாக்கியங்கள் அரச தர்மத்தின் உச்சம்.

பரதன் தன் தாயிடம் விளக்கினான் ” தாயே எனது மகனுக்கு அதிகாரத்தைக் கொடுக்கவில்லை என்று நீங்கள் வருந்துகிறீர்கள். ஆனால் தாயே, நான் தந்தை மட்டுமல்ல அரசனும் கூட. தர்மத்தின் பொருட்டு செயல் படும் கடமை எனக்கு உள்ளது. என் குடும்பம் மிகப்பெரியது தாயே! இப்போது இளவரசனாக அறிவிக்கப்பட்டிருப்பவனும் என் புத்திரன் தான். அவனும் இந்நாட்டின் ப்ரஜை தானே. என் நாட்டின் பிரஜைகள் யாவருமே என் குடும்பம் தான்.

ஒரு வேளை எனது புத்திரனின் ஒருவனை நான் அரசனாக அறிவித்திருந்தால் இந்த நாடு, இதன் பிரஜை இரண்டுக்குமே அநீதி நடந்திருக்கும். அம்மா, உங்கள் புத்திரன் ஒரு ஞானவான் என்று கர்வம் கொள்ளுங்கள். அதுவே எனக்கும் பெருமை” என்று தன் தாயின் வருத்தத்தை துடைத்து வெளியேறினார் தர்மவான் பரதன்.

ராஜாவின் வாரிசே ராஜாவாக முடியும் என்ற நிலையை தர்மத்தின் பொருட்டு மாற்றிய முதல் அரசன் சகுந்தலையின் மகன் பரதன் ஆவான். அதற்குப் பின் பலகாலம் பாரதத்தில் மக்களில் தகுதிவாய்ந்தவரே அரனாக ஆனார்கள். பின்னர் பல தலைமுறைக்குப்பிறகு வந்த சாந்தனு என்ற அரசனுக்குப் பிறகு மீண்டும் வாரிசுக்கு உரிமை என்ற நிலை உண்டானது. சாந்தனுவின் மகன் தான் கங்கை மைந்தன் பீஷ்மர். தனி மனிதர்கள் பூமியை சொந்தம் கொண்டாடத் துவங்கினார்கள்.

ஆம், குருக்ஷேத்ரம் போருக்குத் தயாராகிக்கொண்டிருந்தது அப்போது தான்.

பரதனின் அந்த ஒரு நாள் அறிவிப்பு நமது நாட்டில் அரசன் என்பவன் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு அற்புதமான உதாரணமாக இன்னும் உலகுக்கெல்லாம் போதித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

அன்றைய அரசன் வாரிசு அரசாங்கத்தை மாற்றி மக்களாட்சியை நிறுவினான். இன்றைய அரசர்களாக விளங்கும் அரசியல் வாதிகள் மக்களாட்சியை மாற்றி வாரிசு அரசாங்கத்தை விதைக்கிறார்கள்.

குருக்ஷேத்ரம் காத்திருக்கிறது.

Source: http://www.tamilhindu.com/2009/11/one-day-in-mahabharatha/

Rival Meeting of DMK in Coimbatore - a laughing-sotck கான மயிலாட… : திமுக கோவை பொதுக்கூட்டம்

“புலியைப் பார்த்து பூனை சூடு போட்டுக் கொண்டது போல’ என்ற ஓர் உவமை உண்டு. தி.மு.க தலைவர் கருணாநிதி கோவையில் நடத்திய (ஆக.2) பொதுக்கூட்டத்தைப் பார்த்தபோது மேற்கண்ட உவமைதான் நினைவில் வந்தது.

செம்மொழி மாநாட்டுக்கு பதிலடியாக, ஜூலை13 அன்று, கோவையில் அ.தி.மு.க தலைவி ஜெயலலிதா நடத்திய மாபெரும் கண்டன ஆர்ப்பாட்டம் தி.மு.க வை நன்றாகக் கலங்கடித்துவிட்டது தெரிகிறது. அதற்கு பதிலடியாக, அ.தி.மு.க. பொதுக்கூட்டம் நடத்திய அதே வ.உ.சி திடலில் தி.மு.கவும் பொதுக்கூட்டத்தை நடத்தி இருக்கிறது.

கோவையில் “டைடல் பார்க்’ தகவல் தொழில் நுட்பப் பூங்காவைத் திறந்து வைக்க முதல்வர் கருணாநிதி வந்ததைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு, அவசர அவசரமாக பொதுக்கூட்ட ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டன. ஜெயலலிதாவின் கோவை பொதுக்கூட்டப் பேச்சுக்கு பதிலளிக்கவே இந்த பொதுக்கூட்டம் என்று கிளைகள் வாரியாக தீவிர பிரசாரம் செய்யப்பட்டது.

பொதுக்கூட்டம் நிகழ்ந்த நாளில், அரசு போக்குவரத்துக் கழகப் பேருந்துகள் பெரும்பாலானவை பொதுக்கூட்டத்துக்குத் தொண்டர்களை அழைத்துவர திருப்பிவிடப்பட்டன. இதனால் பயணிகள் அடைந்த தொல்லைக்கு அளவில்லை. கோவை மாவட்டம் மட்டுமல்லாது மதுரை, தேனி, சேலம், நாமக்கல், கரூர், ஈரோடு, உதகை, திண்டுக்கல், திருப்பூர் மாவட்டங்களிலிருந்தும் அμசுப் பேருந்துகள் வாயிலாகத் தொண்டர்கள் அழைத்து வரப்பட்டனர்.

அரசு இயந்திரத்தை துஷ்பிரயோகப்படுத்துவது தி.மு.க வுக்குப் புதிதல்ல. மக்களும் வழக்கம் போல தங்களைத் தாங்களே நொந்தபடி அமைதி காத்தனர். இத்தனை ஏற்பாடுகள் செய்திருந்தும், கோவை வ.உ.சி. பூங்காத் திடல் மட்டுமே நிரம்பியது. முன்பு, ஜெயலலிதா நடத்திய ஆர்ப்பாட்டத்தின் போது திடல் மட்டுமின்றி பக்கவாட்டுச் சாலைகளும் நிரம்பி வழிந்தன; அன்று கோவை மாநகரம் ஸ்தம்பித்துவிட்டது. அத்தகைய மக்கள் கூட்டத்தை தி.மு.க நிகழ்வில் காண முடியவில்லை. அ.தி.மு.க போல வடக்கு நோக்கி மேடை அமைத்தும், தி.மு.கவுக்கு “வாஸ்து’ வேலை செய்யவில்லை. இந்த அதிர்ச்சி, தி.மு.க பொதுக்கூட்டத்தில் பேசிய அமைச்சர்களின் வசைபாடலில் எதிரொலித்தது.

சாதனை விளக்கப் பொதுக்கூட்டத்தில் பேசிய தி.மு.க தலைவர், நோக்கத்துக்கு மாறாக ஜெயலலிதாவையே வசைபாடினார். இதன்மூலம், தி.மு.கவின் மாற்று சக்தி, அ.தி.மு.க மட்டுமே என்பதை அவர் காட்டிவிட்டார். அவரது பேச்சில் வழக்கமாகக் காணப்படும் “தெளிவு’ குறைந்து, பிதற்றல் அதிகமாகக் காணப்பட்டது.

தி.மு.க கொடி தான் சொத்து:

எனக்கென்று சொத்தாக இருப்பது தி.மு.க கொடி மட்டுமே என்று கருணாநிதி பேசினார். இதை அப்படியே நம்பி கைதட்டினார்கள் கழக உடன்பிறப்புகள். தனது சொத்துக்களை வாரிசுகளுக்கு பிரித்துக் கொடுத்தது போக, கோபாலபுரத்து வீட்டையும் மறைவுக்குப் பின் தானமாக எழுதி வைத்துவிட்டேன் என்று உருக்கமாகப் பேசினார் கருணாநிதி.

அவரே, தமிழகத்தை வளர்க்க வேண்டுமானால் அழகிரியையும் ஸ்டாலினையும் பலிகொடுக்கத் தயாராக இருப்பதாக முழங்கியதுதான் உச்சகட்ட நகைச்சுவை; மனுநீதிச் சோழன் பிறந்த திருவாரூரில் பிறந்தவராம்! மதுரை தினகரன் பத்திரிகை அலுவலகத்தில் வெந்து பலியான சகோதரர்கள் கதை கருணாநிதிக்கு மறந்துவிட்டது போலும்!

செம்மொழி மாநாட்டில் கட்சிக்கொடி கட்டக் கூடாது என்ற உத்தரவால் தொண்டர்கள் பட்ட மனப்புண்ணுக்கு மருந்தாக, இனிவரும் காலங்களில் எந்த அளவுக்கு வேண்டுமானாலும் தி.மு.க கொடிகளை நடுங்கள் என்று முழங்கினார் தலைவர். ஏற்கனவே உடன்பிறப்புகளின் சாலையோர ஆக்கிரமிப்பு விளம்பரங்களைத் தாள முடியவில்லை. தி.மு.கவுக்குப் போட்டியாக அ.தி.மு.கவும் களமிறங்கினால், தமிழகத்தின் கதி அதோகதிதான்!

“கலைஞர்’ புராணம்

பொதுக்கூட்டத்தில் பேசிய பலர், கருணாநிதியை ஜெயலலிதா “கருணாநிதி’ என்றே அழைப்பதாக ஆதங்கப்பட்டனர். பத்திரிகைகள் கூட (விலை போனவை தான்) கலைஞர் என்று எழுதி மகிழ்கையில், ஜெயலலிதா நிமிடத்துக்கு 60 முறை கருணாநிதி என்று சொன்னால் பகுத்தறிவு வாதிகளுக்கு கோபம் வரத்தானே செய்யும்?

இதையும் கருணாநிதி விடவில்லை. இது குறித்த கருணாநிதியின் பேச்சு மரியாதைக் குறைவாக, மட்டரகமாக இருந்தது. ஜெயலலிதாவை ஒருமையில் விளித்த அவர், “”நீ, நான் என்று பேசிக் கொள்வதாக கருதிக் கொள்ளாதே. ஏனென்றால் உன் வயது என்ன? என் வயது என்ன? சிறு வயதிலிருந்தே உன்னைத் தெரியும் என்ற காμணத்தால், அந்த மரியாதையுடன் நீ, நான் என்று பேசுவதாக எண்ணிக்கொள். உன் வயதுக்கு 87 வயதான ஒரு முதியவரைப் பார்த்து நான் அதிகம் படிக்காதவனாக இருக்கலாம், உன்னைப் போல் அறிவாளியாக இல்லாமல் இருக்கலாம் அந்த வயதுக்காவது மரியாதை கொடுக் வேண்டாமா? நான் மரியாதை யைத் தேடி அலைகிறேன் என்று யாராவது தயவுசெய்து எண்ணிக் கொள்ளா -தீர்கள்” என்று புலம்பினார் ‘கலைஞர்’.

கருணாநிதியைக் கலைஞர் என்று அழைத்துவிட்டால், சர்க்காரியா கமிஷன் அறிக்கையும் ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழலும் நள்ளிரவு கைதும் வாக்காளர்களுக்கு மறந்து போகுமா என்ன? இருந்தாலும் “பெரியவரின்’ வருத்தம் அறிந்து “அம்மா’வாவது மரியாதை கொடுக்கலாம்.

“மைனாரிட்டி’ பெருமிதம்!

அ.தி.மு.க தலைவி ஜெயலலிதா, தி.மு.க அரசை மைனாரிட்டி அரசு என்று தொடர்ந்து விமரிச்சித்து வருவது தி.மு.கவினருக்கு பெரும் கோபத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது. உண்மை கசக்கத்தானே செய்யும்? இதற்கும் கோவை பொதுக்கூட்டத்தில் பதில் அளித்தார், செம்மொழி மாநாட்டுத் திலகம் கருணாநிதி.

“மைனாரிட்டி அரசு என்று சொல்வதால் நான் கவலைப்படப் போவதில்லை. சிறுபான்மை சமூகத்தை மைனாரிட்டி என்பார்கள். அதைப் போல தி.மு.க சிறுபான்மையினருக்காக என்றும் பாடுபடக் கூடியது’ என்றார் அவர்.”உலகிலேயே இந்தோனேஷியாவுக்கு அடுத்தபடியாக அதிக முஸ்லிம்கள் வாழும் நாடு இந்தியா. இங்கு 15 கோடி முஸ்லிம்கள் உள்ளனர். முஸ்லிம்கள் அதிகம் வாழும் மாநிலங்களில் 6 சதவீதம் மட்டுமே அரசு பணிகளில் உள்ளனர். இத்தகைய நிலையிலிருக்கும் சிறுபான்மையினருக்கு ஆதரவாக இருப்பது பெருமைதான்” என்று முழங்கினார், கருணாநிதி. வழக்கம்போல “மெஜாரிட்டி’ உடன்பிறப்புகள் கரவொலி எழுப்பி மகிழ்ந்தார்கள்.

மைனாரிட்டி அரசை மெஜாரிட்டி அரசாக்க தொண்டர்கள் பாடுபட வேண்டும் என்று கூறவும் கருணாநிதி மறக்கவில்லை. வார்த்தை ஜாலங்களால் தமிழகத்தை தொடர்ந்து ஆளலாம் என்ற இவரது தந்திரம் “மெஜாரிட்டி’ மக்களுக்கு எப்போது புரியபோகிறது?

சாமிகள் மயம்:

தி.மு.கவுக்குத் தாவிய ஈரோடு முத்துசாமி, கரூர் சின்னசாமி, தாவத் தயாராக உள்ள திருப்பூர் எம்.எல்.ஏ. கோவிந்தசாமி, ம.தி.மு.கவுக்குத் தாவி பின் தாய்க்கழகத்துக்குத் தாவிய மு.கண்ணப்பன், கோவை மாநகரம் அ.தி.மு.கவுக்குத் தாவக் காரணமான மு.ராமநாதன் போன்றவர்களின் முழக்கங்கள் தொண்டர்களுக்கு உற்சாகமூட்டின. கட்சி தாவும் பிரபலங்கள் முந்தைய தாய்க்கட்சிகளை விமர்சிப்பது புதிதல்ல. தி.மு.கவைப் பிளந்த கோபாலசாமி அளித்த அனுபவத்தை “முதியவர்’ மறந்திருக்க மாட்டார். ஆயினும், தனது பங்குக்கு சாமிகளை மேடையேற்றி அழகு பார்த்தார்.

“வருங்கால முதல்வர்’ அய்யாசாமி (மு.க.ஸ்டாலினின் இயற்பெயராமே) மட்டுமே பொதுக்கூட்டத்தின் நோக்கமான சாதனை விளக்கத்தை நினைவில் கொண்டு பேசினார். தமிழக அரசின் சாதனைகளைக் கண்டு பிற மாநில முதல்வர்கள் வியப்படைந்து வருவதாக, தனக்குத் தானே சான்றிதழ் அளித்துக் கொண்டார். தி.மு.க அரசின் இலவச கவர்ச்சித் திட்டங்களை அவர் அடுக்கினார். ஒருவருக்கு மீன் கொடுப்பதைவிட மீன்வலை கொடுப்பதே முக்கியம் என்ற அμசியல் தத்துவத்தை அவருக்கு யாரேனும் எடுத்துச் சொன்னால் நல்லது.

மொத்தத்தில், கோவையில் நிகழ்ந்த தி.மு.க., பொதுக்கூட்டம், அரசின் சாதனைகளை விளக்குவதாகக் கூறிக் கொண்டு, ஜெயலலிதாவை வசைபாடி மகிழ்ந்தது. அ.தி.மு.க நடத்திய ஆர்ப்பாட்டத்துக்குப் போட்டியாக பொதுக்கூட்டம் நடத்திய தி.மு.க., “கான மயிலாட கண்டிருந்த வான்கோழி தானும் ஆடியது போல’ தன் பலவீனத்தை தானே வெளிப்படுத்திவிட்டது.

Source: http://www.tamilhindu.com/2010/08/kaana-mayilaada-dmk-kovai-show/

Teachings of Lord Krishna to Women

ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் பெண்களுக்கு அருளிய உபதேசங்கள்

ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் பெண்களுக்கு நேரடியாக உபதேசம் செய்ததற்கான சம்பவங்கள் அங்குமிங்கும் இருந்தாலும் நமக்கு மிகவும் பரிச்சயமான, அவருக்கு மிகவும¢ பிடித்த மகாபாரத பாத்திரங்களான குந்திதேவி, திரௌபதி, சத்யபாமா, ருக்மணி, உத்திரா போன்றவர்களின் வாயிலாக இன்றைக்கும் தேவைப்படும் உபதேசங்களை நமக்கு உபதேசிக்கிறார். பொதுவாகவே, மகாபாரத பெண் பாத்திரங்களை மேலோட்டமாக பார்க்கும்போது, அவர்கள் வாழ்க்கை துன்பமும், சோகமும் நிறைந்ததாகவே நமக்கு புலப்படும். ஆனால் ஸ்ரீமத் பாகவதத்துக்கு வியாக்யானம் எழுதிய டோங்ரே மகாராஜ் அவர்கள் ``மகாபாரதப் பெண் பாத்திரங்கள் எல்லோருமே சகிப்புத்தன்மையையும், எதையும் தாங்கும் இருதயத்துடன், வருவதை எதிர்கொள்ளும் மனோபலம் கொண்டவர்கள். பூர்வ ஜென்ம கர்ம வினையால் ஏற்படும் பலன்களை ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் அருளினால் தைரியமாக ஏற்றுக்கொண்டார்கள்'' என்று சொல்கிறார். 1. வேறொன்றிலும் கருத்தை செலுத்தாமல், என்னைத் தவிர வேறு சிந்தனையற்றவர்களுக்கு நான் எளிதில் கிடைப்பேன். அவர்களின் இம்மை மறுமைக்கான பொறுப்பை நானே ஏற்றுக்கொள்கிறேன். 2. என்னிடம் சரணடைந்த பிறகு. உங்களது மனநிலை எண்ணங்களின் ஓட்டம், நடத்தை, இவற்றின் தூய்மைக் குறைவை நினைத்து அச்சம் கொள்ள வேண்டாம். அதில் நான் அக்கரை செலுத்தி உங்கள் எண்ணங்களை சரி செய்வேன். (ஸ்ரீமத் பாகவத்தில் 11/5/42 இவ்வாறு கூறப்பட்டிருக்கிறது. ``எம்பெருமானை தூய அன்புடன் போற்றும் தன்மை கொண்ட பக்தை ஒருவேளை பாவம் செய்ய நேரிட்டாலும், அவரது இருதயத்திலேயே குடியிருக்கும் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் அப்பாவத்தை முழுவதும் நீக்கி விடுகிறார்.'') 3. கிருஷ்ண பக்தியின் இலக்கணமே அது கணம்தோறும் வளர்ந்து கொண்டிருப்பதுதான். ஆகவே இந்த பக்தியின் வளர்ச்சிக்கு தடை ஏதும் இருக்குமானால் அதை உடனே களைய வேண்டும். 4. ஸ்ரீ கிருஷ்ணரை சரணாகதி அடைவதற்கு உயர்ந்த ஜாதி, படிப்பாளி, செல்வந்தன் இப்படியெல்லாம் இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. தூய பக்தியும் நல்லோரின் தொடர்பும் இருந்தாலே போதும். இது பற்றி ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் இவ்வாறு சொல்கிறார். ``படிப்பறிவில்லாத குப்ஜா, கோபிகள் மற்றும் சுக்ரீவன், அனுமான், ஜாம்பவான், கஜேந்திரன், ஐடாயூ இவர்களெல்லாம் வேதம் கற்கவில்லை. விரதங்கள் இருக்கவில்லை.. தவம் செய்யவில்லை. இவர்களுக்கு என்மீது கொண்ட அனன்ய பக்தியும், நல்லோர்களின் சகவாசமும், இவர்களுக்கு முக்தி கிடைக்க வழி காட்டியது'' ஆக மொத்தம் தன்னை சரணடைந்த பெண்களின் சுமையை ஸ்ரீகிருஷ்ணர் தானே ஏற்றுக்கொண்டு விடுகிறார். ``இம்மாதிரி கிருபையால் உண்டாகும் பரிபூர்ண மகிழ்ச்சியை நாம் அனுபவித்து பார்த்தால் தான் தெரியும்.'' என்கிறார் ஸ்வாமி ராம் சுகதாஸ் அவர்கள். 5. தீய நடத்தையுள்ள ஒருவன், வேறிடம் செல்லாத மனத்தோடு, என்னிடம் பக்தி கொண்டு, என்னை தொழுவானாகில், அவனும்கூட சான்றோனாக மதிக்கத்தக்கவன். ஏனென்றால் அவன் உண்மையை உறுதியாகத் தெரிந்து கொண்டு விட்டான்... என்னுடைய பக்தன் அழிந்து போவதில்லை. 6. எவனொருவன், கடைசிக் காலத்திலும் என்னையே நினைத்துக் கொண்டு, உடலை உதறி விடுகிறானோ. அவன் என்னையே அடைந்து விடுகிறான். இதில் கொஞ்சம் கூட சந்தேகப்பட வேண்டாம். 7. நான் எல்லா உயிர்களிடத்தும் சமநோக்குடன் இருந்திருக்கிறேன். எனக்குப் பிரியமானவன், பிரியமில்லாதவன் என்று யாருமில்லை. ஆனால் பிரேமையோடு என்னை வழிபடுபவர்களிடத்தே. நான் உறுதியாக வெளிப்படுகிறேன். 8. என் திருவடிகளை அடைந்து, ஒரு தடவையேனும் ``ஏ.... பிரபு... நான் தாங்களுடையவள்'' என்று சொல்லி என்னிடம் யார் அடைக்கலம் கோருகிறார்களோ, அவர்களை நான் அனைத்துப் இன்னல்களிலிருந்து காப்பாற்றுவேன். 9. பக்தியோடு எனக்கு அர்ப்பணம் செய்யப்பட்ட இழை, புஷ்பம், பழம், தண்ணீர் ஆகிய எதுவாக இருந்தாலும் சரி, அன்போடு அளிக்கப்பட்ட அவைகளை நான், மகிழ்ச்சியோடு உண்ணுகிறேன். குசேலரின் அவல், திரௌபதியின் கீரை, கஜேந்திரனின் புஷ்பம், சபரி அளித்த பழம், நந்திதேவன் அளித்த தீர்த்தம்-இவை உதாரணங்கள். 10. நீ என்னையே நினைத்துக் கொண்டு, என்னுடைய பக்தையாகி விடு. என்னையே வழிபடு என்னையே வணங்கு, இப்படி செய்தால் நீ என்னையே அடைவாய் என்று நான் உனக்கு வாக்குறுதி அளிக்கிறேன். நீ என்னுடைய அத்தியந்த நண்பனல்லவா. 11. ``நீ வருந்தாதே. நீ சக்ரவர்த்தியாக ஆவாய் என்று நான் பிரதிக்ஞை செய்கிறேன். வானம் இடிந்து விழுந்தாலும், இமயமலை துகள் துகளாகப் போனாலும் மண்ணுலகம் பொடிப் பொடியாகப் போனாலும், சமுத்திரம் வற்றிப்போனாலும், போகலாம். ஆனால் திரௌபதி என் வார்த்தைகள் ஒருபொழுதும் பொய்யாக மாட்டா.'' ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் திரௌபதிக்கு கொடுத்த வாக்குறுதி. 12. பல பிறவிகள் எடுத்துவிட்டு, கடைசிப் பிறவியில் தத்துவ ஞானத்தை அடைந்து, எல்லாமே வாசுதேவனே என்றுணர்ந்து கொண்டு, என்னை உபாசிக்கிற மகாத்மா மிகவும் கிடைத்தற்குகரியவர். 13. செய்ய வேண்டிய கருமம் எனக்கு மூவுலகினும் சிறிதுமில்லை. அடையப்படாதது. அடைவதற்கும் ஏதுவுமில்லை. ஆனாலும் நான் கர்மத்தில் சுழன்று கொண்டிருக்கிறேன். 14. எவன் எல்லா உயிர்களிலும் உறையும் என்னை தொழுகின்றானோ, அந்த யோகி எந்நிலையில் இருந்தாலும் அத்தொழில் புரிந்தாலும் என்னிடத்தல் இருக்கிறான். 15. நான் யோக மாயையினால் மூடப்பட்டு எல்லாருக்கும் விளங்குவதில்லை. மதியிழந்த இவ்வுலகத்தைப் பின்பற்றுவனும், மாறுபாடற்றவனும் என்னை அறிவதில்லை. 16. என்னைவிட வேறெதிலும் நாட்டமில்லாதவனும், என்னையே சிந்திப்பவராய், யார் என்னைப் பரிவுடன் உபாசிக்கிறார்களோ. அவர்களுடைய யோக ஷேமத்தை நான் தாங்குகிறேன். 17. பாய்களை செம்மையாக விரித்து வைத்தவனுடைய படகை. காற்றுதானே தள்ளி செல்வது போல, பக்தனுடைய வாழ்க்கை படகை, என்னுடைய கருணைக் காற்று தள்ளிச் செல்கிறது. 18. என்னிடம் மனத்தை வைத்தவளாகவும், என் பக்தையாகவும், என்னை பூஜிப்பவளாகவும் ஆவாயாக. என்னையே நமஸ்கரிப்பாயாக. இவ்வாறு என்னையே உத்தமகதியாக கருதி, உள்ளத்தில் நிலை நிறுத்தி என்னையே வந்தடைவாய். 19. என்னுடைய பெருமையை தேவகணங்கள் உணரவில்லை. மகரிஷிகளும் உணரவில்லை. நான் தேவர்களுக்கும், மகரிஷிகளுக்கும் எல்லா வகையிலும் முதல் காரணமன்றோ! 20. பற்றையும் பயன்களையும் விட்டு செய்யக்கூடிய கர்மமே உத்தமம். யஜ்ஞம், தானம், தவம், மாத்ரு, பித்ரு, குருஸேவை முதலிய நற்கருமங்கூட அஹங்காரம், மமகாரம், பலனில் ஆசை இவற்றுடன் செய்யப்பட்டால், அவை மோஷத்துக்கு வழியாகாமல் மீண்டும் பந்தத்துக்கே வழியாகும். 21. எல்லா தருமங்களையும் விட்டு விட்டு என்னையே சரணடைவாய். நான் உன்னை எல்லாப் பாவங்களிலிருந்தும் விடுவிப்பேன்... வருந்தாதே. 22. என்னிடம் நிலைபெற்ற மனமுடையவர்களுக்கு சாவுடன் கூடிய சம்சாரக் கடலிலிருந்து கரையேற்றுவேன். 23. என்னைக் காட்டிலும் உயர்ந்தது வேறு எதுவுமில்லை. சரட்டில் மணிகள் கட்டியதுபோல் என்னிடம் எல்லாமே கோர்க்கப்பட்டுள்ளது. Source: http://www.tamilsigaram.com/Linkpages/aanmigam/disp.php?MessageId=843

Surely You Will Come To Me - Lord Krishna

Six Promises by Lord Krishna

Sri Krishna promises: “Therefore, Arjuna, you should always think of Me in the form of Krishna and at the same time carry out your prescribed duty of fighting. With your activities dedicated to Me and your mind and intelligence fixed on Me, you will attain Me without doubt.” (8.7)

This is not a vague promise, but a clear and concrete statement. The First Canto of Srimad-Bhagavatam presents a similarly clear statement on the result of hearing about the glories of the Lord: “Loving service unto the Personality of Godhead is established as an irrevocable fact.” Irrevocable: permanent, cannot be changed. Whatever we do for Krishna in this life is permanent and will stay with us even after the demise of this one body and this one temporary life.

Sri Krishna promises: “Engage your mind always in thinking of Me, become My devotee, offer obeisances to Me, and worship Me. Being completely absorbed in Me, surely you will come to Me.” (9.34)

This is such a beautiful promise. Srila Prabhupada states in the purport to this verse that we should be thinking of Krishna in devotional love and continually cultivating knowledge of Him. This is our part in a very real and reciprocal relationship.

In writing about the reciprocal relationship between the Lord and the devotee, Srila Prabhupada uses beautiful imagery in the purport of verse 9.29: “The Lord and the living entities eternally glitter, and when a living entity becomes inclined towards the service of the Supreme Lord he looks like gold. The Lord is a diamond, so this combination is very nice.”

Sri Krishna promises: “To those who are constantly devoted to serving Me with love, I give the understanding by which they can come to Me.” (10.10)

The words used here are “constantly devoted,” which indicate devotion without pause or cessation, continually flowing. Many people may worship God for some material benefit, and that is pious, as they are submitting their prayers to Him. But here in this verse Krishna speaks about those persons who desire only Him.

We cannot go to Krishna on our own power. If He is pleased with us, He gives us passage. From the beginning of the universe, the Vedas are there as guides, and down through the ages the Lord continually sends incarnations and saintly persons to bring transcendental knowledge to the jiva souls.

That we must take shelter of a bona fide guru completely devoted to the Lord is a very important point and cannot be overestimated. Arjuna’s accepting Krishna as his guru is a great turning point in the Bhagavad-gita. After exhibiting apparent grief, lamentation, and bewilderment, Arjuna says, “I am a soul surrendered unto you. Please instruct me.” (2.7) Our modern society places great emphasis on credentials, but people tend to take advice on spiritual matters from anyone who writes an interesting book on the subject. But life is temporary, and our connection with God is the most important area of study. We have to take care in selecting a teacher, just as we take care in selecting a doctor. We wouldn’t trust our surgical operation to a doctor who has no other qualification than being a good storyteller.

Sri Krishna promises: “My dear Arjuna, he who engages in My pure devotional service, free from the contaminations of fruitive activities and mental speculation, he who works for Me, who makes Me the supreme goal of his life, and who is friendly to every living being—he certainly comes to Me.” (11.55)

Srila Prabhupada says in the purport to this verse that anyone who wants to be intimately connected to Krishna must take to the formula Krishna presents here. He goes on to say that this verse is the essence of the Bhagavad-gita. Lord Krishna here describes the devotee as someone friendly to every living being. In a song praising the six Gosvamis of Vrindavana, Srinivasa Acharya says they were “popular with both the gentle and the ruffians, because they were not envious of anyone.”

How can we exhibit real caring and friendliness toward everyone? By spreading Lord Krishna’s formula, so that people won’t miss the extremely valuable opportunity afforded by the human form of life, and so that they can become freed from all the miseries in this world. We can even benefit those souls not presently in human bodies by loudly chanting the holy name and by giving them prasadam, food offered to the Supreme Lord.

Sri Krishna promises: “Just fix your mind on Me, the Supreme Personality of Godhead, and engage all your intelligence in Me. Thus you will live in Me always, without a doubt.” (12.8)

As in 8.7, the Lord is again using the reassuring phrase “without a doubt.” In the purport Srila Prabhupada states: “One who is engaged in Lord Krishna’s devotional service lives in a direct relationship with the Supreme Lord, so there is no doubt that his position is transcendental from the very beginning. A devotee does not live on the material plane—he lives in Krishna.”

Sri Krishna promises: “Always think of Me, become My devotee, worship Me, and offer your homage unto Me. Thus you will come to Me without fail. I promise you this because you are My very dear friend.” (18.65)

I chose this verse for a memorial plaque placed in front of a young oak tree at the last school Keshava attended, in Alachua, Florida. I find this promise from the Supreme Lord to be so comforting, so personal—He really does know every one of us, and He really does want us to come to Him.

In the purport Srila Prabhupada refers to this particular message from Krishna as a promise. It is a surely a very personal, reassuring message. “Because you are My very dear friend—because you are connected with Me in a relationship—I am revealing these secrets to you.”

The most confidential knowledge is how to become reestablished in our original relationship with Krishna. That is the most secret of all secrets. In Vrindavana Mahimamrita Srila Prabodhananda Sarasvati writes, “I desire to achieve the highest mood [of love for God], which is a secret even to the Vedas.”

Srila Prabhupada also tells us in the purport to this promise that we should concentrate our mind on the form of Krishna as described in the Brahma-samhita: a blackish boy with two hands, a beautiful lotuslike face, a flute, and peacock feathers in His crown. This is the form of Syamasundara, a form so attractive that it attracts the minds and hearts of everyone.

The grief resulting from the loss of a child puts your very sanity to the test. Arjuna experiences symptoms of grief by even contemplating the loss of family members, and does go on to lose one of his sons in the battle. The loss of my son turned my world upside down. But Krishna’s promises are precious lifelines that I trust. They have saved me from despair time and time again. I pray to be able to perform my part in divine reciprocation with the Lord, and to have unshakable faith that His eternal promises will be fulfilled, in every glorious aspect.

“You will come to Me without fail. I promise you this because you are My very dear friend.” (18.65)

Source: http://www.krishna.com/surely-you-will-come-me

Hindu Hater = Karunanidhi

A 'M K Hussain' of Tamilnadu

by V. Sundaram

M F Hussain is known for his slandering of Hinduism through his nude paintings of Hindu Gods and Goddesses. M Karunanidhi, the Chief Minister of Tamilnadu, is trying to match the splendid Hindu-hating performance of M F Hussain through his classical Tamil words.

The Hindus of India in determined unison would like to salute the Janata Party President Dr Subramanian Swamy for having made a public declaration at a recent press meet that he would launch a massive agitation against Chief Minister M Karunanidhi if he failed to publicly apologize for the 'vulgar remarks' he recently made against the Hindu Gods and Deities.

There is no doubt whatsoever that the Chief Minister of Tamilnadu is well known for his Islam-embracing, Christianity-coveting and Hindu-hating or Hindu-baiting stances and postures, often laced with either malicious or ludicrous statements from time to time during the past five decades. Dr Swamy has also declared that a temple for Lord Shiva should be built in the place of Santhome Church as the Christian Shrine there was erected after demolishing an old Shiva temple in the 16th century. Dr Swamy has pungently observed that Karunanidhi has brought shame and infamy to the exalted post of Chief Minister by making dirty statements on Hindu Deities, vaingloriously imagining that the Hindus of Tamilnadu are in stark minority in terms of numbers.

There is no doubt whatsoever that the sentiments, feelings and susceptibilities of millions of Hindus in majority in India have been wounded by Tamilnadu Chief Minister's 'civilized' observations on Hindu Gods and Deities. What is even more shocking is the fact that the Chief Minister of Tamilnadu seems to have a total contempt for the Indian Penal Code in letter and spirit.

Section 153 (A) Indian Penal Code (IPC) states

Whoever by words, either spoken or written or by signs or by visible representations or otherwise promotes or attempts to promote on ground of religion, race, place of birth, residence, language, caste or community or any other ground whatsoever disharmony or feelings of enmity, hatred or ill will between different religious, racial, language or regional groups or castes or communities shall be punished with imprisonment.

The Hindus of Tamilnadu - numerically equal in number if not more than either the Muslims or Christians in contrived and absolute political majority (!!) would like to pose the following superstitious, irrational, obscurantist and totally devoid of self-respect (I mean in the ecstatic, Dravidian and poetic 'Suyamariyadhai' sense!) questions to the Honorable Chief Minister of Tamilnadu:

1. Will the Tamilnadu Chief Minister dare to attack Allah or Jesus Christ in the same ludicrous and shameless manner as he has done in regard to Hindu Gods and Deities with gay abandon ?
2. Will he be in a position to accede to the request of Dr Subramanian Swamy that a temple for Lord Shiva should be built in the place of Santhome Church as the Christian shrine was erected after demolishing a Shiva temple in the 16th century? In this context, how can Tamilnadu Chief Minister fail to take note of the recent speech of Pope Benedict XVI - by no Dravidian means a half-savage Hindu - that St Thomas never traveled to St Thomas Mount in Chennai as falsely claimed by the Catholic Church for centuries ?
3. Will the Tamilnadu Chief Minister act upon Dr Swamy's suggestion that the Chief Minister should first inculcate atheism in his family members with rational Periyar fervor as all of them are known to be God-fearing and practicing their surreptitious Hinduism, like frightened puppets behind the curtains?
4. Will the Tamilnadu Chief Minister react to the proposal of Dr Subramanian Swamy, the Janata Party leader, that Karunanidhi should change the name of his son and State Minister Stalin into a Tamil word, if his love for the language was genuine? Is not Karunanidhi aware of the fact that Stalin of Russia, was never noted for his scholarship in the field of Tamil language and literature nor did he have any ecstatic love for the beauty and glory of Tamil as a classical language?
5. Will the Tamilnadu Chief Minister take action on a war-footing to implement the brilliant proposal of Dr Subramanian Swamy to install Periyar statues taller than the Eiffel Towers in Paris in front of Mosques or Churches?
6. Does the Tamilnadu Chief Minister believe that the Hindus of Tamilnadu and their religious feelings are of no consequence to him or his minority Government?
7. Should the Chief Minister of Tamilnadu forget the fact that the Congress Party has been practically wiped out in UP and Bihar during the last 15 years only because of the Hindu backlash effect as a response to the Islam-embracing, Christianity-coveting and Hindu-hating policies of the Congress Party?

The great Periyar who was globally noted for his Himalayan and Herculean Scholarship in the field of Hate Hinduism and Hate Sanatana Dharma, came to the axiomatically eccentric conclusion that when he was attacking the Brahmins in particular, he was attacking Hinduism and Hindu way of life in general and when he was attacking Hinduism and Hindu way of life in particular, he was attacking Brahmins and Brahminism in general. As a gigantic intellectual of ever lasting fame, Periyar was steeped in self-chosen conceptual confusion. For him, every action that stemmed from conceptual confusion was rational and every action that stemmed from conceptual clarity was superstitious and irrational. Fortunately for the country, Periyar never held any public office. Karunanidhi is not in the same unenviable position as Chief Minister of Tamilnadu. He is bound by the law of the Constitution and therefore cannot arrogate himself the rights of an Idi Amin in Uganda or Stalin in Soviet Russia or Hitler in Nazi Germany.

I happened to see the special Issue of Periyar Birthday Celebration-84 volume dated 17 September 1962. Periyar wanted the total eradication of everyone around him everywhere, perhaps, excepting himself. To quote the militant words of Periyar in this context: 'If there has to be disciplined awakening among the people, cinema should be eradicated. If justice and rectitude has to be established, Vakil (advocate) system should be eradicated. If rascals have to be eradicated from the nation, media should be eradicated. If there has to be good governance and honesty, the election system should be eradicated.'

Deriving his inspiration from this ecstatic message of Periyar, it may not be too much to imagine that Karunanidhi may also like to declare that everybody other than himself and the members of his family should be eradicated in the larger interest of rationalism and social justice! The innocent Hindus of Tamilnadu would only beg of him to leave the Hindu Gods and Goddesses severely alone, even as he leaves Allah and Jesus Christ alone.!!

It is also heartening to note that all the senior Bharatiya Janata Party (BJP) leaders as well as other Hindu leaders in the state have reacted strongly against Tamilnadu Chief Minister M Karunanidhi speaking derisively about Hindu Gods and deities. They have also threatened to hold public agitations against Karunanidhi's 'obsessive running down of Hindu worship and traditional religious practices'.

Ramagopalan, the angry leader of the Hindu Munnani, has made one point abundantly clear. He has said: 'Ever since its formation, the DMK Government has been making a systematic effort to hurt Hindu sentiments. Karunanidhi takes immense pleasure in ridiculing Hindu gods, which is a direct assault on the religious sentiments of Hindus. The chief minister who does anything to appease the minorities has made it a habit of hurting Hindus. This just cannot be tolerated'.

I would like to invite the kind attention of Karunanidhi to the following inspiring words of Annie Besant (1847-1933) who showed a better understanding of Hinduism and what Sanatana Dharma stands for than Karunanidhi:

'After a study of some forty years and more of the great religions of the world, I find none so perfect, none so scientific, none so philosophical and none so spiritual as that great religion known by the name of Hinduism. Make no mistake, without Hinduism, India has no future. Hinduism is the soil in to which India's roots are stuck and torn out of that she will inevitably wither as a tree torn out from its place. And if Hindus do not maintain Hinduism who shall save it? If India's own children do not cling to her faith, who shall guard it? India alone can save India and India and Hinduism are one.'

All the Hindus of India fully endorse the stand taken by Annie Besant and reject with contempt the utterances of Karunanidhi on their time-honored religion and culture.

Source: http://www.boloji.com/analysis2/0171.htm

M.G.R. - A Great Man That History Ever Remembers

Maruthur Gopalan Ramachandran (Malayalam: എം.ജി രാമചന്ദ്രന്‍ ; Tamil: மருதூர் கோபாலன் இராமச்சந்திரன்) (January 17, 1917 – December 24, 1987), popularly known by his initials MGR (Tamil: எம்.ஜி.ஆர்), was an Indian film actor, producer and politician. Well known as a Tamil activist, he served as the Chief Minister of Tamil Nadu from 1977 until his death in 1987.

Early life and background:

MGR was born in Nawalapitiya near Kandy, British Ceylon (present day Sri Lanka), to immigrant Keralite Nair parents — Gopala Menon and Maruthur Satyabhama. (Nairs are traditionally matrilineal, hence he shares his matrilineal family surname "Maruthur"). His family was originally from Vadavannur, Palakkad, Kerala, but his father had migrated with his family to Ceylon.

MGR was a Hindu and portrayed himself as a devotee of Lord Murugan, as is common practice for many Hindus in Sri Lanka.[3] This was during his early days. Later, when he joined the DMK,a pro-rationalist party,he followed the rationalist ideology, though not appearing very aggressively atheistic.

However,in later days after he founded his own party following his expulsion from the DMK, he seems to have shown some leaning towards religious faith. He had asked his followers to pray for the success of his AIADMK party.
His followers even prayed for him when it was determined that he had a kidney illness.[5] After his demise, his wife opened up a temple in his name.
After his father's death, he joined a drama troupe called Original Boys. Later, he entered the world of cinema, becoming an actor, and later a director, producer, and editor.He also had affair with actress jayalalita, MGR married Bargavi also known as Thangamani who died early due to illness. He later married Sathanandavathi who also died soon due to Tuberculosis. M. G. R. married V. N. Janaki a former Tamil film actress as his third wife after the death of his second wife. Janaki divorced her husband Ganapati Bhat, to marry MGR.

Acting career:

Making his film debut in 1935, in the film Sati Leelavati[6], directed by Ellis Dungan, an American born film director[7], MGR dominated Tamil cinema during the Fifties and Sixties with multiple blockbusters. Generally starring in romance or action films, MGR got his big breakthrough in the 1947 film Rajakumaari, written by M. Karunanidhi. He rose to super-stardom in 1954 after Malai Kallan. Later, this film was used as a template for other films by playing roles that portrayed him as the saviour of the poor and the oppressed.

He had the maximum number of all-time blockbusters to his credit at that time viz. Nadodi Mannan, Enga Veetu Pillai and Adimai Pen. He was shot by fellow actor Mohan R. Radha, affecting his ability to speak clearly. He won the National Film Award for Best Actor for the film Rickshakaran. His film Nadodi Mannan, which was produced and directed by himself and released in 1956, was re-released in 2006 and ran to full houses.He also got Bharata ratna.

Political career:

M. G. Ramachandran
Chief Minister of Tamil Nadu
Constituency Andipatti
Political party ADMK

MGR was a member of the Congress Party till 1953 and he used to wear kathar. In 1953 MGR joined the Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) with the help of M. Karunanidhi. He became a vocal Tamil and Dravidian nationalist and prominent member of the DMK] ("Dravida Munnetra Kazhagam" aka Dravidian Progressive Federation). He added glamour to the Dravidian movement which was sweeping Tamil Nadu. He became a member of the state Legislative Council in 1962. He was first elected to the Tamil Nadu Legislative Assembly in 1967. After the death of his mentor, Annadurai, MGR became the treasurer of DMK in 1969 after Karunanidhi became the chief minister.

In January 1967, he was shot in the neck by fellow actor M.R. Radha. The bullet was permanently lodged in his neck and his voice damaged. Within hours of the shooting, some 50,000-odd fans had gathered at the hospital where MGR had been taken. People cried in the streets; shops closed. For six weeks, he lay in the hospital as fans awaited each report of his health. He was visited by a steady stream of commoners and luminaries of film industry, polity and bureaucracy. The shooting was supposed to be conspired by his unannounced political rival, M.Karunanidhi. From his hospital bed, he conducted his campaign for Madras Legislative Assembly. He won twice the number of votes polled by his Congress rival and the largest vote polled by any candidate for the Assembly.

In 1972, DMK leader Karunanithi started project his first son M.K.Muthu in a big way in film industry and also in politics. Understanding the tactics played by Karunanithi to corner him, MGR started to claim that corruption had grown within the party after the demise of Annadurai and in a public meeting asked for the financial details of the party to be publicized which enraged the leadership of DMK. Consequently, as expected, MGR was expelled from the party, and floated a new party named Anna Dravida Munnetra Kazhagam (ADMK), later renamed All India Anna Dravida Munnetra Kazhagam (AIADMK), the only powerful opponent of the DMK. He became Chief Minister of Tamil Nadu in 1977, remaining in office till his death in 1987. In 1979, members of his party Satyavani Muthu and Aravinda Bala Pajanor, became the first non-Congress politicians from Tamil Nadu to be ministers in the Union Cabinet. The AIADMK won every state assembly election as long as MGR was alive. Although Anna Durai as well as Karunanidhi had acted in stage plays in trivial roles, in their younger days, before becoming chief minister, MGR was the first popular film actor to be a Chief Minister in India.

Once he became Chief Minister of Tamil Nadu, he placed great emphasis on social development, especially education. One of his most successful policies was the introduction of the "Mid-day Meal Scheme" introduced by the popular Congress Chief Minister and Kingmaker K Kamaraj to a nutritious Mid-day Meal Scheme in the Government-run and aided schools in Tamil Nadu, which encouraged underprivileged children to attend schools. He also introduced Women's Special buses. He set up a free school for the Cinema Technicians children in Kodambakkam called MGR Primary & Higher Secondary School which provided Free Mid-Day meals in the 1950s.
His was instrumental in setting up the Tamil University, the Tamil Nadu Dr. MGR Medical University and the Mother Theresa Women's University in Tamil Nadu.

Member of Legislative Assembly:

Year Elected/Reelected Place Party
1967 Elected St. Thomas Mount DMK
1971 Reelected St. Thomas Mount DMK
1977 Elected Aruppukottai ADMK
1980 Elected Madurai West ADMK
1984 Elected Andipatti ADMK

Chief Minister:

From Year To Year Election
1977 1980 Tamil Nadu state assembly election, 1977
1980 1984 Tamil Nadu state assembly election, 1980
1984 1987 Tamil Nadu state assembly election, 1984

Awards:

* National Film Award for Best Actor for the film Rickshakaran in 1972
* Honorary doctorate received from University of Madras and The World University (Arizona)
* Bharat Ratna was conferred by the Government of India (posthumous)for his reformation activities and support from Tamil Nadu

One famous incident was that MGR was nominated for the Padmashree award from the Government of India but he refused to accept as the wording was in Hindi and not in Tamil in 1960.

Philanthropy:

He personally offered relief in disasters and calamities like fire, flood, drought, and cyclones. He was the first donor during the war with China in 1962, donating Rs. 75,000 to the war fund. He was the founder and editor of THAI weekly magazine and ANNA daily newspaper in Tamil. He was the owner of Sathya Studios and Emgeeyar Pictures (willed to charity) which produced many of the films he acted in. He gifted golden sword weighing half a Kilogram to Mookambika temple in Kollur,Udupi district.[1]

Death:

In October 1984, MGR was diagnosed with kidney failure and rushed to the Downstate Medical Center, Brooklyn, United States for treatment, undergoing a kidney transplant. MGR died on December 24, 1987 after his prolonged illness. His death sparked off a frenzy of looting and rioting all over the state of Tamil Nadu. Shops, movie theatres, buses and other public and private property became the target of violence let loose all over the state. The police had to resort issuing shoot-at-sight orders, something seldom seen or heard of in democratic India.[citation needed] The violence during the funeral alone left 29 people dead and 47 police personnel badly wounded. [2],[3] This state of affairs continued for almost a month all over the state of Tamil Nadu. Around one million[4] people followed his remains, around 30 followers committed suicide and people had their heads tonsured. After his death, his political party, the All India Anna Dravida Munnetra Kazhagam, split between his wife Janaki Ramachandran and his political protégé, J. Jayalalithaa; they later merged in 1988. In 1989 Dr. M. G. R. Home and Higher Secondary School for the Speech and Hearing Impaired was established in the erstwhile Residence MGR Gardens, Ramavaram, in accordance with his will dated January 17, 1986. His official residence at 27, Arcot Street, T.Nagar is now MGR Memorial House and is open for public viewing.

As producer
Year Film Role Notes
1958 Nadodi Mannan Directed by MGR, a movie that seeded a change in Tamil Nadu’s political history
1961 Paasam
1965 Aayirathil Oruvan (1965) film
1969 Adimai Pen unusual plot set in a fictional medieval European kingdom
1973 Ulagam Sutrum Valiban MGR's second venture as Director, Shot mostly in Foreign locations

Karunanidhi's family + politics

I consider this article tells the exact picture of DMK and its family politics. The author has simply expressed the feelings of every citizen of Tamilnadu. Thanks to him...

இலங்கையில் கொத்துக் கொத்தாக வன்னி மக்கள் படுகொலை செய்யப்பட்ட போது சொந்த இனம் அழிக்கப்பட்டது குறித்த எவ்வித அக்கறையும் இல்லாத சுயநல மோகி ஒருவரின் வெளிப்படாகவே சிவதம்பியின் இம்மாநாட்டு பங்கேற்பை நாம் காண வேண்டியுள்ளது

அப்படுகொலைக்கு துணை போன இந்திய மத்திய அரசோடு சேர்ந்து கொண்ட கருணாநிதி ஈழ மக்களை எள்ளி நகையாடும் வகையில் அறிக்கை விட்டதையும் போர் நடைபெறவில்லை கனரக ஆயுதங்களை இலங்கை அரசு பயன்படுத்தவில்லை என்று சொன்னதோடு மூன்று மணிநேர உண்ணாவிரதம் ஒன்றை இருந்து விட்டு போர் முடிந்து விட்டது என்று சொல்லி எழுந்து சென்ற கொடூரமான வெளிப்பாடுகளை எல்லாம் நாம் கண்டு களித்தோம். போருக்கு முகம் கொடுத்த தமிழ் மக்கள் மீது இரக்கம் காட்டாத கருணாநிதி மீது புலி ஆதரவாளர்கள் மட்டுமல்லாமல் உலகெங்கிலும் உள்ள ஜனநாயகசக்திகள் கடும் வெறுப்புற்றனர். இந்நிலையில் தனக்கு எல்லா தரப்புகளிலுமே ஆதரவு இருக்கிறது என்பதை நிறுவ கருணாநிதி தன் அரசியல் இலக்கிய ஊடக சினிமா அல்லக்கைகளை கிளப்பி விட்டு ஆடுகிற நாட்கங்கள் அபத்தக் காட்சிகளாக நம்முன்னே காட்சிகளாக தெரிகின்றன. எந்த மொழி மனித உற்பத்தியில் பங்கெடுக்கிறதோ அந்த மொழியே மக்கள் வ்ழக்கில் நீண்ட நாள் நீடித்திருக்கும் என்ற உண்மையைத் தெரியாத கருணாநிதி தமிழர்கள் அழிந்தாலும் பரவாயில்லை மொழிக்கு முக்கியத்துவம் கிடைத்தால் சரி என்று செம்மொழி மாநாடு ஒன்றை கோவையில் நடத்துகிறார்.

வழக்கம் போல நீண்டு பரந்த தமிழ் மரபில் ஜால்ராக்களாகவும் ரப்பர் ஸ்டாம்புகளாகவுமே வாழ்ந்து பழகிவிட்ட தமிழறிஞர்களுக்கோ கருணாநிதியின் இவ்வரிவிப்பு உற்சாகம் கொடுத்திருக்கிறது. இலங்கை தமிழறிஞர் சிவதம்பிக்குக் கூட அப்படித்தான். சொந்த இனம் அழிக்கப்பட்டது குறித்த எவ்வித அக்கறையும் இல்லாத சுயநல மோகி ஒருவரின் வெளிப்படாகவே சிவதம்பியின் இம்மாநாட்டு பங்கேற்பை நாம் காண வேண்டியுள்ளது. போரில் கொல்லப்பட்ட மக்களுக்கு செய்த துரோகத்தை மறைத்து உலகத் தமிழினத்திற்கான வாழ்வது தான் மட்டுமே என்பதை நிறுவ கருணாநிதி எடுக்கும் முயர்ச்சிகள் ஆபாசமான அரசியல் வடிவத்தை தமிழகத்தில் பெற்றிருக்கிறது.தனது ஜாலாரக்களுக்கும் அல்லக்கைகளுக்கும் அரசு நிதியை வாரி வழங்கும் கருணாநிதி இப்போது தமிழ் மாநாட்டு பொறுப்பாளர்களாக நியமித்திருப்பது முழுக்க முழுக்க தனது அடிவருடிகளைத்தான்

நக்கீரன் கோபால் ஊடக பாசிஸ்ட் இந்து ராம் ஊடக வாரிசான கலாநிதி மாறன் என தன் குடும்ப ஊடக அதிகார கட்டமைப்பை மேலும் மேலும் நிறுவிக் கொள்ளும் தந்திரத்தை இதற்கும் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார். தமிழ் சினிமாவில் மூன்றாம் தரமான பாடலாசிரியரான பா. விஜய் என்கிற கவிஞர் கருணாவைச் சந்தித்து மாநாடு மேடை இப்படி அமைக்கலாமா? மாநாட்டு விழா மலர் இப்படி வெளியிடலாமா? என்று தான் வரைந்து எடுத்துச் சென்றவைகளை காட்டியதாகவும். அதைப் பார்த்து தான் மெய்சிலிர்த்துப் போனதாகவும். கூறும் கருணாநிதி உடனே பா.விஜய்க்கு செம்மொழி மாநாட்டில் பதவியும் வழங்கியிருக்கிறார். சினிமாக் காரர்கள் மீது கருணாநிதிக்கு இருக்கும் பாசம் அளவு கடந்தது. மும்தாஜ், சோனா , குஷ்பு, குயிலி , நமீதா என்று கருணாநிதியை இன்று எந்த நடிகரும் எளிதில் பார்த்து மணிக் கணக்காக பேசி விட முடியும். ஆனால் கரும்பு விவசாயிகளோஇகள் இறக்கும் தொழிலாளிகளோ பஞ்சாலை தொழிலாளர்களோ பதவி நிரந்தரம் கோரும் சத்துணவு பணியாளர்களோ இந்த கருணாநிதியை கடந்த எட்டு மாதமாகியும் பார்க்க முடியவில்லை. கமலஹாசன் ரஜினிகாந்துக்கு விருது கொடுப்பது அங்கே நமீதாவை ஆட விட்டு அதை மூன்று மணி நேரம் அமர்ந்து பார்ப்பது. பின்னர் அவர்களை விட்டே தனக்கு ஒரு அரசு விருதை எடுத்துக் கொள்வது. பின்னர் அவர்களை ஒரு விழா நடத்தச் சொல்லி ‘’உலக சாதனையாளர்” என்றொரு பட்டத்தை எடுத்துக் கொண்டு மகிழ்வது. என்று கருணாநிதியின் அர்ப்ப அரசியல் ஆசைகளுக்கு அளவில்லாமல் சென்று கொண்டிருக்கிறது.பெரும் கோடிகளைக் கொட்டி சினிமா எடுத்து அதை பல கோடிகளாக மீண்டும் எடுத்து பெரும் பண்ணைகளாக தமிழகத்தில் வாழ்கிறவர்கள்தான் சினிமாக்காரர்கள்

இவர்களால் தமிழக மக்களுக்கோ அரசுக்கோ கூட எவ்வித ஆதாயங்களும் கிடையாது. ஆனால் இவர்களுக்கு கருணாநிதி காட்டிய சலுகைகள் ஏராளம். அதுவும் ரஜினி கமலுக்கு என்றால் சலுகைகள் தாராளம். இன்றைக்கும் கோடம்பாக்கத்தில் இருக்கும் சினிமாத் தொழிலாளிகளில் நிலை பரிதாபம். ஜூனியர் ஆர்ட்டிஸ்டுகளோ பகுதி நேர பாலியல் பாலியல் தொழிலாளிகளாக வாழ்க்கையை நகர்த்துகிறார்கள். ஒழுங்கற்ற வேலை நேரத்தில் மாலை ஆறு மணிக்கு மேல் வேலை செய்யும் லைட்ஸ் மேன்கள் நூறு ரூபாய் ஊதியம் அதிகமாகக் கேட்டதற்கு பல மாதங்கள் அந்தத் தொழிலாளிகளையும் அவர்களின் குடும்பங்களையும் பட்டினி போட்டவர்கள்தான் இந்த இந்த கோடம்பாக்கத்து சினிமாக்காரர்கள். அன்றைக்கு தொழிலாளிகளைச் சுரண்டிய இன்றும் சுரண்டிக் கொண்டிருக்கிற சினிமாத் துறையின் பெரும் பண்ணைகளாக நடிகர் நடிகைகளுக்கு கருணாநிதி நலவாரியம் அமைத்திருப்பதோடு அந்த வாரியத்திற்கு நடிகர் சிவக்குமார் போன்ற பெரும் பணக்கார குடும்ப செல்வாக்கு நடிகர்களை நியமித்தும் இருக்கிறது. இதை எல்லாம் விட மிக மோசமான விஷயமாக நாம் கருதுவது என்ன வென்றால் சென்னை என்பது இன்று உயர் மத்தியதர வர்க்கங்களின் நகரமாக மாறிவிட்டது. பெரும் பண்ணைகள் மட்டுமே சென்னையில் வாழும் சூழலில் ஏழைகளும் நடுத்தர வர்க்கமும் வாடகை வீடுகளில் வசிக்கவே பெரும் இன்னல்களைச் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு அங்குலம் நிலத்தைக் கூட சொந்தமாக்கி வாழ முடியாத நிலையில் சென்னைக்கு அருகே பையனூரரில் 75 ஏக்கர் நிலத்தை இலவசமாக சினிமாக்காரர்களுக்கு வழங்கியுள்ளார் கருணாநிதி. இந்த இடத்தில் நடிகர் நடிகைகள் மற்றும் பெப்சி உறுப்பினர்கள் 50 ஏக்கரில் வீடு கட்டிக் கொள்வார்களாம். இன்னொரு 15 ஏக்கர் அவர்களின் பொதுவான பயன்பாட்டுக்காம். ( பெப்சியில் உள்ள சாதாரண ஏழைகளுக்கா? இந்த இடத்தைக் கொடுத்து விடப் போகிறார்கள். கோடம்பாக்கத்தில் கோலோச்சும் சில வாரிசு நடிகளும் பெரிய நடிகர் நடிகைகளுமே இந்த இடத்தை எடுத்துக் கொள்ளப் போவதாக பேசிக் கொள்கிறார்கள்) இந்த நிலத்துக்கு குத்தகையாக ஆண்டுக்கு ரூ.1.000 மட்டும் செலுத்தினால் போதுமாம். இதைவிட சினிமா தயாரிப்பாளர்களுக்கும் 10 ஏக்கர் நிலத்தை ஒதுக்கித் தந்துள்ளார் கருணாநிதி. நிலத்தின் வழிகாட்டு மதிப்பில் 3.5 சதவிகிதம் மட்டும் இதற்கு ஆண்டு குத்தகையாக அந்த ‘ஏழைகளிடம்‘ பெற்றுக் கொள்ள முடிவு செய்துள்ளது கருணாநிதியின் அமைச்சரவை. குடும்ப அதிகாரம்

ஊடக சர்வாதிகாரம் ஆசியாவில் பெரும் கோடீஸ்வரக் குடும்பம் என தமிழகத்தின் சகல துறைகளிலும் ஏகபோகமாய் வளர்ந்து வரும் கருணாநிதி தனக்கு எதிர்ப்பே இருக்கக் கூடாது என்று எல்லோரையும் வளைத்துப் போடுகிறார். அப்படி அரசியல் அல்லக்கைகளை புதிதாக உருவாக்க வேண்டிய தேவையும் அவருக்கு இருக்கிறது. என்கிற நிலையில் மக்கள் வரிப்பணத்தை இந்த கழிசடைகளுக்குக் கொடுத்து தனது கலைஞர் தொலைக்காட்சிக்கு இவர்களிடன் மறைமுக ஆதரவு கோருகிறார். கருணாநி குடும்பத்தின் இந்த வளர்ச்சியும் முற்போக்கு இயக்கமான திராவிட இயக்கத்திற்கு நேர்ந்துள்ள வீழ்ச்சியும் எதிர்காலத்தில் சமூக பண்பாட்டு தளத்தில் ஆழமான விளைவுகளை தோற்று விக்கும் என்கிற நிலையில். திராவிட இயக்கத்தை அபகரித்த கருணாநிதிய்யையும் அவரது குடும்ப ஆட்சியையும் அரசியலில் இருந்து அடியோடு அப்புறப் படுத்தாமல் உழைக்கும் மக்களுக்கு விடிவு இல்லை.

Source: http://inioru.com/?p=8935

HISTORY REPEATS ITSELF

DMK party, which came to power in 1967, had a crisis in facing the 1971 Assembly elections. Mr.C.N.Annadurai passed away in 1968 after being in power for one year and Mr. Karunanidhi succeeded as the Chief Minister of Tamil Nadu. During the 1971 election there was a huge campaign against DMK for “corruption in public life”. The late Sri Kamaraj, with his unblemished record in public life, spearheaded this campaign against DMK. The octogenarian Rajaji also gave his blessings to Kamaraj in this campaign.

Almost all political forecasts declared the doom of DMK party in that election. Even the Chief Minister, Mr. Karunanidhi in his last leg of public speeches, started saying “Whoever comes to power, after this election should forget the past of political animosity and should be prepared to co-operate with the new Government whoever forms it”. However, the election results turned out to be quite different and surprisingly the DMK not only won the elections but also came back to power with a better majority. All political calculations went wrong. It appeared as if the electorate had accepted corruption in public life as an inevitable thing and political parties should be judged on other criteria. May be there were more pressing issues before the public than fighting a moral battle against corruption. After this election, the ruling DMK also started feeling unquenchable. This was clearly visible in Mr. Karunanidhi’s handling of the crowd puller of the DMK, Mr. M.G.Ramachandran.

While all DMK party functionaries enriched themselves MGR did not have any demands on the administration as well as on the DMK party.

He was far removed from the world of administration. He did not even know the details of the Government ministries. There was a joke going around at that time that MGR asked a common friend of his and Mr. Karunanidhi “Why can I not be a minister?” The friend replied, “Of course you can. Which ministry do you want?” To this MGR is reported to have replied that he wanted to become Medical Minister. The point made here is that he did not even know the nomenclature, “Health minister”.

Strange as it would seem to a normal mind, power brings with it a sense of too much insecurity and the consequence is that people in power want to adopt peculiar strategies and even when there is no problem they create one. Mr. Karunanidhi at that point in time thought that it was time to settle scores with MGR and reduce his popularity, so that Mr. MGR is finished off as a political force. What he did was very peculiar. He made his son Mu.Ka. Muthu act as a hero in a few movies. Murasoli started writing and other newspapers were encouraged to write that Mu. Ka. Muthu acts like MGR. Mr.Karunanidhi’s henchmen then started fan clubs in various parts of the state for Mu. Ka. Muthu. MGR was closely watching all these things. Mr. Karunanidhi also slowly started making inroads into the very popular MGR fan clubs. In certain places, MGR mandrams announced that they are converting their mandrams into Mu. Ka. Muthu mandrams. MGR lost his patience. He discussed with his friends and well-wishers. He made discrete enquiries and found out that these were planned and executed by Mr. Karunanidhi himself. Now this is striking at the roots of the MGR phenomenon itself.

MGR, for the first time, attacked Mr. Karunanidhi in his speech in a public meeting at Mylapore. He declared that there is a lot of corruption in Mr. Karunanidhi’s government and he is going to ask for “Accounts”. This may look a very ordinary statement in the present day context. But during those days when the DMK was at its peak of popularity, it was an outright challenge by one of the most popular leaders of DMK from within.

Power, as we know, brings along with it not only insecurity but also arrogance. Instead of making compromise, Karunanidhi misjudged his popularity among people versus MGR’s popularity. MGR was expelled from DMK on disciplinary grounds. Mr. Karunanidhi thought that as Chief Minister of Tamil Nadu and having a strong hold on the party organ, he could wipe away the MGR phenomenon from TN. He also thought MGR being an outsider, that is, a Malayalee would not succeed in TN where the pan-Tamil feelings ruled supreme as evidenced by the success of DMK in the polls even against the towering personality of Mr. Kamaraj.

MGR was in the thick of his cinema career and he was not very sure of his political plans.

Yet he challenged DMK leaders by taking their corruption in public life as a main weapon. But he did not have a clear cut political strategy.

While the DMK leadership mounted an attack on MGR by organizing a large number of public meetings about his “Treachery, Malayalee origin, and various other snippets like a cinema hero can never be a ruler etc.”, MGR went about giving press statements saying that Mr. Karunanidhi led a corrupt regime. The communists slowly veered around MGR and encouraged him to form a political party and the ADMK was born.

MGR inducted into his party a large no of disgruntled politicians from DMK and all his fan clubs were converted into ADMK party offices. It became a big party overnight. He toured the whole state and campaigned on the single theme of corruption of the Karunanidhi government.

Before MGR came into the political scene, the Organizational Congress led by Kamaraj, was the single largest opposition. The whole of TN anticipated Congress (O) to use this opportunity and support MGR to bring down Mr. Karunanidhi’s regime. To everybody’s surprise, Kamaraj announced suddenly that both DMK and ADMK are of the same mettle and they are not different from each other and the latter is comparable to the proverbial “old wine in a new bottle”. (“orae kuttaiyil oorina mattaigal” which roughly translates as “logs soaked in the same pond”).

The above is exactly similar to what Ms. Jayalalitha had done to Mr. Vijaykanth in the present day political context. After the Madurai by-election results, an average Tamil political observer expected that if Mr. Vijaykanth and Ms.Jayalathita joined together it would be a very powerful political combination challenging the monopoly of the DMK-led alliance. But it was not to be so and such expectations were belied.

Unfortunately, politics, like any other profession, cannot be clearly understood by observers who are not part of it. When you see a successful cinema hero like Mr. Rajnikanth you also feel at times that at an early age you should have gone to the cinema field to become a hero. However, one may not know all the troubles Mr. Rajnikanth underwent to get his first chance in a movie. He might have been spending days without proper food and lodging and could have done tireless trekking towards studio gates pleading with every other producer or director for a cinema chance etc. When you see a successful liquor baron, you also think you should have been in the liquor trade to be like him enjoying life with big bungalows and imported cars. But if only you know how many times he has been picked up by excise police or the ordeal he has undergone before the excise department you may not dare to desire that way.

The point made here is that political activity as conducted by politicians is different from politics, as we want to happen. Thus, Mr. Kamaraj those days might have thought joining with MGR in fight against DMK could have meant accepting him as a good leader. If MGR is accepted as a good leader and his party a good party, Kamaraj and Congress (O) have either to play second fiddle or get dissolved in the ADMK party in the long-run.

On the same lines if Jayalathita recognizes Vijaykanth, the next thing that could happen is he will become more important in the eyes of the public as well as the ADMK cadres. Also there is an added problem in the case of Ms. Jayalalitha which was not there in the Kamaraj vs. MGR situation. Kamaraj was a towering personality with unblemished records and an image of absolute honesty and purity in public life, whereas Madam Jayalalitha lacks those things. Vijaykanth has also been campaigning against corruption of both ADMK and DMK leadership. Thus the attack means Ms. Jayalalitha’s corruption also.

When Vijayakanth first entered Tamil Nadu political arena, there was a big discussion about whose vote bank he is cutting into. Wiser observers felt that one should look into his attacks on SUN TV and posturing as black MGR, not to mention about traveling in MGR’s original campaign van. He will be polling anti-DMK and pro-MGR votes only. If Ms. Jayalalitha is to support Mr. Vijayakanth, it will be political hara-kiri for her.

In fine, every politician is pursuing his own private political agenda and the strategy which best suits to achieve the same.

Source: http://indiainteracts.in/columnist/2006/11/10/HISTORY-REPEATS-ITSELF/