What Indira Gandhi's Emergency proved for India

Thirty five years ago, June 25, 1975, when most Indians today were not born, Prime Minister Indira Gandhi imposed a state of Emergency on the country.

Democracy was suspended for 19 long months and India was reduced to a tin-pot dictatorship.

Rediff.com marks the 35th anniversary of that dark phase in India's history with a special series.

Today, distinguished commentator Inder Malhotra notes that the Emergency established that India would be governed, to the extent it can be governed, democratically or not at all.

No one with any claim to rationality would dispute that the Emergency in the mid-seventies of the last century was a sordid chapter in modern Indian history. With a single stroke of the President's pen on the night of June 25, 1975, the world's largest democracy was reduced to a tin-pot dictatorship, one of the many then infesting the Third World.

To those of us who lived through it, the Emergency was a 19-month nightmare. It took an excruciatingly long time to flush out of the system the poison it had pumped into the body politic. In my biography of Indira Gandhi, published in 1989, I had called it 'her worst mistake, indeed cardinal sin.' There is no reason to change that opinion.

No fewer than 100,000 people were arrested and detained indefinitely without trial; many times that number was harassed mercilessly. What a hammer-blow it was to people's liberty as democratic decencies were chillingly underscored in the Supreme Court, by then totally pliant to the prime minister.

The bold and lone dissenter on the bench, Justice H R Khanna, asked Attorney General Niren De whether a citizen had any remedy against being shot by a policeman for no rhyme or reason. 'My Lord,' replied De, 'my conscience is revolted, but under the law at present there is no remedy.'

Yet I would be lacking in objectivity if I fail to take note of how the perspective on the Emergency has changed over the 35 years that have elapsed since then. This process may have been gradual but its outcome was brought home to me vividly at the time of Indira Gandhi's 25th death anniversary on October 31 last year.

From the late sixties up to long years after her assassination the bulk of the Indian intelligentsia was unwilling to listen to any good word about her. Last October its attitude was remarkably different. To be sure, in the talkathon on television channels and articles covering acres of newsprint, a few commentators did consider her 'irremediably evil' just as an equally small number held that she had done no wrong because she could do no wrong.

However, the majority opinion of her was notably positive. Even those who declared that they would never forgive her for imposing the Emergency conceded that though she had indeed sinned, politically speaking, she was also sinned against.

Indeed, there are signs of a growing consensus that the Emergency was 'scripted jointly' by her and JP, as Jayaprakash Narayan was called by one and all. The country's premier sociologist, Andre Beteille, historian Bipan Chandra and scholar Ramchandra Guha agreed that the 'anarchy' that JP was promoting and the 'authoritarianism' of Indira Gandhi and her son, Sanjay, were the 'two sides of the same coin.' Some others ask whether the saintly JP was justified in 'inciting' the armed forces and the police to disobey the government.

There are other reasons for the changing view of the Emergency. A very important one is that much more than half the country's population was born after 1975. It knows little about the Emergency and cares even less. Moreover, with the passage of time, people are realising that governments are capable of doing terrible things without a formal proclamation of the Emergency.

After all, what is the difference between what happened at Singur and Nandigram recently and the Turkman Gate incident in Delhi during the Emergency, or between the officially tolerated depredations of Haryana's khap panchayats today and the forced vasectomies during the Emergency's 'dark days'?

There is no doubt that Indira Gandhi did use the Emergency to inflict lasting damage on the institutions that provide the underpinning to democracy by suborning or subverting them. Ironically, these were founded and nurtured by her even more illustrious father. But the question is whether she alone has to be blamed for this depressing development.

In the first place what did the heads of the august institutions, whose job it was to safeguard the integrity and autonomy of the organisations they presided over, do. They happily succumbed and bent over backwards to comply with the Emergency regime's dictates.

In 2005, eminent lawyer Fali S Nariman wrote an article in which he pitilessly exposed the highest judiciary's feet of clay. A week before the Emergency was clamped down, as additional solicitor general (a job from which he resigned immediately after June 26) he appeared in a detention case on behalf of the government. The three-man bench, headed by A N Ray, who had just become chief justice by superseding three brother judges senior to him, lectured him sternly on the 'citizen's rights and liberties.'

After the Emergency all three changed their lofty stand 180 degrees. As for the press, the nation's watchdog, it is impossible to improve upon the remonstrance to it by L K Advani information minister in the Janata government: 'You were asked only to bend but you chose to crawl.'

It is even more worrisome that though there have been ten prime ministers after Indira Gandhi, including Morarji Desai and Atal Bihari Vajpayee none of them has done anything to restore the autonomy of languishing institutions. On the contrary, the current plight of these is much worse today than in her time.

For instance, the Vajpayee government cynically used the CBI for its political and partisan purposes. Under Manmohan Singh the premier investigative agency has earned the nickname (Congress Bachao Institution).

A vital fact we must all ponder is that when the Emergency was announced (though it had gone into force in secrecy on the previous midnight) there was absolutely no protest against it, never mind resistance to it. For a whole year, thanks to the JP Movement, almost the entire country, from one end to the other, was screaming that Indira Must Go. The press was also baying for blood. But when the hammer-blow actually fell, there was dead silence. No wonder, the prime minister told a confidant: 'Not a dog barked.'

In custody at New Delhi's All India Institute of Medical Sciences, JP told his captors that the capital city was burning but the censors were suppressing the news. They seated him in a luxury car with windows made of one-way glass and drove him through most parts of Delhi. He returned to his hospital bed a dejected man.

On the Emergency's overview, I cannot do better than quote a friendly and objective foreign observer, Granville Austin, who has written a seminal book on the working of the Indian Constitution. In it he candidly states that the Emergency was imposed for the purpose of 'saving one individual's office,' and goes on to say that its imposition was 'not utterly without justification. Opposition parties' frustration had boiled over. The two sides' behaviour had combined to stretch democracy until it snapped.'

He also wrote: 'Ugly as the Emergency was, New Delhi in 1976 was not Berlin under Adolf Hitler ' to which one might add, 'Nor Moscow under Stalin, Beijing under Mao, Santiago under Pinochet or Islamabad under Zia-ul Haq.'

Also it is a comment of sorts on the Emergency, because of which Indira Gandhi suffered a humiliating defeat in the 1977 general election that she was back in power spectacularly in 30 months flat although in Vajpayee's words, she had been 'consigned to the dustbin of history.'

The final and reassuring point about the Emergency is that it cannot be repeated. Leave aside the Constitutional safeguards and the hugely changed configuration of political forces. The material fact is that if Indira Gandhi's Emergency proved anything at all, it established that India would be governed, to the extent it can be governed, democratically or not at all.

http://news.rediff.com/special/2010/jun/23/inder-malhotra-on-35-years-after-the-emergency.htm

How the UPA robbed us of Rs2,80,795 crore

The number in the headline is the amount of money looted by the UPA government from taxpayers and investors since 2004. And all this is from just one sector: petroleum.

The only difference between a Ramalinga Raju, who raided Satyam’s cash chest to bankroll his infrastructure dreams, and the government, which dipped into public sector assets to finance its re-election, is this: Raju cannot legislate away his crimes. Government can.

Let’s go back to the first number: Rs2,80,795 crore. I owe this piece of info to my colleague Mayank Aggarwal, who had put in an RTI query to the ministry of petroleum and natural gas asking them how much money was transferred from profit-making oil companies to loss-making ones to fund the subsidisation of kerosene, cooking gas and diesel (among other things).

The answer he got was frightening. Between 2004-05 and 2009-10, the three most profitable oil and gas companies (ONGC, GAIL and Oil India) were summarily asked to hand over Rs1,12,592 crore to three loss-making oil marketing companies.

That’s nearly three times the current year’s central outlay for NREGA, the flagship social security scheme of the UPA. But even Rs1,12,592 crore wasn’t enough to staunch the bleeding of Indian Oil, BPCL and HPCL. Over and above the robbery of three profit-making oil companies, the government had to raid the taxpayer’s chest for another Rs1,68,203 crore over 2005-10 (paid through oil bonds) to ensure the marketing companies stayed afloat.

Now, let’s restate the full extent of the skullduggery. To ensure that oil prices did not rock its electoral boat, it transferred Rs1,12,592 crore from publicly-listed profit-makers to the loss-makers, but there’s a procedural complication here.

Politicians & Corruption

Cartoon Source:
http://lifesacomicstrip.blogspot.com/2009/09/politicians-and-money.html

The government itself owns majority stakes in these profit-makers, so the real extent of money transferred from private investors is equal only to the level of public shareholding in these companies.

Since the public shareholding is 25.86% in ONGC, 21.57% in Oil India and 42.18% in GAIL, private investors were cheated of Rs29,991 crore in the process. That’s their share of profits in ONGC, Oil India and GAIL that got transferred to the marketing companies. Investors in these three companies can approach Sebi and ask it to take action against the promoter (the government) for corporate misgovernance and misappropriation of shareholders funds.

To be sure, this is not a point that has not been made before. What we are now clear about is the exact extent of the government’s bad politico-economic decisions that investors and taxpayers finally ended up paying for.

Misgovernance and fraud is built into the public sector primarily because politicians use public assets for private ends, including financing their own re-election.

Let’s also remember, the Rs2,80,795 crore scandal is only the tip of the iceberg. If we add up the subsidies handed over to fertiliser companies, farmers and the Food Corporation of India (a substantial part of the grain mountain that is now being fed to rats), the losses will be truly stupendous.

The best thing the UPA did recently was thus to move towards oil price deregulation, but we are going to continue to pay for past follies. A case in point is the Direct Tax Code (DTC) that was recently cleared by the Union cabinet. Originally touted as a big deal for taxpayers, it has been reduced to a minor concession, thanks to past overspending.

The original idea behind the DTC was to move to a tax system that was transparent and easy to administer, but the UPA cannot afford it anymore. A mountain of work has, thus, yielded a mouse. After producing two draft codes for public discussion, finance minister Pranab Mukherjee has more or less opted for incrementalism rather than radical change.

The initial proposal was simple enough: give taxpayers a large dose of tax relief, lump all exemptions into one package, and make the tax system less complicated. If Mukherjee had stuck to that goal, taxpayers would have surrendered small reliefs here and there and gained big on tax slabs and choice of tax-free investment avenues. But now Mukherjee’s DTC is a pale shadow of its former self.

Under the original draft proposal, taxpayers in the higher brackets would have saved more, as the idea was that the lowest rate of 10% would cover incomes upto Rs10 lakh. The middle rate of 20% would apply to incomes in the Rs10-25 lakh bracket, and the top rate of 30% to incomes above Rs25 lakh. As things stand now, the tax-free bracket merely moves up from Rs1.6 lakh to Rs2 lakh.

The 10%, 20% and 30% brackets also shrink to Rs 2-5lakh, Rs5-10-lakh and Rs10 lakh plus.

This is incrementalism at its worst, and Pranab-da has missed a golden opportunity to empower taxpayers. Having robbed them in the past, he cannot play Robin Hood now.

The number in the headline is the amount of money looted by the UPA government from taxpayers and investors since 2004. And all this is from just one sector: petroleum.

The only difference between a Ramalinga Raju, who raided Satyam’s cash chest to bankroll his infrastructure dreams, and the government, which dipped into public sector assets to finance its re-election, is this: Raju cannot legislate away his crimes. Government can.

Let’s go back to the first number: Rs2,80,795 crore. I owe this piece of info to my colleague Mayank Aggarwal, who had put in an RTI query to the ministry of petroleum and natural gas asking them how much money was transferred from profit-making oil companies to loss-making ones to fund the subsidisation of kerosene, cooking gas and diesel (among other things).
The answer he got was frightening. Between 2004-05 and 2009-10, the three most profitable oil and gas companies (ONGC, GAIL and Oil India) were summarily asked to hand over Rs1,12,592 crore to three loss-making oil marketing companies.

That’s nearly three times the current year’s central outlay for NREGA, the flagship social security scheme of the UPA. But even Rs1,12,592 crore wasn’t enough to staunch the bleeding of Indian Oil, BPCL and HPCL. Over and above the robbery of three profit-making oil companies, the government had to raid the taxpayer’s chest for another Rs1,68,203 crore over 2005-10 (paid through oil bonds) to ensure the marketing companies stayed afloat.

Now, let’s restate the full extent of the skullduggery. To ensure that oil prices did not rock its electoral boat, it transferred Rs1,12,592 crore from publicly-listed profit-makers to the loss-makers, but there’s a procedural complication here.

The government itself owns majority stakes in these profit-makers, so the real extent of money transferred from private investors is equal only to the level of public shareholding in these companies.

Since the public shareholding is 25.86% in ONGC, 21.57% in Oil India and 42.18% in GAIL, private investors were cheated of Rs29,991 crore in the process. That’s their share of profits in ONGC, Oil India and GAIL that got transferred to the marketing companies. Investors in these three companies can approach Sebi and ask it to take action against the promoter (the government) for corporate misgovernance and misappropriation of shareholders funds.

To be sure, this is not a point that has not been made before. What we are now clear about is the exact extent of the government’s bad politico-economic decisions that investors and taxpayers finally ended up paying for.

Misgovernance and fraud is built into the public sector primarily because politicians use public assets for private ends, including financing their own re-election.

Let’s also remember, the Rs2,80,795 crore scandal is only the tip of the iceberg. If we add up the subsidies handed over to fertiliser companies, farmers and the Food Corporation of India (a substantial part of the grain mountain that is now being fed to rats), the losses will be truly stupendous.

The best thing the UPA did recently was thus to move towards oil price deregulation, but we are going to continue to pay for past follies. A case in point is the Direct Tax Code (DTC) that was recently cleared by the Union cabinet. Originally touted as a big deal for taxpayers, it has been reduced to a minor concession, thanks to past overspending.

The original idea behind the DTC was to move to a tax system that was transparent and easy to administer, but the UPA cannot afford it anymore. A mountain of work has, thus, yielded a mouse. After producing two draft codes for public discussion, finance minister Pranab Mukherjee has more or less opted for incrementalism rather than radical change.

The initial proposal was simple enough: give taxpayers a large dose of tax relief, lump all exemptions into one package, and make the tax system less complicated. If Mukherjee had stuck to that goal, taxpayers would have surrendered small reliefs here and there and gained big on tax slabs and choice of tax-free investment avenues. But now Mukherjee’s DTC is a pale shadow of its former self.

Under the original draft proposal, taxpayers in the higher brackets would have saved more, as the idea was that the lowest rate of 10% would cover incomes upto Rs10 lakh. The middle rate of 20% would apply to incomes in the Rs10-25 lakh bracket, and the top rate of 30% to incomes above Rs25 lakh. As things stand now, the tax-free bracket merely moves up from Rs1.6 lakh to Rs2 lakh.

The 10%, 20% and 30% brackets also shrink to Rs 2-5lakh, Rs5-10-lakh and Rs10 lakh plus. This is incrementalism at its worst, and Pranab-da has missed a golden opportunity to empower taxpayers. Having robbed them in the past, he cannot play Robin Hood now.

http://thecandideye.wordpress.com/category/indian-politics/sonia-gandhi/

அரசு பஸ்களிலும் கட்டணக் கொள்ளை

சென்னை, ​​ நவ.​ 4:​ தனியார் ஆம்னி பஸ்களைப்போல் அரசு பஸ்களும் கட்டணக் கொள்ளையில் ஈடுபட்டு வருவது பயணிகளிடையே பெரும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

பண்டிகை மற்றும் விடுமுறைக் காலங்களில் சென்னையிலிருந்து சொந்த ஊர்களுக்கு செல்பவர்களில் பெரும்பாலானோருக்கு ரயில்களில் இடம் கிடைப்பதில்லை.​ இதனால் இவர்கள் அனைவரும் பஸ்களை நம்ப வேண்டிய சூழ்நிலைக்குத் தள்ளப்படுகின்றனர்.​ இதை சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொள்ளும் ஆம்னி பஸ்கள்,​​ கட்டணத்தை இருமடங்காக உயர்த்தி கொள்ளையில் ஈடுபடுகின்றனர்.​ இந்த நிலையில்,​​ புதன்கிழமை ​(நவ.​ 3) இரவு சென்னையிலிருந்து வெளியூர் செல்லும் சில அரசு பஸ்களிலும் இருமடங்கு கட்டணம் வசூலிக்கப்பட்டுள்ளது.

தனியார் பஸ்களில் கூடுதல் கட்டணம் வசூலித்தால் கடும் நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என சென்னை மாநகர காவல் துறையும்,​​ அரசும் எச்சரித்து வரும் நிலையில் அரசு பஸ்களிலும் கொள்ளை நடைபெறுவது பயணிகளிடையே அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது.​ அரசு பஸ் நடத்துநர்கள் வெளிப்படையாகவே இந்த கூடுதல் வசூலில் ஈடுபடுகின்றனர்.​ கூடுதல் கட்டணம் குறித்து கேள்வி கேட்பவர்களிடம் "இஷ்டமிருந்தால் பஸ்ஸில் ஏறு;​ அல்லது யாரிடம் வேண்டுமானாலும் புகார் தெரிவித்துக்கொள்' என நடத்துநர்கள் கூறுவதாகவும் பயணிகள் புகார் தெரிவிக்கின்றனர்.

இதே நிலை வியாழக்கிழமையும் தொடர்ந்தது.​ அரசு சாதாரண பஸ்ஸில் சென்னையிலிருந்து ஈரோடு செல்வதற்கான டிக்கெட் கட்டணம் ரூ.​ 135.​ ஆனால்,​​ கோயம்பேடு பஸ்நிலையத்திலிருந்து மாலை 6 மணிக்கு புறப்பட்ட "டி.என்.-33 என்-2358' ​(191 சி.பி.இ.)​ என்ற எண் கொண்ட தமிழ்நாடு அரசு ​(கோவை)​ பஸ்ஸில் அனைத்துப் பயணிகளிடமும் கட்டணமாக ரூ.​ 200 வசூலிக்கப்பட்டது.​ இதுதொடர்பாக பஸ்நிலைய அலுவலகத்தில் உள்ள சம்பந்தப்பட்ட அதிகாரியிடம் பயணிகள் புகார் தெரிவித்தும் எந்தப் பலனும் இல்லை.

இது குறித்து அந்த பஸ்ஸில் பயணம் செய்ய முற்பட்ட பயணி ரமேஷ் கூறியது:​ "இந்த பஸ் மட்டும்தான் முன்பதிவு இல்லாதது.​ இதற்கு பிறகு வரும் பஸ்கள் அனைத்தும் இருக்கை முன்பதிவு செய்யப்பட்டவை' என அந்த பஸ்ஸின் நடத்துநர் கூறியதால்,​​ பெரும்பாலான பயணிகள் வேறு வழியின்றி கூடுதல் கட்டணம் கொடுத்து டிக்கெட் வாங்கினர்.

நானும், ​​ ஒரு சில பயணிகள் மட்டும் பஸ்நிலையத்தில் அமைந்துள்ள சம்பந்தப்பட்ட கோட்ட அலுவலகத்தின் ஆய்வாளர் சண்முகத்திடம் சென்று புகார் தெரிவித்தோம்.​ ​

உடனடியாக சம்பவ இடத்துக்கு வந்த அவர் "கூடுதல் கட்டணம் வசூலிக்கக் கூடாது.​ சாதாரண கட்டணமே வசூலிக்க வேண்டும்' என சம்பந்தப்பட்ட நடத்துனரை பெயரளவுக்கு அறிவுறுத்தினார்.​ ​

ஆய்வாளர் சென்றதும்,​​ நடத்துநர் மீண்டும் கூடுதல் கட்டணத்துக்கே டிக்கெட்டை விற்பனை செய்தார்.​ இதனால்,​​ அந்த பஸ்ஸில் ஏறுவதை தவிர்த்து விட்டோம் என்றார்.​ ​

இது குறித்து பஸ்நிலைய பாதுகாப்புப் பணியில் இருந்த போலீஸ் அதிகாரியிடம் கேள்வி எழுப்பியபோது,​​ பஸ் நிலையத்தில் பாதுகாப்புப் பணியில் ஈடுபட மட்டும்தான் நாங்கள் அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளோம்.​ கூடுதல் கட்டண புகார் மீது நடவடிக்கை எடுக்குமாறு எங்களுக்கு அறிவுரை எதுவும் வழங்கப்படவில்லை என்றார்.

Courtesy:dinamani.com

The color of the most experienced Indian Politician...Dr. Karunanidhi

Dr. Kalaignar Karunanidhi, is considered the most experienced politician in indian political circles.. and is known best as a shrewd politician and a great writer and poet in the language Tamil.

Firstly, lets not misunderstand things here.. He is prefixed Dr. because some nice professional university conferred on him the decree of the Doctor. He is often (or always) referred to as 'kalaignar', meaning 'artist' or sometimes 'expert', in tamil, though he is not the greatest of all tamil poets or writers known or existing. But atleast the media sweetly (or out of force and fear) calls him Dr. Kalaignar M. karunanidhi.

karunanidhi founded the 'Dravida munnetra kalagam' or DMK, a regional party in Tamilnadu India, and has also been the leader of this party since a long time. Though there are debates as to whether he was the real founder or leader of the party, or did he hijack resources and everything for the party from the late Mr.M.G.Ramachandran's party, Whatever be it, we now have DMK as the leading political party in Tamilnadu, having karunanidhi as its leader, karunanidhi's sons realtives and loyalists as its senior executives, and also this party has governed the state Tamilnadu 5 times (though not in succession ever), with karunanidhi as the Chief Minister.

While this post or any part of me, has no interest in discussing anything about the DMK, let alone their victories in elections, or comparisons with other equally nice politicians or parties, or discuss anything about their government of the state... I would just rephrase or just mention what many tamilians almost have come to consider as general knowledge about DMK, karunanidhi or, related people or factions.

We will start with .. a report from one DVAC (Directorate of Vigilance and Anti-Corruption) enquiry which boldly went on to state that DMK practices a "scientific way of corruption"...which I believe is very much true because you could see all reforms and decisions of the party indirectly link up to some source of revenue by means of sale of something that the party or party members trade.

It works like this.

How to scam Scientifically (add 'in 21 days' if you like it that way):
1. You make a decision to build 4 bridges for helping transportation infrastructure in the city.

2. You help your relatives, family and loyalists setup raw material dealerships for all raw materials that are required.

3. Such dealerships purchase lower grade of material than that gets invoiced. and suggest your contractors to buy and use these materials and allow the invoicing and payment process to be smooth so that no politics need be made during the construction of the bridge.

4. In exchange the contractors and engineers get the DMK's trust and friendship, and very importantly more projects even if they bid at chiefly high costs than competitors.

At the end of the day,

1. What people get is a not-bad quality infrastructure but paying through taxes atleast 20 to 30 times the actual commercial cost.

2. Contract organizations get more projects. DMK gets credits for making available the better infrastructure.

3. DMK senior executives and most party men are left wealthier due to sale of materials at very high costs. That is apart from the percentage customary loot political parties make for awarding projects to a friendly contractor.

Its always made me wonder, about the irony in India, that while people always seem to know the color* of most politicians in the country, but very often, who they finally vote for during elections doesn't seem to reflect this understanding or knowledge.

[ * color, here means the inner mind of a person while he/she manages to present himself/herself to people who can't read their minds ]

Now to finish this post possibly attempting to cut a long story short, to save ourselves time in reading other important things than reading about indian politics, I will tell you a story.

The story so far:

DMK karunanidhi's relatives, the Marans, are popular for thier television business, and their once held ministerial positions in the central government of India.

Murasoli maran, a relative of karunanidhi, also a loyalist and party member of the DMK, rose up to the level of being communications and industries minister of India.. after many other positions and ministries he helped or he managed. During his tenure, he educated his two sons Dayanidhi and Kalanidhi well enough that they currently (or atleast until recently) were important advisors or sympathisers for the party directly or indirectly.

The maran sons raised the SUN TV network, and bought a few print media companies to double their medium and reach .. all built from scratch, with love, care, good management, and also with help directly or indirectly from the ministry of communications which was managed by their father.

The marans and their media companies, openly and directly supported the DMK's political interests, by publishing and broadcasting, news and content that was biased to the DMK. Especially the news that their media carried, were woven with close communication and advice from the DMK functionaries or other DMK sympathizers like them, or sometimes guided by the leader karunanidhi himself behaving like an Editor of their News content.

After a point in time, even till today, there's never a day or a news bulletin on their TV channel or magazines or newspapers, that forgets/sidelines some news or the other about karunanidhi, or if nothing is there, they carry karunanidhi's thoughts for the day.

Meanwhile, SUN TV network became an empire, with atleast one channel in every south Indian states regional language, conquering south India, truly of its hard work and good management, and not to forget the little help from ministry on acquiring licenses to broadcast quickly.

The SUN network empire became one of the media moghuls in the world, rated next only to the STAR TV network when it came to coverage, and rated No.1 in India, and Asia as a whole.

To be honest, except for their news which is biased, and programmes or interviews that are biased with political interests, especially during elections in the state of Tamilnadu, all their other programmes are of considerable quality and are marketed and promoted, the best.

Their newspapers, magazines, are royally second rated and biased, and if they are selling its only because they get zero-cost Advertizing times on the Television empire SUN TV.

Thier Opponents end up criticizing their growth and programmes totally to the DMK's influence and politics, but, the political interest and help could not have got them their coverage and revenues unless they had 90% support from their programmes and importantly the makers and staff of these programmes in their offices.

Few years back, Murasoli Maran, father of the Marans died due to ill health, and the family made the best use of their media to mourn his death for atleast as long as they mourned in their houses.

After the death of Murasoli Maran, the ministry for information became vacant, and a subsequent election to form the central government saw Mr.Karunanidhi's thrust, political influence, and power play getting the ministry's control to a fresh new politician Dayanidhi Maran, the younger son of Murasoli Maran.

While many things happened in the media industry of India apart from the marans, whether they helped it happen or not, the most important thing that happened was 'Sting operations'.

Every other TV News channel caught up on politicians accepting bribes, through hidden cameras. Sometimes rich people bribing police officers and getting away with crimes and murders they commit..were also exposed or promoted heavily, so much so that the judicial activism in India today was also an outcome of these bold efforts by Television channels.

Collectively people in India seem to have grown a long-time-disabled hormone or gene that protests corruption at any level in the country, rather than tolerating it and continuing to grow the practise of bribing government officials. It was not long ago, that some indians considered working in the government a quick-and-easy model for earning lot of money and influence considering the amount of bribes every other senior officer in the government gets paid... be it in the police departments, or military and defence, or in government offices or directly as a politician in the government.

Probably tempted by this, SUN TV and its media magazines and newspapers also started to carry reports of small sting operations and news, to boost their viewership or readership.

As SUN TV didn't find much guts to do sting operations on politicians even the opposition politicians for they were afraid how it was going to be taken by their relatives at the DMK, they did sensitizing news articles on hotels and pubs that had late night adult parties, or the likes. And very often they created havoc in the opposition's camp by producing news against the opposition with artificially created evidence supported by people who they paid for acting and saying things that they asked for, on camera.

It is during one of these days that they hired AC Neilsen to do a survey with people for understanding who will be the successor to the DMK's leadership, which is currently held by karunanidhi who is old enough for things... this was apart from many other sensitive surveys that were conducted, to publish results in a tamil daily Dinakaran which was run by the marans.

The survey of successorship, gave obvious results, no matter whether it was a real survey or just an act with using the name of AC Nielsen, it declared karunanidhi's son M.K.Stalin as the probable, against another son M.K.Azhagiri.

This, for obvious reasons triggered a protest from the losing son of karunanidhi M.K.Azhagiri's camp, which ended up when the Dinakaran Madurai office went in flames killing 3 staff members.

So gruesome this was, that neither the marans nor the DMK expected it to end up killing 3 innocents which could easily make them all accountable with evidence now. The marans immediately announced 15 Lakhs to each grieving family of the dead (or murdered). And, the DMK leader karunanidhi was forced to move the case to Central Bureau of Investigation (CBI), though he would not want it to since it could directly allow the CBI question his sons and his extended family.

Now, to keep up with their committments to their employees, the marans supported protests by their company staff against the killing, and all members of the media from other newspapers, channels etc., participated in the protests.

This greusome killing of 3, what karunanidhi prefers to call an accident, created the bisection, between the marans and the DMK leader's immediate family that was long awaited by people in tamilnadu and the staff of the maran companies.

And everyday its bringing up the colors of karunanidhi and his crude mind and shrewd politics, which is gradually but willing making the gap bigger between the once brotherhood relationship with the marans.

The Colors of karunanidhi:

> karunanidhi hosts a party, the very next day of the "accident", celebrating his 50 years in business (or in politics), as member of assembly, which was attended by all "distinguished" politicians, including, Prime minister Mr. ManMohan singh, ruling congress party national president Mrs. Sonia Gandhi, Mr. Lalu prasad yadav, and other like politicians and guests.

> karunanidhi condemning protests by the media in relation to the so-called accident, especially protests by marans and their company staff.

> karunanidhi says the case is handed over to the CBI, so nobody should protest against anybody. Wait for action to be taken.

> karunanidhi conveys his interest indirectly to political circles and the central government, in removing dayanidhi maran from his ministerial berth, ahead of a DMK party general meeting. Dayanidhi maran resigns his ministerial position in the central government, noting he doesn't want to stay a minute if his leader karunidhi has other plans.

> karunanidhi suggest and finally gets another of his 13 ministers in the central government Raja, the additional responsibility of being the Information and broadcasting minister.

> karunanidhi appoints a party member as a new minister in the central government without any responsibilities, to replace the ministerial berth vacated by Dayanidhi Maran, so that no other party at the national level tries to occupy the vacated slot, and to keep the number of central ministers under him at 13.

> karunanidhi says 'they' (he means DMK party workers and other family members) are going to start a new TV channel. (This can be very easily understood as to support DMKs future interests considering karunanidhi wants to move away from SUN TV marans and cant expect much out of them or their TV channels anymore, for promoting DMK)

May I take your consent to wish, on behalf of us, All the very best to Mr.Karunanidhi and his "nuclear" family with the new channel and the future of DMK.

--------
Honest Disclaimer:
The article has not got into the physciartic explanations or inferences of Mr.karunanithi's mind, because as an author I don't have the experience or legitimacy to discuss those aspects directly.

The article expects the reader to feel the different thoughts running in Mr.Karunanithi's mind during the above mentioned phases of his political life, and understand the colors of the politician, whom all politicians in India consider the most experienced politician of the country.

The above article is constructed based on facts that are publicized or exposed or broadcasted in newspapers, television, and other media, over the years of DMK's existence.

If all the media and television and journalists, were all writing false news or information, based on their own perspective of things, over many years till now, then the above article is just a piece of junk and kindly feel free to ignore it or not believe it, consider that I apologize my best, to you already, for writing false information on my blog, and lets live and let "others" with many colors also live even if it will need lot of tolerance.

I do not have interest in proving or producing any evidence whatsoever, to any level on the above content.

Thank you for using your esteemed judgement in valuing/trusting the contents and facts in the above article.

http://www.harishpalaniappan.com/archives/2007/05/the-color-of-th.html

M.G.R. - History will ever remember

இதுவே ஓர் ஊழல்தான்!

தலையங்கம்: இதுவே ஓர் ஊழல்தான்!

First Published : 05 Nov 2010 12:00:00 AM IST

Last Updated : 05 Nov 2010 12:12:56 AM IST

இந்தியா முழுவதிலும் எந்தவொரு கூட்டம் என்றாலும்,​​ அது அரசியல் மாநாடாக இருந்தாலும் அல்லது தெருமுனைக் கூட்டம் என்றாலும்கூட,​​ ஊழல் என்கிற சொல் இல்லாமல் நடத்த முடியாது.​ ஆனாலும் ஊழல் என்பதைப் பற்றிப் பேசாமல் ஒரு கூட்டம் நடத்த வேண்டும் என்று முன்தீர்மானம் போட்டுக்கொண்டு நடத்தியது போலத்தான் இருந்தது சமீபத்தில் நடந்து முடிந்திருக்கும் அகில இந்திய காங்கிரஸ் கமிட்டிக் கூட்டம்.

இந்தக் கூட்டத்தில் பேசிய முக்கியப் பேச்சாளர்கள் மற்றும் கட்சியின் கொள்கை முடிவுகளைத் தீர்மானிக்கும் பொறுப்பில் உள்ளவர்களான கட்சித் தலைவி சோனியா காந்தி,​​ பொதுச்செயலர் ராகுல் காந்தி,​​ பிரதமர் மன்மோகன் சிங் மூவருமே சமீபகாலமாக மக்கள் மன்றத்தை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்திய ஸ்பெக்ட்ரம்,​​ ஆதர்ஷ்,​​ காமன்வெல்த் போன்ற மகா ஊழல்கள் பற்றியே பேசாமல்,​​ எளிய மக்கள் ​(ஆம்ஆத்மி)​ பற்றியும் ஏழைகளுக்கான நலஉதவித் திட்டங்கள் பற்றியும்தான் பேசினார்கள்.​ ஊழலை ஒரு பிரச்னையாகவே இவர்கள் கருதவில்லை என்பதைத்தானே அது காட்டுகிறது.​ ​

இந்தியாவில் அறிவுஜீவிகள் முதல் டீக்கடையில் அமர்ந்திருக்கும் சாதாரண மக்கள் உள்பட பேசுகிற மூன்று முக்கிய ஊழல்கள்,​​ காமன்வெல்த் விளையாட்டுப் போட்டி ஊழல்,​​ ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழல்,​​ மும்பையில் நடைபெற்றுள்ள வீடுகட்டும் நிறுவனங்களுக்கும் மகாராஷ்டிர அமைச்சர்களுக்கும் தொடர்புடைய நிலஒதுக்கீடு முறைகேடுகள்.​ இந்த மூன்றிலும் காங்கிரஸ் கட்சிக்குத் தொடர்பு இல்லாமல் இல்லை.​ ஆனால் இவை எதுவுமே நடக்கவில்லை என்பதுபோல அகில இந்திய காங்கிரஸ் கமிட்டி மாநாடு நடந்து முடிந்திருக்கிறது.

காமன் வெல்த் விளையாட்டுப் போட்டிகளில் நடைபெற்ற ஊழலுக்கு முக்கிய காரணம் கல்மாதி என்றாலும் அவர் வெறும் பினாமிதான்.​ இந்த ஊழலின் பணத்தை உறிஞ்சிய வாய்க்கால் வழி காங்கிரஸில்தான் என்பது ஊரறிந்த உண்மை.​ மகாராஷ்டிர மாநில ஊழலிலும்கூட தற்போது அம்மாநில முதலமைச்சர் சவாணுக்கும் மத்திய அமைச்சரவையில் இடம் பெற்றுள்ள இரண்டு அமைச்சர்களுக்கும் நேரடித் தொடர்பு இருப்பது நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது.​ 2ஜி ஸ்பெக்ட்ரம் ஊழலில்,​​ கூட்டணிக் கட்சியான திமுகவின் அமைச்சர் ஆ.​ ராசா மீது குற்றம் சாட்டப்பட்டுள்ளது.​ இதில் காங்கிரஸ் தன்னை கறைபடியாத கையாகக் காட்டிக்கொண்டாலும்,​​ அமைச்சர் ராசா ஒரு பேட்டியின் போது ஆத்திரத்துடன் குறிப்பிட்டதைப் போல,​​ பிரதமருக்கு எல்லாம் தெரியும் என்பதில் பல அர்த்தங்கள் புதைந்து கிடக்கின்றன.

இந்த மூன்று பெரும் ஊழல்களிலும் காங்கிரஸ் தன் கருத்தை வெளிப்படுத்தியிருக்க வேண்டும்.​ இது யாருடைய தவறு,​​ இதனால் கட்சிக்கு ஏற்பட்டுள்ள களங்கம் என்ன,​​ இதை எப்படிப் போக்குவது,​​ கூட்டணிக் கட்சிகளால் தாங்கள் சுமக்க நேரும் சிலுவைகள் உண்டென்றால் அதற்குத் தீர்வு என்ன,​​ இதற்காக ஆட்சியை இழக்கவும் காங்கிரஸ் தயாராக இருக்கிறதா இல்லையா என்பதைச் செயற்குழுவில் பேசி,​​ கொள்கை முடிவுகள் காணப்பட்டிருக்க வேண்டும்.​ ​

ஆனால்,​​ இந்தக் கூட்டத்தில் பேசிய தலைவர்கள் யாருமே இதைப் பற்றியெல்லாம் ​ பேசவில்லை.​ இந்தக் கூட்டத்தில் பிரதமர் மன்மோகன் சிங் பேசியிருப்பதைக் கேட்டால் சிரிப்புதான் வருகிறது.​ அவர் சொல்லியிருக்கிறார் -​ காங்கிரஸ் என்பது வெறும் சாதாரணக் கட்சி அல்ல.​ காங்கிரஸ் கட்சிதான் நவீன இந்தியாவை உருவாக்கியது.​ காங்கிரஸ் போன்ற சிறந்த கட்சி இந்தியாவுக்குத் தேவையாக இருக்கிறது.​ காங்கிரஸ் எந்த அளவுக்கு வலிமை பெறுகிறதோ அந்த அளவுக்கு தேசம் வலிமை பெறும்.

வலிமை என்று எதைச் சொல்கிறார் மன்மோகன் சிங்?​ ஊழலால் கிடைக்கும் பண பலத்தையா?​ புரியவில்லை.​ எல்லாம்வல்ல இறைவனைப்போல அங்கிங்கெனாதபடி இந்தியா முழுவதும் எங்கும் வியாபித்து நிற்பது ஊழல் மட்டும்தான் என்பது உலகறிந்த உண்மை.​ மறைந்த முன்னாள் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தி,​​ 1985-ம் ஆண்டு மும்பையில் நடந்த அகில இந்திய காங்கிரஸ் மாநாட்டில்,​​ அரசால் செலவிடப்படும் ஒவ்வொரு ரூபாயிலும் வெறும் 15 பைசாதான் பயனாளியைச் சென்றடைகிறது என்று வருத்தப்பட்டுப் பேசியது,​​ பிரதமர் மன்மோகன் சிங்குக்கும்,​​ ராகுல் காந்திக்கும் தெரியாவிட்டாலும்,​​ உடனிருந்த சோனியா காந்திக்கும்,​​ மூத்த காங்கிரஸ் தலைவர்களுக்கும் தெரியாமல் இருந்திருக்காது.​ இடைப்பட்ட கால் நூற்றாண்டு காலத்தில் இந்த 15 பைசாவை 16 பைசாவாகவாவது உயர்த்த முடிந்திருக்கிறதா என்பதையாவது பிரதமர் இந்த மாநாட்டின்மூலம் நாட்டுக்குத் தெரிவித்திருக்கலாம்.​ சுதந்திர இந்தியாவில் அதிகமான ஆண்டுகள் ஆட்சிக் கட்டிலில் இருந்திருக்கும் கட்சி காங்கிரஸ்தான் என்கிற முறையில்,​​ உலகத்திலேயே மிக அதிகமான ஊழல் உள்ள நாடுகளில் ஒன்றாக இந்தியா மாறிவிட்டிருப்பதற்குக் காங்கிரஸ் பொறுப்பேற்காமல் இருக்க முடியாது.​ காங்கிரஸ் மாநாட்டில் ஊழலைப்பற்றிப் பேசவே வேண்டாம் என்று நினைத்து ​ செயல்பட்டிருப்பது,​​ பூனை கண்ணை மூடினால் ​ உலகம் இருண்டுவிடும் கதையாக அல்லவா இருக்கிறது?​ ​ ​

நரகாசுரனை கொன்றழித்த நாள்தான் தீபாவளி என்று கொண்டாடப்படுகிறது.​ இந்தியாவின் இன்றைய நரகாசுரன்-​ ஊழல்தான் என்று யாராவது பிரதமரிடமும்,​​ சோனியா காந்தியிடமும் ராகுல் காந்தியிடமும் சொன்னால் தேவலாம்.​ முழுப்பூசணிக்காயை சோற்றில் மறைக்கப் பார்த்திருக்கிறார்கள்.​ வாழ்க சோனியா காந்தியின் காங்கிரஸ்!

Courtesy: http://dinamani.com

தேர்தல் நேர சமரசம்...

தலையங்கம்:

First Published : 04 Nov 2010 12:00:00 AM IST

Last Updated : 04 Nov 2010 02:24:45 AM IST

பொதுவிநியோக மையங்களில் தற்போது தகுதிநீக்கம் செய்யப்பட்டுள்ள குடும்ப அட்டைகளுக்கும் தொடர்ந்து பொருள்கள் வழங்கலாம் என்று தமிழக முதல்வர் உத்தரவிட்டுள்ளார். இதனால் சுமார் 20 லட்சம் குடும்ப அட்டைகள் மீண்டும் உயிர் பெறுகின்றன. இது தாற்காலிகமானதுதான். ஆனாலும், வரவிருக்கும் பொதுத்தேர்தல் வரை இந்தக் குடும்ப அட்டைகளுக்கு உயிர் இருக்கும் என்பதை மட்டும் உறுதியாகச் சொல்ல முடியும்.

தமிழ்நாட்டில் மொத்தம் 1.94 கோடி குடும்ப அட்டைகள் உள்ளன. திமுக ஆட்சிப் பொறுப்பு ஏற்ற நாள் தொடங்கி, கடந்த மாதம் வரை சுமார் 15 லட்சம் புதிய அட்டைகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன. தமிழகத்தில் நடைபெற்ற குடும்ப அட்டை சரிபார்ப்புப் பணியின் இறுதி நடவடிக்கையில் சுமார் 10 லட்சம் போலி குடும்ப அட்டைகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. மேலும் 20 லட்சம் குடும்ப அட்டைகள் தகுதிநீக்கம் செய்யப்பட்டன.

இந்த 20 லட்சம் குடும்ப அட்டைகளில் 75 விழுக்காடு உண்மையான குடும்ப அட்டைகள் என்பதும், மற்றவை தகுதிநீக்கம் செய்யப்பட்டதற்குக் காரணமானவர்கள் சரிபார்ப்புப் பணியைச் செய்த அரசு ஊழியர்கள் என்பதும்தான், இப்போது மீண்டும் இத்தகைய தகுதிநீக்கம் செய்யப்பட்ட அட்டைகளுக்குப் பொருள் வழங்குவதை அனுமதிக்கும் கட்டாயம் ஏற்படக் காரணம்.

போலி குடும்ப அட்டைகளைக் களையெடுக்கும் பணியில் ஈடுபட்டவர்கள் வீடுதோறும் சென்று களஆய்வு செய்ய வேண்டும் என்று உத்தரவிடப்பட்டும், இந்தப் பணிக்காக ஒவ்வோர் அட்டைக்கும் ரூ. 5 வரை ஊதியம் அளிக்கப்பட்டும்கூட, இந்தக் களஆய்வு சரியாகச் செய்யப்படவில்லை என்பதே உண்மை.

களஆய்வில் ஈடுபட்டவர்கள் வீடுதோறும் சென்று கள ஆய்வு செய்யாமல், ஏதாவது ஓரிடத்தில் அமர்ந்துகொண்டு, அனைவரும் தங்களிடம் அட்டைகளைக் கொண்டுவந்து காட்டி சான்று பெறுமாறு செய்தனர். இன்னும் சிலர் மிக செüகரியமாக, நியாயவிலைக் கடைக்கே மாலை நேரத்தில் வருமாறு தகவல் அனுப்பி அங்கேயே உட்கார்ந்து சரிபார்த்துவிட்டனர். இத்தகைய கணக்கெடுப்பை போலிகள் பயன்படுத்திக்கொண்டனர், பாவம் உண்மையான அப்பாவிக் குடும்ப அட்டைதாரர்கள் பலியாகினர். பெரும்பாலான குடும்ப அட்டைகள் நீக்கப்பட்டதுதான் மிச்சம். மீண்டும் தங்கள் குடும்ப அட்டைக்கு உயிர்ப் பிச்சை கேட்டு நடையாய் நடந்து அலைந்ததுதான் லாபம்.

தகுதிநீக்கம் செய்யப்பட்டவர்களில் குறைந்தபட்சமாக 10 லட்சம் பேர் உண்மையான குடும்ப அட்டைதாரர்களாக இருப்பார்கள். ஒரு குடும்பத்துக்குச் சராசரியாக 5 வாக்குகள் என்றாலும்கூட, இந்தக் குடும்பங்களின் கோபத்தின் எதிரொலியாக 50 லட்சம் வாக்குகளை இழக்க நேரிடும் என்கிற அச்சம்தான் இப்போது, தகுதிநீக்கம் செய்யப்பட்ட அட்டைகளுக்கும் பொருள் வழங்கும் உத்தரவுக்குக் காரணம்.

தகுதிநீக்கம் செய்யப்பட்டவர்கள் தாங்கள் உண்மையான குடும்ப அட்டைதாரர்கள் என்று மனு கொடுத்த வேளையில் அவர்களை மட்டுமாகிலும் வீடுதோறும் சென்று மறுபடியும் ஆய்வு செய்திருந்தால், இத்தகைய நிலைமை ஏற்பட்டிருக்காது என்பதுடன், மேலும் சில லட்சம் போலி அட்டைகள் களையப்படும் நிலைமை உருவாகியிருக்கும். ஆனால் அதைவிடுத்து, இப்போது அனைவருக்கும் பொருள் விநியோகம் என்கிற சமரச நிலைமைக்கு அரசு ஆளாகியிருக்கிறது.

முதலில் இந்தக் களஆய்வு நடத்தப்பட்ட நேரத்தில் மக்களவைத் தேர்தல் வந்ததால், மூன்று மாதங்களுக்கு (தேர்தல் முடியும்வரை) பொருள்கள் வழங்க நீட்டிப்பு வழங்கப்பட்டது. இப்போது இரண்டாம் முறையாக பொருள் வழங்க அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளது.

இந்தக் குளறுபடிக்குக் காரணம் களப்பணி செய்தவர்கள்தான். ஒவ்வோர் அட்டைக்கும் ஊதியம் பெற்றும், இந்தத் தவறைச் செய்தவர்கள் மீது தமிழக அரசு நிச்சயம் நடவடிக்கை எடுக்காது. தகுதியான அட்டைகளை நீக்கிய குற்றத்துக்கு அவர்களைத் தண்டிக்காமல், அவர்கள் வந்த நேரத்தில் தாங்கள் வீட்டில் இல்லை என்று பொய்யாக மனு எழுதித் தரச் சொன்ன வட்டாட்சியர்களும் இவர்கள் மீது நடவடிக்கை எடுப்பதை விரும்ப மாட்டார்கள். இதன் விளைவு அரசுக்கு மாதத்துக்கு ரூ. 100 கோடி இழப்பு என்றால் நம்பமுடிகிறதா? ஒவ்வோர் அட்டைக்கும் குறைந்தவிலையில் பொருள்கள் வழங்குவதால் மாநில அரசுக்கு ஏற்படும் மானியச் செலவு ரூ. 250. உண்மையான அட்டைகளும் போலியும் சேர்ந்து பயன்பெறும் என்றால், இந்தப் போலிகளின் எண்ணிக்கை குறைந்தது 10 லட்சம் அட்டைகள் என்றால், அரசுக்கு மாதத்துக்கு ரூ. 100 கோடி இழப்பு. அரசு அலுவலர்களின் சிலருடைய தவறுக்கு மக்கள் செலுத்தும் அபராதத்தொகை இது!

தவறுகள் அரசால் தண்டிக்கப்படுவதே இல்லை. மன்னிக்கப்படுகின்றன. தவறால் ஏற்படும் கால விரயமும் பண விரயமும் பொதுமக்கள் தலையில் சுமத்தப்படுகிறது. தவறு செய்தவர்கள் தண்டிக்கப்பட்டால்தானே, மீண்டும் தவறு நேராமல் தடுக்க முடியும் என்கிற பொறுப்புணர்வு ஆட்சியாளர்களுக்கு இருந்தால்தானே? அவர்களைப் பொறுத்தவரை, எல்லோரையும் எல்லா விதத்திலும் திருப்திப்படுத்தி, வாக்குகளை வாங்கிப் பதவி நாற்காலியில் அமர்வது மட்டுமே லட்சியம். பதவியில் அமர்ந்துவிட்டால், தங்களையும் தத்தம் குடும்பத்தையும் வளப்படுத்திக் கொள்வது மட்டுமே குறிக்கோள்.

மக்கள் பணம் விரயமாக்கப்படும்போது அதைத் தட்டிக்கேட்க வேண்டியவர்களே, கொள்ளையில் பங்குபெறும்போது இது மட்டுமா நடக்கும், எது வேண்டுமானாலும் நடக்கும். தவறானவர்களைத் தேர்ந்தெடுத்ததற்கு நமக்குக் கிடைக்க வேண்டிய நியாயமான தண்டனைதான் இது என்று தலைகுனிந்து ஏற்றுக்கொள்வது அல்லாமல் வேறு வழியென்ன இருக்கிறது?

Courtesy: http://dinamani.com

பெரியாரின் மறுபக்கம் - பாகம் 14:

சுயமரியாதைத் திருமணத்தை மறந்த ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கர்!

ம வெங்கடேசன்

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கருடைய இரண்டாவது திருமணம் 09-07-1949 ஆம் ஆண்டு நடந்தது. அப்போது ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கருக்கு வயது 72. மணியம்மைக்கு வயது 26.

மணியம்மையை விட 46 வயது அதிகம் ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கருக்கு. இந்த இரண்டாவது திருமணம் நடக்கும்முன் ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கர், திருமணங்கள் எப்படியிருக்க வேண்டும் என்று கூறியிருக்கிறார் தெரியுமா?

வயது பொருத்தமில்லாத திருமணத்தைப் பற்றி ஈ.வே.ரா!

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கர் கூறுகிறார்:-

”மணமக்கள் விஷயத்தில் போதிய வயது முதலிய பொருத்தமில்லாததும், பெண்களின் சம்மதமோ அல்லது ஆணின் சம்மதமோ இல்லாமல் பெற்றோர் தீர்மானம் செய்துவிட்டார்களாதலால் கட்டுப்பட்டுத்தான் தீரவேண்டும் என்கின்ற நிர்பந்த முறையில் நடப்பது சுயமரியாதையற்ற மணங்கள் என்றே சொல்லலாம்”
(குடியரசு 03-06-1928)

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரைப் பற்றி…. அண்ணா!

பெரியாரின் திருமணம் கட்சிப் பெருமையின் மீது வீசப்பட்ட ஈட்டி. இயக்கத்தின் மாண்பு, அதன் தலைவரின் தகாதச் செயலால் தரைமட்டமாகிவிடும். ‘உரத்த குரல் எடுத்து ஊரெல்லாம் சுற்றினாலும்’ தலைவர் போக்கால் ஏற்பட்ட கண்ணியக் குறைவைக் காப்பாற்றிவிட முடியாது. போற்றிப் பரப்பி வந்த இலட்சியங்களை மண்ணில் வீசும் அளவுக்குத் தலைவரின் சுயநலம் கொண்டுபோய்விட்டுவிட்டது. இனி அவரின் கீழிருந்து தொண்டாற்றுதலால் பயன் இல்லை. உழைத்து நாம் சிந்தும் வியர்வைத் துளிகள் அவரது ”சொந்த” வயலுக்கு நாம் பாய்ச்சிய தண்ணீராகவே ஆகும் என்று கருதி அவரது தலைமை கூடாது; அது மாறும்வரை கழகப் பணிகளிலிருந்து விலகி நிற்கிறோம் என்பதாக எண்ணற்ற கழகங்களும், தோழர்களும், நிர்வாகக் கமிட்டி உறுப்பினர்களும் கண்ணீர்த்துளிகளைச் சிந்தி ஒதுங்கி நிற்கின்றனர்.
(திராவிட நாடு - 21-08-1949)

வயதுப் பொருத்தமில்லாத திருமணத்தைப் பற்றி அண்ணாத்துரை!

அதுமட்டுமல்ல 1940-ல் ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரின் பத்திரிகையான விடுதலையில் அண்ணாத்துரை எழுதிய ஒரு தலையங்கத்தைப் படித்துப் பாருங்கள்.

“தாத்தா கட்ட இருந்த தாலி!” என்ற தலைப்புக் கொடுத்து அண்ணாதுரை எழுதுகிறார் :-

”தொந்தி சரிய மயிரே வெளிர நிறை தந்தமனைய உடலே” படைத்த 72 வயதான ஒரு பார்ப்பனக் கிழவர், ”துள்ளுமத வேட்கைக் கணையாலே” தாக்கப்பட்டு கலியாணம் செய்துகொள்ள ஆசைப்பட்டார்.

வயது 72! ஏற்கெனவே மணமாகிப் பெண்டைப் பிணமாகக் கண்டவர். பிள்ளைக்குட்டியும் பேரன் பேத்தியும் பெற்றவர். இந்தப் பார்ப்பனக் கிழவர். ஆயினுமென்ன? இருண்ட இந்தியாவில், எத்தனை முறை வேண்டுமானாலுந்தான் ஆண்மகன் கலியாணம் செய்து கொள்ளலாமே!

பெண்தானே, பருவ மங்கையாயினும் பட்டாடை உடுத்திக் கொண்டு பல்லாங்குழி ஆடி விளையாடும் சின்னஞ்சிறு சிறுமியாயினம், மணமாகிப் பின்னர் கணவன் பிணமானால் விதவையாகிவிடவேண்டும்.

இளமை இருக்கலாம். ஆனால் இன்பவாழ்வுக்கு அவள் அனுமதி பெற அந்தக் கூட்டம் அனுமதிப்பதில்லை. அவளது விழி, உலகில் உள்ள வனப்பான வாழ்க்கைச் சித்திரங்கள் மீது பாயலாம்.

ஆனால் என்ன பயன்? விம்மி விம்மி வாழலாம் விதவைக்கோலத்துடன். இல்லையேல் விபச்சாரியாகலாம். மறுமணத்துக்கு மார்க்கம் மலர் தூவியதாக இல்லை. கல்லும் மண்ணும் முள்ளும், குருட்டுக் கொள்கையினரின் முரட்டுப் போக்கும், சாத்திரமெனும் சேறும் நிரம்பியதாகவன்றோ இருக்கிறது.

அவள் பதினெட்டு ஆண்டுள்ள பாவையாக இருக்கலாம். மலர்ந்த மலராக இருக்கலாம். வாடை சுற்றுப்பக்கம் எங்கும் வீசலாம். அவளது தகப்பனார் மூன்றாம் மனைவியுடன் கொஞ்சிக் குலாவும் காட்சி அவளது கண்களில் படலாம்.

ஆனால் பூவிழந்த பூவை புத்தி கெட்டவர்களின் போக்கிரித்தனமான பொறியாகிய வைதிகத்தால் வாட்டப்பட்டு, நீலநிற வானத்திலே நின்றுலவும் நிலவைக்கண்டும், பாதி இராத்திரி வேளையிலே பலப்பல எண்ணியும், பாழான வாழ்வு வாழ வேண்டும். இல்லையேல் தொட்டிலில் கிடத்திச் சீராட்டிப் பாலூட்டி வளர்க்க வேண்டிய குழந்தையை, பாழும் கிணற்றில், கழுத்தை நெரித்து வீசவேண்டும்!

பேதைப் பெண், ஏன் இவ்வளவு துடுக்கு? இவ்வளவு பதைப்பா? என்று ”பெரிய பெரிய” மனிதர்களெல்லாம் கேட்பர் கோபத்துடன். எனவே பசித்தபாவை, பஞ்சத்தில் அடிபட்டு நசித்துவிடுவாள்.

ஆண் மகனுக்கென்ன; எத்தனை முறை வேண்டுமாயினம் மணம் செய்து கொள்ளலாம். காசநோய் இருக்கலாம். ஆனால் இதற்காக வேண்டி மணம் செய்து கொள்ளாதிருப்பானா? ஊரார், உனக்குக் காசம் இருக்கிறது. மணம் ஏன்? என்றா கேட்பர்! இல்லை! காசநோயால் கஷ்டப்படும் இவனுக்குக் காலமறிந்து கனிவுடன் ‘மருந்துதர’ ஒரு மங்கை நல்லாள் தேவை என்றுதான் கூறுவர். சட்டம் குறுக்கே நிற்காது. சமுதாயம் ஏனென்று கேட்காது. கொட்டு முழக்குடன் மங்கல ஒலியுடன் மணம் நடக்கும். மூன்றாம் முறையாயினுஞ் சரி, ஐந்தாம் ஆறாம் முறையாயினுஞ் சரி ஆண் மகனுக்கு அந்த உரிமை உண்டு! அக்ரமம்! என்று கூறுவர் அறிவாளிகள்.

ஆம்! அக்கிரமந்தான். ஆனால் கேட்பவர் யார்? கேட்டனர். ஒரு ஊரில்! கேட்டது மட்டுமல்ல, குறுக்கே நின்று இத்தகைய கூடா மணத்தைத் தடுத்தும் விட்டனர். தடுத்ததோடு நிற்கவில்லை. மணமகளை அதே நேரத்தில் தக்க மணமகனுக்கு மணமுடித்துக் கொடுத்தனர். அத்தகைய சீரிய செயல் புரிந்த சீலர்களை நாம் பாராட்டுகிறோம்.

கல்கத்தா அருகேயுள்ள மைமன்சிங் என்ற ஊரில், 72 வயதுள்ள பார்ப்பனக் கிழவனொருவன் இளமங்கை யொருத்தியை மணம் செய்து கொள்ள ஏற்பாடு செய்தான்.

பொன் அவிர் மேனியளைக் கிழவன், தன் பிண உடல் காட்டி எங்ஙனம் மணத்துக்குச் சம்மதிக்கச் செய்ய முடியும்! வாலிபம் இல்லை அவனுக்கு. ஆனால் பணம் இருக்கிறது. பெண்ணின் பெற்றோர் பணத்தைக் கண்டனர். கிழவனின் பெண்டாகப் போயினும், கை நிறையப் பொருள் இருக்குமல்லவா! மணத்துக்கு ஒப்பினர். சகல ஏற்பாடுகளும் நடைபெற்றன.

அந்த ஊரில் இந்தக் கிழவரின் கூடாத் திருமணத்தைத் தடுக்க வேண்டிப் பலரும் சென்று பலப்பல கூறினர்; கிழவர் கேட்டாரில்லை. திருமண நாள் குறித்துவிட்டார். மணப்பந்தல் அமைத்துவிட்டார். மங்கல ஸ்நானம் செய்தார். பட்டுடுத்திப் பணிபூண்டு, பரிமளம் பூசிப் பார்ப்பனக் கிழவர் பரிதாபத்துக்குரிய பாவையை மணமுடித்துக் கொள்ளப் பக்குவமானார்!

மைமன் சிங் ஊர்வாசிகள் கண்டனர். இந்த அக்ரமத்தை எப்படியேனும் தடுத்தே தீர வேண்டும் என உறுதி கொண்டனர். மயிலே மயிலே இறகுபோடு என்றால் போடுமா! எனவே ஊரில் உறுதி கொண்டவர்கள் உள்ளே நுழைந்தனர். மணக்கோலத்திலிருந்த பெண்ணைத் தூக்கிச் சென்றனர்.

இந்தத் திவ்வியமான திடுக்கிடும் செயல்புரிந்ததில் மூஸ்லீம்களும் இந்துக்களும் ஒன்றுபட்டே உழைத்தனர்.

கிழவர் கல்யாண மண்டபம் வந்தார். காலி இடத்தைத் தான் கண்டார். கடுகடுத்தார். முகம் சுளித்தார். கா, கூவெனக் கூவினார்.

இடையே அந்த இளமங்கையைத் தக்கவனொருவனுக்கு ஊராரே மணஞ்செய்து வைத்தனர்.

கண்டார் கிழவர் காரியம் மிஞ்சி விட்டதை. காரிகை போனால் போகட்டும். கைக்கு ஏதேனும் பொருளாவது வரட்டும் என்று கருதி, தனக்கு நேரிட்ட அவமானத்துக்கு, நஷ்ட ஈடாகப் பணம் கேட்டார்.

இந்தக் கூடாமணத்தைத் தடுக்க குணசீலர்கள், தமக்குள்ளாகவே பணமும் வசூலித்து விருந்தும் நடத்தினர். பாராட்டுகிறோம்.

பெண்ணாசைப் பித்துக்கொண்டு அலைந்து அந்தப் பார்ப்பனக்கிழவன் பணப்பேராசை தீர்ந்ததும் போதுமென்று இருந்துவிட்டான். பாவை தக்கனொருவனை மணந்தாள். ”தாத்தா” கட்ட இருந்த தாலியைத் தவிர்த்த, அந்த மைமன்சிங்வாசிகளை நாம் மனமாரப் பாராட்டுகிறோம்.

ஆனால் மைமன்சிங்கில் தடுக்கப்பட்டது போன்ற மணங்களை எத்தனை எத்தனையோ தடுக்கப்படாமல் நடந்தேறித்தான் வருகின்றன! தடுப்பாரில்லையே! அறிவு வளரவில்லையே!

ஏன் இத்தகைய கூடாமணங்களைக் கண்காணித்துத் தடுத்துச் சர்க்கார் முன்வரக்கூடாது என்று கேட்கிறோம். எத்தனை முறை ஊரில் உறுதி கொண்டவர்களால் தடுக்க முடியும்? இத்தகைய மணங்கள் நடக்கவொட்டாமல், நாகரிக சர்க்கார் மாதர் வாழ்வு கெடும் விதத்தில் நடைபெறும் இத்தகைய மூடத்தனத்தை தடுக்க, ஏதாவது வழி செய்ய வேண்டும். ஊருக்கு ஊர் பிரபலஸ்தர்கள், பகுத்தறிவாளர்கள் கொண்ட கமிட்டிகளை சர்க்கார் நிறுவி, இவ்விதமான கூடா மணங்கள் நடைபெற ஒட்டாது தடுக்க அக்கமிட்டிகளுக்கு அதிகாரம் அளிக்கலாம். குடித்துக் கெடுவதை, சூதாடிக் கெடுவதை, விபசாரம் செய்து கெடுவதை, தடுக்க சர்க்கார் சட்டம் செய்து சமுதாயக் கோளாறுகளை நீக்குவது போலவே, இவ்விதமான மணவினைகள் மூலம் மங்கையர் வாழ்வு மிதித்துத் துவைக்கப்படுவதையும் தடுக்கச் சட்டமியற்ற வேண்டும்.

துருக்கியில் கலியாணம் நடப்பதென்றால் மணமகனும், மணமகளும் நோய் ஏதுமின்றி இருக்கின்றனர் என முதலில் டாக்டர் சர்ட்டிபிக்கேட் வாங்கி சர்க்காருக்கு அனுப்ப வேண்டும்.

இந்தூர் சமஸ்தானத்தில் வயதில் அதிக வித்தியாசமுள்ள ஆண் மணந்துகொள்ளக் கூடாது என்ற சட்டம் கொண்டு வரப்பட்டது. சில சமஸ்தானங்களில் இத்தகைய சட்டமும் இருக்கிறது.

பம்பாய் மாகாண சட்டசபையில் எம்.எல்.ஏ. அம்மையாரொருவர் 45 வயதுக்கு மேற்பட்ட ஆடவன் 18 வயதுக்குக் குறைவான பாவையை மணப்பதைத் தடுக்க சட்டம் இயற்றவேண்டுமென்றம், சிந்து மாகாண சட்டசபையில் பேராசிரியர் கன்ஷாயம், பெண்ணின் வயதுக்கு மேல் 20 வயது அதிகமாக உள்ள ஆடவன் பெண்ணை மணக்கக் கூடாது என்றும் பேசி சட்டங்கள் இயற்ற முற்பட்டனர்.

இத்தகைய சட்டத்தின் அவசியத்தைத்தான் மைமன் சிங் மணவினை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

சர்க்கார் கவனிப்பார்களா? சர்க்கார் கவனிக்கும்படி சமூகம் கேட்குமா?
(திராவிட நாடு 10.07-49)

இப்படி அதிக வயதுள்ள ஆண் மிகக் குறைந்த வயதுள்ள பெண்களை மணக்கக்கூடாது என்று பல கட்டுரைகள் - பல பிரசாரத்தின் மூலம் திராவிடர் கழகம் சொன்னது. இதை ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரும் ஆதரித்தார்.

இது மட்டுமல்ல; இராம. அரங்கண்ணல் கூறுகிறார்:-

”பழைய குடியரசு ஏட்டில் இருந்து பெரியாரின் பழைய பேச்சுகளை அடிக்கடி விடுதலையில் மறுபிரசுரம் செய்வேன். அதற்காக ஏடுகளை புரட்டிக் கொண்டிருந்தபோது பொருந்தாத திருமணம் பற்றிய பேச்சு கண்ணில் பட்டது. ஒரு இளம் பெண்ணை வயதானவர் கட்டிக்கொள்வது சரியல்ல என்கிற பேச்சு. அதை அப்படியே வெட்டி எடுத்து, ‘ தக்க வயதும் பொருத்தமே திருமணத்தின் இலட்சியங்கள்”- பெரியாரின் பேருரை என்று கொட்டை எழுத்துகளில் தலைப்பிட்டு கம்போசிங்குக்கு கொடுத்தேன். அதுவும் வெளிவந்தது. பிறகு நான் வேலையில் ராஜினாமா செய்துவிட்டு பாக்கிப் பணத்தைப் பெறுவதற்காக சென்றபோது, ‘பெரியார் என்னைப் பார்த்து, “பெருமாள் வீட்டு சோத்தையே தின்னுட்டு பெருமாளுக்கே துரோகம் செய்றானுங்க” என்று கூறினார்.
(நூல்:- நினைவுகள்)

திருமணம் செய்து கொள்கின்றவர்களுக்கு போதிய வயது வேண்டும் என்று அறிவுரை கூறுகின்ற ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கர் தன்னுடைய திருமணத்தின் போது ஏன் கடைபிடிக்கவில்லை?

கொண்ட கொள்கைகளில் உறுதியாக நிற்பவர்; சொல் ஒன்று, செயல் ஒன்று என்ற நிலைக்கே போகாதவர் என்றெல்லாம் ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரைப் பற்றி ஜம்பம் அடிக்கிறீர்களே. அப்படியானால் போதிய வயது இல்லாத திருமணம் சுயமரியாதையற்ற திருமணம் என்று சொன்ன ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கர் ஏன் தன்னைவிட 46 வயது குறைந்த மணியம்மையைத் திருமணம் செய்து கொண்டார்? இது தான் கொள்கைப்பிடிப்பா?

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரைப் பற்றி…. அண்ணா!

“நானே தலைவனாய், எழுத்தாளனாய், பேச்சாளனாய்..” என்று தான் ஒருவரால் மட்டுமே இயக்கம் வளர்வதாகப் பெரியார் இதுவரை கூறிவந்தார். அவரது மதிப்பைக் காலிழந்தும், கண்ணிழந்தும், பொருளிழந்தும், தியாகத் தழும்புகளைப் பெற்ற தொண்டர்கள் பெற்றதில்லை. “கட்சியின் வளர்ச்சி தன்னால்தான்” என்று சொல்லி வந்தாரே தவிர உண்மையாகவே யாரால்? என்பதை அவருடைய உள்ளம் உரைத்தது கிடையாது.

கழகத் தொண்டர்களைத் தலைவர் பாராட்டியதில்லையென்பது மட்டுமல்ல. அவரது மிரட்டலுக்கும் ஆடும்படியும் வைத்து வந்தார். தொண்டு என்றால் என்ன? தனிப்பட்ட ஒரு தொண்டரின் சேவையால் கட்சிக்கு ஏற்படும் பயன் என்ன? இயக்க வளர்ச்சி, தொண்டர்கள் சேவையின் கூட்டப் பலன்தான் என்ற கேள்விகளைக் கழகப் பணிபுரிந்தோர் இதுவரை எண்ணியது கிடையாது.
(திராவிட நாடு 21-08-1949)

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரைப் பற்றி…. அண்ணா!

மாபெரும்சக்தி, தன்னை விரும்பவில்லை, தன் தலைமையை உதறித் தள்ளுகிறது. தன் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கையை இழந்துவிட்டது என்று உணர்ந்த பின் தலைவர் ‘கழகத் தலைமை’ என்கிற நாற்காலியிலிருந்து இறங்கியிருக்க வேண்டும் தானாகவே; அதுதான் முறை, சரியானதுங் கூட அப்படிச் செய்திருந்தால் நாணயம் உள்ளவர்களின் பாராட்டுக் கூட கிடைத்திருக்கும்.

அப்படி நடந்ததா என்றால், தலைவர் தன் பீடமே பெரிது என்று கருதுகிறரே ஒழிய, சுயமரியாதையைப் பற்றி நினைத்தவராகத் தென்படவில்லை!

கட்சியே தன்னை விரும்பவில்லையென்று, விளங்கியும் கூட அவ் ‘விளக்கம் உரைப்பதில் இருக்கிறாரே தவிர, ”தலைமைப் பெருமை”யில் ஆர்வத்தையும் ஆசையையும் பதித்திருக்கிறாரே தவிர கட்சி வளர வேண்டும், அதன் செயல்கள் நடைபெற வேண்டும் என்று எண்ணமில்லை!
(திராவிட நாடு 21-08-1949)

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரைப் பற்றி…. அண்ணா!

என்மீதும், என்னுடன் கூடிப் பணிபுரியும் தோழர்கள் மீதும்.

துரோகிகள்! ஜூடாசுகள்!

தேவதத்தர்கள்! பொதுவாழ்வினால் பிழைப்புத் தேடுவோர்!

வயிறு வளர்ப்போர்! சுயநலமிகள்! எத்தர்கள்

இப்படி ‘அர்ச்சனைகள்’ அனந்தம், நித்தநித்தம், அது மட்டுமா? பழங்காலத்துத் தவசிகள், ‘சாபம்’ கொடுப்பார்கள் என்று கதை கூறுவார்களே, அதுபோல, பகுத்தறிவுத் தந்தை, பலப்பல சாபமிடுகிறார்!

விரட்டப்படுவார்கள்! விரண்டோ டுவார்கள்!

மறைந்துபோவார்கள்! வேறுகட்சியில் சேர்வார்கள்!

தேர்தலுக்கு நிற்பார்கள்! தேய்ந்து போவார்கள்

என்றெல்லாம், ‘சாபம்’ இடுகிறார்.

இந்த ‘ஏசல்,’ ‘சாபம்’ இவைகளை, நான் அவர் அடைந்துள்ளது ஏன் என்று அறிவதால், மாற்றத்தின் விளைவு என்று நன்றாக அறிவதால், எனக்குக் கோபம் அல்ல, சிரிப்புத்தான் வருகிறது.
(திராவிட நாடு 09-10-1949)

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரைப் பற்றி…. அண்ணா!

போர்ஜரி செய்பவர்கள்!

பணமோசடி செய்பவர்கள்!!

இந்த இரண்டு பலமான குற்றச்சாட்டுகளுக்கு ஆளாகிவிட்டீர்கள் அன்பர்களே! பல ஆண்டு உழைத்த நமக்குப் பெரியார் தரும் இந்தக்கீழ்மைப் பரிசுகள் கள்ளக் கையொப்பமிடுபவர்கள்! மோசக்காரர்கள் தீரர், வீரர், திராவிடர் என்று அழைத்தார் கண்ணை மூடிக்கொண்டு அவரைப் பின்பற்றுபவர் இருந்த வரையில். அவர் தீட்டிவிட்ட பகுத்தறிவினைத் துணை கொண்டு - அவருடைய சொல்லையும் ஆராயும் போக்கு ஒரு சிறிதளவு காட்டினோம். உடனே கோபம் பிறந்துவிட்டது. போர்ஜரி செய்பவர்கள்-மோசக்காரர்கள் என்று ஏசுகிறார். ஏசலுரையால், மனம் புண்படும் தோழர்களுக்கு, எத்தகைய சமாதானம் கூறமுடியும் - நானும் அதனால் தாக்கப்பட்டுத் தாங்கிக் கொண்டு வருகின்றேன் என்பதை எடுத்துக்காட்டுவது தவிர.
(திராவிட நாடு 16-10-1949)

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரைப் பற்றி…. அண்ணா!

ஒட்டகத்துக்கு ஒரு சுபாவம் உண்டு என்று சொல்வார்கள். அதன் மீது பாரத்தை மேலும் மேலும் போட்டால், பளு தாங்காமல் ஒட்டகம் முரண்டிக் கொண்டு படுத்துவிடுமாம்! உடனே, சூட்சம புத்தியுள்ள ஒட்டகக்காரன், கடைசியாக ஒட்டகத்தின் மீது ஏற்றிய சாமானை எடுத்துவிடுவானாம். எடுத்தானதும், ஒட்டகம் சரி, சரி, நம்மீது போட்ட பாரத்தைக் கீழே இறக்கிவிட்டார்கள். நாம் வெற்றி பெற்றுவிட்டோம் என்று எண்ணிக் கொண்டு, எழுந்து நிற்குமாம். பிராயணத்துக்குத் தயாராக! இந்த ஒட்டகத்தின் சுபாவத்தை ஒரு சில சமயத்திலே, நல்லவர்களிடமும் காணலாம்.

யாராவது, நல்லவர்களுக்கு மனவேதனை ஏற்படும்படியான தொல்லைகள் ஏற்பட்டால், தாங்கமுடியாத நிலை உண்டாகும்.. உண்டாகும்போது. இனிப் பொறுக்க முடியாது என்று கூறுவர், ஆனால் ஒட்டகத்தின் சுபாவ சூட்சமம் தெரிந்தவர்கள், கொடுத்த தொல்லைகளிலே, ஏதாவதொன்றை நீக்குவர்.. நீக்குவதன் மூலம் நல்லவரின் மனதிலே, சஞ்சலம் குறைந்து, சந்தோஷம் மலர்ந்து சொன்ன வண்ணம் கேட்கும் நிலை பெறுவதுண்டு!

பெரியார், நம்மை, ஒட்டகச் சுபாவம் கொண்டவர்கள் என்றே தீர்மானித்திருக்கிறார் - அதே சூட்சமத்தையும் கையாண்டு பார்க்கிறார்.
(திராவிட நாடு 10-07-1949)

ஈ.வே. ராவின் திருமணத்தை எதிர்த்த அண்ணாதுரை!

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரின் இரண்டாவது திருமணத்தை கடுமையாக எதிர்த்தவர்களுள் அண்ணாதுரை மிக முக்கியமானவர். இந்த திருமணம் தங்களுடைய இயக்கத்தின் கொள்கைக்கு முற்றிலும் முரண்பட்ட திருமணமாகும் என்று கருதிய காரணத்தாலேயே அண்ணாதுரை அதைக் கடுமையாக எதிர்த்தார். ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரின் திருமணத்தை எதிர்த்து அண்ணாத்துரை எழுதிய கட்டுரையில் அந்தத் திருமணம் எப்படி தங்கள் கொள்கைக்கு முரண்பட்டது என்று கூறி ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரின் கொள்கை நழுவலை தோலுரித்துக் காட்டுகிறார்.

இதோ அந்தக் கட்டுரை..

சென்ற ஆண்டு நாம் நமது தலைவர் பெரியாரின் 71 -வத ஆண்டு விழாவைச் சிறப்பாகக் கொண்டாடினோம்.

இந்த ஆண்டு அவர் திருமண வைபவத்தைக் காணும்படி நம்மை அழைக்கிறார் - இல்லை - அறிவிக்கிறார்.

கடந்த ஐந்தாறு அண்டுகளாகப் பெரியாருடைய உடலைக் கவனித்துக் கொள்ளும் திருத்தொண்டிலே தன்னை ஒப்படைத்துப் பணியாற்றி வந்தார் திருமதி மணி அம்மையார்.

இந்தத் திருமதிக்கு வயது 26.

அவர்கள்தான் பெரியாருக்கு மனைவியாகும் தொண்டில் இப்போது ஈடுபட நேரிட்டிருக்கிறது.

சென்னையில் இவர்கள் பதிவுத் திருமண மனு பதிவு நிலையத்தில் கடந்த ஒருவார காலமாக ஒட்டி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. பலர் பார்த்து திகைப்படைந்துள்ளனர்.

பெரியாருக்கு வயது 72.

மணியம்மைக்கு வயது 26. இவர்களின் பதிவுத் திருமணம் நடைபெற இருக்கிறது.

-தலைநிமிர்ந்து தன்மானத் தூதர்களாய், விடுதலை வீரர்களாய், ஏறுநடை நடந்து செல்லும் எண்ணற்ற இளைஞர்கள் இன்று உடைந்த உள்ளத்தைச் சுமந்து கொண்டு, வழியும் கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்டு பின்னும் கால்களுடன், பிசையும் கரங்களுடன் யார் பார்த்து என்னவிதமான பரிகாசம் செய்கிறார்களோ என்ற அச்சத்துடன் நடமாடும் நிலையைக் காணும்போது கல்நெஞ்சமும் கரைந்துவிடும்.

திருமணம் சொந்த விஷயம், வயோதிகப் பருவத்திலே திருமணம் செய்வதுகூடச் சொந்த விஷயந்தான். அதிலும் தனிப்பட்ட ஒருவர் அல்லது வெறும் அரசியல் கட்சித் தலைவராயுள்ள ஒருவர் திருமணம் செய்து கொள்வது வயோதிகத்திலே, செய்து கொண்டாலும் கூடக் கேட்டுத்திடுக்கிடவோ, கேலியாகப் பேசவோ கோபமடைய மட்டுமேதான் தோன்றமே ஒழியக் கண்ணீர் கிளம்பாது. இன்று கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடுகிறது. பெரியாரின் திருமணச் சேதி கேட்டு.

நாம் அவரை ஒரு அரசியல் கட்சித் தலைவராக மட்டும் கொண்டிருக்கவில்லை. இயக்கத்தைச் சார்ந்த ஒவ்வொருவரும் அவரைத் தங்கள் குடும்பத் தலைவர் என, வாழ்க்கைக்கு வழிகாட்டியென ஏற்றுக்கொண்டு எந்த இயக்கத்தவரும், எந்தத் தலைவரிடமும் காட்டாத அளவு மரியாதை உணர்ச்சியை அன்பைக் காட்டி வந்திருக்கிறோம்..

…அவரை நாம், பின்பற்றி வந்தது ஏறத்தாழ ”பக்தர்கள் அவதார புருஷர்களை”ப் பின்பற்றி வந்தது போலவேதான்.

இதற்குக் காரணம், நாம் மற்ற எந்தத் தலைவரையும் விட இவரிடம் தனிப்பட்ட தன்மை, பண்பு, இருக்கிறது என்று உளமார எண்ணியதால்தான்.

வயத ஏற ஏற வாழ்க்கையைப் பற்றி, குடும்பத்தைப் பற்றி, சொந்தச் சுகத்தைப் பற்றிக் கவனப்படாமல் துறவிபோல இரவு பகலென்று பாராமல், அலைந்து திரிந்து அரும்பாடுபட்டு, நாம் வாழ, அவர் வாட்டத்தையும் பாடுகளையும் தாங்கிக் கொள்கிறார் என்று தெரிந்ததால் நாம் அவர் பெரியார் எனம் பண்புப் பெயருக்கு முற்றிலும் உரியார், அவர் போன்றோர் வேறு யாரும் இல்லையென்று இறும்பூ தெய்தி வந்தோம் இறுமாந்திருந்தோம்.

…திருமண முறையிலேயுள்ள மூடப்பழக்க வழக்கங்களை முறியடிக்கவும், பெண்களைக் கருவிகளாக்கும் கயமைத் தனத்தை ஒழிக்கவும், ஆண்களின் கொடுமையை அடக்கவும் அவர் ஆற்றியதுபோல் வேறு எந்தத் தலைவரும் உரையாற்றியதில்லை.

…பொருந்தாத் திருமணத்தை அவர் கண்டித்து கேட்டு, கிழவர்கள் கலங்கினர், குமரிகள் குதூகலித்தனர்.

காமப்பித்துக் கொண்டலையும் ஆண்கள் வயோதிகப் பருவத்திலே வாலிபப் பெண்ணைச் சொத்து சுகம் கிடைக்கும் என்று ஆசைக் காட்டியோ, வேறு எந்தக் காரணம் காட்டியோ திருமணத்துக்குச் சம்மதிக்கச் செய்தால், மானரோஷத்தில் அக்கரையுடைய வாலிபர்கள் அந்தத் திருமணம் நடைபெற இடந்தரலாமா என்று ஆயிரமாயிரம் மேடைகளிலே முழக்கமிட்டார் - நமக்கெல்லாம் புதுமுறுக்கேற்றினார்.

பிள்ளையில்லையென்ற காரணத்துக்காக சொத்துக்கு வாரிசுயில்லை என்ற காரணத்துக்காக, மனைவியைத் தேடும் கொடுமையை ஆயிரமாயிரம் மேடைகளிலே கண்டித்தார்.

பொருந்தாத் திருமணம் நாட்டுக்குப் பெரியதோர் சாபத்தீது என்று முழக்கமிட்டார்.

அந்தக் காலத்து தசரதன் முதற்கொண்டு இந்தக் காலத்து ‘தங்கபஸ்பம்’ தேடும் கிழவர் வரையிலே எள்ளி நகையாடினார்.

தன்மான இயக்கம் தழைத்திருக்கும் இடத்திலே ‘பொருந்தாதத் திருமணம்’ யார் வீட்டிலாவது, எந்தக் காரணத்தாலாவது நடைபெற இருந்தால், போலீஸ் பந்தோபஸ்துத் தேடக்கூடிய அளவுக்கு நாட்டு மக்களின் உணர்ச்சி வேகம் உருவெடுத்தது.

ஏற்கனவே பொருந்தாத் திருமணம் செய்து கொண்டவர்கள்கூட வெட்கத்தால் - வேதனையால் தாக்கப்பட்டனர்.

”என் போன்ற வயதானவர்கள், கல்யாணம் செய்து கொள்ள எண்ணக்கூடாது - எப்படியாவது, அப்படி ஓர் எண்ணம் வந்து தொலைந்தால் தும்பு அறுந்ததாக (அதாவது விதவையாக) ஒரு நாற்பது ஐம்பது வயதானதாக, ஒரு கிழத்தைப் பார்த்துக் கல்யாணம் செய்து தொலைக்கட்டுமே - பச்சைக் கொடிபோல ஒரு பெண்ணை, வாழ்வின் சுகத்தை அறிய வேண்டிய வயதும், பக்குவமும் கொண்ட பெண்ணைக் கலியாணம் செய்து கொள்வதா - காரணம் ஆயிரம் காட்டட்டுமே, காட்டினாலும் எந்த மானமுள்ளவன், அந்தக் கலியாணத்தைச் சரியென்று கூறுவான்? யாருக்குச் சம்மதம் வரும்?” என்று அவர் பேசிய பேச்சுக் கேட்காத ஊரில்லை.

இப்படிப்பட்ட அறிவுரை புகட்டியவர், தமது 72-ம் வயதில் 26வயதுள்ள பெண்ணை, பதிவுத் திருமணம் செய்து கொள்கிறார் என்றால், கண்ணீரைக் காணிக்கையாகத் தருவது தவிர வேறென்ன நிலைமை இருக்கும்!

”எம்பா! திராவிடர் கழகம்! உங்கள் தலைவருக்குத் திருமணமாமே!! என்று கேட்கும் கூரம்பு போல நெஞ்சில் பாய்ந்து தொலைக்கிறதே.

சீர்திருத்தம் இயக்கம் இது. இதோ பாரய்யா, ”சீர்திருத்தம் 71-க்கும் 26-க்கும் திருமணம்” என்ற கேலி பேசுகிறார்களே - கேட்டதும் நெஞ்சு வெடிக்கிறதே.

”கையிலே தடி மணமகனுக்கு! கருப்பு உடை மணமகளுக்கு!” என்று பரிகாசம் பேசுகிறார்களே.

”ஊருக்குத்தானய்யா உபதேசம்!” என்று இடித்துரைக்கிறார்களே.

”எனக்கென்ன, வயதோ 70-க்கு மேலாகிறது. ஒரு காலை வீட்டிலும் இன்னொரு காலைச் சுடுகாட்டிலும் வைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். நான் செத்தால் அழ ஆள் இல்லை. நான் அழுகிறபடி சாவதற்கும் ஆள் இல்லை.” என்றெல்லாம் பேசின பெரியார் கலியாணம் செய்து கொள்கிறாரய்யா! என்று கடைவீதி பேசிக் கைகொட்டி சிரிக்கிறதே!

”ஊரிலே நடைபெறும் அக்ரமத்தைக் கண்டிக்கும் அசகாயச் சூரர்களே! சமுதாய இழிவுகளை ஓட்டும் வீரோதி வீரர்களே1 பெண் விடுதலைக்குப் பெரும்போர் தொடுக்கும் பெரியவர்களே! பொருந்தாத் திருமணத்தைக் கண்டித்த கண்ணியர்களே, இதோ உங்கள் தலைவர் துறவிக்கோலத்தில், தள்ளாடும் பருவத்தில், இளம் பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொள்கிறாரே உங்கள் கொள்கையின் கதி என்ன, எங்கே உங்கள் பிரசார யோக்கியதை, என்ன சொல்லுகிறீர்கள் இதற்கு, எப்படி இந்த அக்ரமத்தை, அநீதியை அருவருக்கத் தக்க ஆபாசத்தைச் சகித்துக் கொள்கிறீர்கள்? என்று சவுக்கடி கொடுக்கிறது போலப் பேசுகிறார்களே- இனியும் பேசப்போகிறார்களே- என்ன செய்வோம்- என்ன சமாதானம் கூறுவோம்- எப்படி மனப்புண்ணை மாற்ற முடியும்- எப்படி மானத்தைக் காப்பாற்றிக் கொள்வது என்று எண்ணினர்- எண்ணினதும் தாயோ, தகப்பனோ, மனைவியோ, மகளோ, அண்ணன், தம்பியோ உடன் பிறந்தவர்களோ இறந்தால் ஏற்படக்கூடிய துக்கத்தை விட அதிகமான அளவில் துக்கம் பீறிட்டுக் கிளம்பிக் கதறுகின்றனர் - கதறிக்கொண்டேயிருக்கிறோம் - கண்ணீருக்கிடையேதான், இக்கட்டுரையும் தீட்டப்படுகிறது.

பொருந்தாத் திருமணம்! புனிதத் தலைவரின் பொருந்தாத் திருமணம்! எந்தக் காலத்திலும், எதிரியின் எந்த வீச்சும், சர்க்காரின் எந்த நடவடிக்கையும், இன்று நமது இயக்கத் தோழர்களைத் திகைக்கச் செய்திருப்பது போலச் செய்ததில்லை.

-முகத்திலே கரி பூசிவிட்டார். மூக்கறுத்துவிட்டார்! மூலையில் உட்கார்ந்து கதறுகிறோம் - சேதி தெரிந்தது முதல்.

வெட்கப்படுகிறோம் அயலாரைக் காண!

வேதனைப்படுகிறோம் தனிமையிலே!

ஒருவர் கண்ணீரை, மற்றவர் துடைக்க முயலுகிறோம் - துடிக்கிறோம் -நெஞ்சத்தில் துயரத்தேள் கொட்டியதால்.

பொருந்தாத் திருமணம் புரிந்து கொள்ளத் துணிபவர்களை, எவ்வளவு காரசாரமாகக் கண்டித்திருக்கிறோம் - எவ்வளவு ஆவேசமாகக் கண்டித்தோம்.

இப்போது, எவ்வளவு சாதாரணமாக நம்மையும் நமது உணர்ச்சிகளையும், கொள்கைகளையும் இயக்கத்தையும் எவ்வளவு அலட்சியமாகக் கருதி, நமது தலைவர் 72-ம் வயதிலே திருமணம் செய்து கொள்வதாக அறிவிக்கிறார். நம்மை நடைப்பிணமாக்குவதாகத் தெரிவிக்கிறார் - நாட்டு மக்களின் நகைப்புக்கு இடமாக்கி வெட்கித் தலைகுனிந்து போங்கள் எனக்கென்ன என்று தெரிவித்துவிட்டார்.

-எம்மை ஆளாக்கிவிட்ட தலைவரே! இந்தக் கதிக்கு எம்மை ஆளாக்கவா இவ்வளவு உழைப்பும் பயன்படவேண்டும்? உலகின் முன் தலைகாட்ட முடியாத நிலைமையில் எம்மைச் செய்யும் அளவுக்கு நாங்கள் தங்களுக்கு இழைத்த குற்றம் என்ன? நீங்கள் காட்டிய வழி நடந்தோமே, அதற்கா இந்தப் பரிசு?

- எத்தனை ஆயிரம் காரணம் காட்டினாலும், சமர்த்தான விளக்கம் உரைத்தாலும், 72-26 இதை மறுக்கமுடியாதே! இது பொருந்தாத் திருமணம் என்பதை மறைக்க முடியாதே!

இதைச் சீர்த்திருத்தச் செம்மலாகிய தாங்கள் செய்வதென்பது காலத்தாலும் துடைக்க முடியாத கறை என்து மறுக்க முடியாதே! ஏன் இதைச் செய்கிறீர், எம்மை ஏளனத்துக்கு ஆளாக்கிவிடுகிறீர்!

கண்ணீரைத் துடைத்தப்படி நின்று, ஆயிரமாயிரம் இளைஞர்கள் கேட்டும் கேள்விகள் இல்லை!

இந்தப் பொருந்தாத் திருமணம் நடைபெறக்கூடுமென்று நாம், யாரும் கனவிலும் எண்ணியதில்லை. பெரியாரின் கோலம், வயது, பேச்சு, வாழ்க்கையிலே அவருக்குப்பற்று அற்றது போலிருந்தது காட்டியத்தன்மை ஆகியவை நம்மை அவருடைய மனதிலும் ஒரு ‘மாது’ புகமுடியும் என்று எண்ணச் செய்யவில்லை, அதிலும் எப்படிப்பட்ட மாது?

பெரியாரின் உயிரைப் பாதுகாக்க, உடலைப் பாதுகாக்க தக்கவிதமான உணவு, மருந்து தருதல், பிரயாண காலத்தில் வசதி செய்து தருவது போன்ற காரியத்தைக் கவனிப்பது என்கிற முறையில் இயக்கத்தில் ஜந்தாறு வருஷத்திற்கு முன்பு வந்தவர்கள்தான் மணியம்மையார்.

…பெரியாரின் உடற்பாதுகாப்புக் காண பணிபுரிய, நான் நீ யென்று போட்டியிட்டுக் கொண்டு வர நூற்றுக்கணக்கிலே தூய உள்ளம் படைத்தவர்கள் உண்டு.

அவர்கள் யாரும் தேவைப்படவில்லை! மணியம்மை வர நேரிட்டது!

புயல் நுழைகிறது என்று கருதியவன் நான்.

புல்லன் என்று தூற்றப்பட்டேன், அதனால் அந்த அம்மையாரின் அருந்தோண்டு கண்டு, திராவிடர்கள் முதலிலே கொண்டிருந்த அருவருப்பையும் இழந்தனர்.

அப்பா! அப்பா! என்று அம்மை மனம் குளிர வாய் குளிர, கேட்போர் காது குளிரக் கூறவும் அம்மா- அம்மா என்று கேட்போர் பெருமையும் பூரிப்பும் அடையும் விதமாக, பெரியார் அந்த அம்மையாரை அழைக்கவும், இக்காட்சியைக் கண்டு, பெரியாரின் வளர்ப்புப் பெண் இந்த மணியம்மை எனப் பல்லாயிரவர் எண்ணி மகிழவுமான நிலை இருந்தது.

அந்த வளர்ப்புப் பெண்தான், இன்று பெரியாரின் மனைவியாக இருக்கிறார் - பதிவுத் திருமணம்!!

இந்த நிலையை யார்த்தான் எந்தக் காரணங்கொண்டுதான், சாதாரணமானதென்று சொல்லமுடியும்.

நூற்றுக்கணக்கான மாநாடுகளிலே, நமது வீட்டுத் தாய்மார்கள் தமது கரம் பற்றி நின்ற குழந்தைகளுக்குப் பெரியாரைப் பெருமையுடன் காட்டி ”இதோ, தாத்தா பார் - வணக்கஞ் சொல்லு” என்று கூறினார் - கேட்டோம் - களித்தோம்!

பக்கத்திலே பணிவிடை செய்து நின்ற மணியம்மையைக் காட்டி ”தாத்தா பொண்ணு” என்று கூறினார்.

அந்தத் தாத்தாவுக்குக் கலியாணம் பணிவிடை செய்து வந்த பாவையுடன்.

சரியா? முறையா? என்று உலகம் கேட்கிறது.
—————————
அன்புள்ள
சி. என். அண்ணாதுரை

(திராவிட நாடு 3-7-49)

சுயமரியாதைத் திருமணம் மறந்து போனதேன்?

ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கர் திருமணத்தில் வயது வித்தியாசக் கொள்கையை மட்டும் கைவிடவில்லை. தனது வாழ்நாள் முழுக்க எந்த சுயமரியாதைத் திருமணத்தை வலியுறுத்தினாரோ - அந்த சுயமரியாதைத் திருமணத்தையே அவர் தம் திருமணத்தின் போது கடைபிடிக்கவில்லை. ஆனால் சுயமரியாதைத் திருமணத்தை எந்த அளவுக்கு வலியுறுத்தினார் தெரியுமா? ஒருவர் இரு பெண்களை மணந்தாலும் பரவாயில்லை, ஆனால் அது சுயமரியாதைத் திருமணமாக இருக்கவேண்டும் என்று வற்புறுத்தினார். தன்னுடைய இயக்கத்தவர்களுக்கு சுயமரியாதைத் திருமணத்தையே நடத்திவைத்தார்.

இந்த அளவுக்கு சுயமரியாதை திருமண விஷயத்தில் கொள்கைப்பிடிப்புடன் இருந்த ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கர் ஏன் பதிவுத் திருமணம் செய்துகொண்டார்? திராவிடர்க் கழகத்தில் இருந்தவர்கள் கூட வயதுதான் ஈ.வே.ராமாசாமி நாயக்கர் பார்க்கவில்லை யென்றாலும் கூட திருமணத்தையாவது பதிவுத் திருமணமாக இல்லாமல் சுயமரியாதைத் திருமணமாக செய்து கொள்ள பெரியாரை வேண்டினர். ஆனால் பெரியார் கேட்கவில்லை. தன்னுடைய கொள்கைக்கு தானே சமாதி கட்டினார்.

தனது கொள்கைக்கு தானே சமாதி கட்டக் காரணம் என்ன தெரியுமா?அன்று சுயமரியாதைத் திருமணம் சட்டப்படி செல்லுபடியாகாத திருமணம். தனது சொத்துக்கும், இயக்கத்துக்கும் நம்பிக்கையான ஒருவர் தேவைப்பட்டார். அதனாலேயே திருமணம் செய்து கொண்டார் என்று சொல்கிறார்கள்.

இருமணம் பிணைக்கப்பட்டு ஒருவரை ஒருவர் அறிந்து கொண்ட பின் திருமணம் எதற்கு என்றெல்லாம் கேட்ட பெரியார்தான் சொத்துக்களுக்காக திருமணம் செய்துகொண்டார்.

சொத்துக்களுக்காக - இயக்கத்துக்காக என்றால் திருமணம் தான் தீர்வா? கொள்கைப் பிடிப்புக் கொண்ட மணியம்மையாரை திருமணம் செய்து கொண்டால்தான் சொத்தை இயக்கத்தை காப்பாற்றுவாரா? திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லையென்றால் காப்பற்றமாட்டாரா? திருமணம் செய்து கொள்ளாமலேயே மணியம்மையாரே சொத்தை இயக்கத்தை காப்பற்றச் சொன்னால் மணியம்மையார் காப்பாற்றமாட்டாரா? திருமணம் செய்து கொண்டால் தான் காப்பாற்றுவரா? சொத்தை இயக்கத்தை காப்பாற்ற திருமணம் தான் தீர்வு என்றால்-

அதே சொத்தை - இயக்கத்தைக் காப்பற்ற மணியம்மை ஏன் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை?

ஈ.வே.ராமசாமி நாயக்கரின் வழிமுறைப்படி மணியம்மை இயக்கத்துக்காக - சொத்துக்களுக்காக திருமணம் கொள்ளவில்லையே ஏன்? அதிலெல்லாம் அக்கறையில்லாததாலா? சொத்துக்களை காப்பாற்ற பெரியாரும் மணியம்மையாரும் மட்டும் பதிவுத் திருமணம் செய்து கொண்டனர் என்றால் -

ஈ.வே.ராமசாமி நாயக்கரின் சொல்படி 1967 வரை சட்டப்படி செல்லுபடியாகாத சுயமரியாதை திருமணம் செய்துகொண்ட எண்ணற்ற தோழர்களின் குடும்ப சொத்துக்களைப் பற்றியே கவலைப்படாதது ஏன்? (1968-ம் ஆண்டுதான் சுயமரியாதை திருமணம் சட்டப்படி ஆனது. அதில்தான் இதுவரை நடந்த சுயமரியாதை திருமணங்கள் சட்டப்படி செல்லும் என்று சொல்லியது) அவர்கள் சொத்து எக்கேடாவது கெட்டுப்போகட்டும், என் சொத்துமட்டும் என் கையில் இருக்கவேண்டும் என்ற எண்ணப்படித்தானே அன்று சட்டப்படி செல்லுபடியாகாத சுயமரியாதை திருமணத்தை மற்றவர்களுக்கும், சட்டப்படியான பதிவுத் திருமணத்தை தனக்கும் வகுத்துக் கொண்டார்! இது தானா கொள்கைப் பிடிப்பு?

சரி ஈ.வே.ராமசாமி நாயக்கர்தான் பதிவுத்திருமணம் செய்து கொள்ளலாம் என்றார். இதற்கு ஏன் மணியம்மை ஒத்துக்கொண்டார்? மணியம்மை சுயமரியாதை திருமணமே செய்து கொள்ளலாம் என்று ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கரை வற்புறுத்திச் சொல்லியிருக்கலாமே! ஒருவேளை சொத்துக்கள் வந்தால் போதும் என்று நினைத்துவிட்டாரா? தலைவர் கொள்கையில் நழுவும் போது அதைத் தடுத்து நிறுத்துவது தானே தொண்டருக்கு அழகு! ஆனால் ஈ.வே. ராமசாமி நாயக்கர் கொள்கையிலிருந்து நழுவும் போது மணியம்மையாரும் சம்மதித்தாரே ஏன்?

ஏனென்றால் கொள்கை மற்றவர்களுக்குத்தான் நமக்கு இல்லை என்று மணியம்மையாரும், ஈ.வே.ராமசாமி நாயக்கரும் நினைத்தார்களோ என்னவோ! அவர்களுக்கே வெளிச்சம்!!

தான் பதிவு திருமணம் செய்து கொண்ட பிறகு 1962-ம் ஆண்டு ஈ.வே.ராமசாமி நாயக்கர் கூறுகிறார்:-

…பதிவுத் திருமணத்தில் ரிஜிஸ்ட்ரார் முன்னிலையில் நாங்கள் சட்டப்படிக் கணவனும், மனைவியுமாக ஏற்று நடக்க சம்மதிக்கிறோம் என்று மட்டும் தான் சொல்கிறார்கள். நாம் நடத்தும் திருமணத்தில் ‘நாங்களிருவரும் ஒருவருக்கொருவர் துணைவர்களாக வாழ்க்கை ஒப்பந்தம் செய்துக்கொள்வதோடு ஒருவருக்கொருவர் எல்லாத் துறைகளிலும் இன்ப-துன்பங்களில் சமபங்கு அளித்துச் சமமாக ஒத்துவாழ உறுதி கூறுகின்றோம’ என்று சொல்லும் முறையை கையாள்கிறோம். நம்முடையது சம உரிமைத் திருமணம் அல்லவா?
(விடுதலை 20-04-1962)

தான் ரிஜிஸ்ட்ரார் முன்னிலையில் பதிவுத் திருமணம் செய்துகொண்டு மற்றவர்களுக்கு சுயமரியாதை திருமணத்தை கூறுகிறார் என்றால் இதுதான் கொள்கைப்பிடிப்பா?

தான் ரிஜிஸ்ட்ரார் முன்னிலையில் பதிவுத் திருமணம் செய்துகொண்டுவிட்டு மற்றவர்கள் சுயமரியாதை திருமணத்தை கடைபிடிக்க வேண்டும் என்று சொல்ல ஈ.வே.ராமசாமி நாயக்கருக்கு என்ன தகுதியிருக்கிறது?

நம்முடையது சம உரிமைத் திருமணம் என்கிறார். அப்படியென்றால் இவர் ஏன் சம உரிமைத் திருமணம் செய்துகொள்ளவில்லை?